ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Нешто зовираше во неговиот ум.

Во неговиот ум се родија сите пакосни мисли.

И си продолжија да пијат, пеат и свират, ама повеќе од јад, одошто од ќеф.

Така неговиот ум не го отфрли, ниту пак го негираше она што го стори тој; едноставно не му беше јасно дека тоа го направил овде, на ова место и сега, во ова време.

Даниел повторно стана свесен за себе, како одговорен градител и конструктор и неговиот ум повторно го зграпчи целиот проект.

Ниту, пак, шило дупеше како што неговиот ум беше насочен кон иднината на Брезница.

Го разбрав. Го мрзеше да чита - јас требаше да го ранам неговиот ум со прикаски, да го спасам од вкочанетост и да му овозможам развиток, и пат кон иднината преку мене како преку мост.

Комбинацијата на двете ситуации, создадени во исто време, беше многу сложена за способноста на неговиот ум кој требаше да ги доведе во склад двата света.

Доколку му забрани или го успорува влезот на Светиот ветар, во неговиот ум ќе владее темнината: тогаш како на пустинскиот рамен песок, ишаран од ветарот на пустината, во неговиот ум, секогаш ќе се повторуваат истите нешта, врз површинското платно на секојдневието.

Тогаш тој, станува дебил. Во неговиот ум, неподвижноста на сликите почнува да реже свои форми.

Се најде пред една збрка од факти кои како стуткани хартии шумолеа во неговиот ум.

Рикаа ли тоа сите можни страсти во неговиот ум, почнувајќи од прејаденоста што понатаму ја произведуваше желбата за блуд, мрзливоста, самофалбата, лакомоста, самољубието!

Тогаш Хајнрих беше скоро неподвижен, затоа што неговиот ум не можеше да му каже на телото да се придвижи – деновите ги минуваше в кревет, и само кога доаѓаше часот за одмор во парк, болничарите ќе го поткренеа, ќе го поттурнеа и тој како некаква машина се движеше сѐ додека некој го туркаше, правејќи отсечни чекори.

Го движеа така по ходниците до излезот, потоа го носеа до некоја од клупите, па го притискаа на рамената и тој седнуваше.

Папируси полни со празни зборови, зборови што можеби се плод само на неговиот ум, а не на Божјата вистина која се населила во него.

Зборови што се случиле заради студот што цел ден го сеќаваше, заради болките во зглобовите, заради лутината кон Петар, заради љубовта кон Лидија, заради каењето за Стефан, заради стравот од непостоењето...

Имаше нешто дури и светечко во тоа, како објаснуваше и како веруваше во своите мисли, тој младич, имаше нешто толку ведро, а во исто време и толку аскетско во неговиот ум, тоа маѓепсуваше уште при првиот допир, уште при првата средба.

Ова му даваше спокојство и брзо од неговиот ум ги бркаше мислите за последиците кои може да ги претрпи ако средбите со неговиот школски другар му се земат за лошо.

И штотуку есента распослала магли, немало тогаш две сонца вечно лето да е, човекот ги повикал некогашните свои пријатели да повелат малку да се крстат пред неговиот ум.

Лицето на Големиот Брат доплива во неговиот ум, истиснувајќи го она на О'Брајан.

Неговиот ум се загуби во замрсениот свет на домислата.

Сонот беше сѐ уште жив во неговиот ум, особено она обвиткувачко, заштитничко движење на раката, во кое како да беше содржано сето негово значење.

Неговиот ум се колебаше кусо околу несигурниот датум на страницата, а тогаш се судри со новоговорниот збор „ двосмисла“.

Неповикано, едно сеќавање доплива во неговиот ум.

Неговиот ум се згрчи од помислата на неодговорливите, лудачки аргументи со кои О'Брајан би го урнисал.

Огромното лице ( затоа што постојано го гледаше на постери, секогаш мислеше на него како на еден метар широко ) со неговите тешки црни мустаци и со очите што го следеа наваму натаму, изгледаше како да рее во неговиот ум само од себе.

Сиот негов ум и тело изгледаше како да се зафатени од некаква неподнослива пречувствителност, од еден вид проѕирност, која секое движење, секој звук, секој контакт, секој збор што мораше да го изговори или чуе, го претвораше во вистинска агонија.

Идејата без сомнение беше апсурдна, но искрсна во неговиот ум во истиот момент кога го почувствува парчето хартија во својата рака.

Неговиот ум, како да се повлекуваше пред нешто, не беше во состојба да се концентрира.

Во неговиот ум беше содржан Винстоновиот.

Дубровчанецот небаре тргаше некакви големи пердиња пред неговиот ум, но тие сепак паѓаа тешко, враќајќи се назад удираа по воздухот со прашливото паѓање и го зашеметуваа, терајќи го да замижи, за да се заштити некако.

Беше ли награден, за да не се мачи повеќе неговиот ум под фесот што не го сакаше?

Ама, токму по оној настан во манастирот Нерези, кога него го водеше не неговиот ум, туку некоја друга сила инаетчиска и бесна, тој небаре престана да врти на празен чекрек.

Но не беа ни толку прости движењата во неговиот ум.

Тогаш полека почнував да сфаќам, иако не сосема, во кој правец одат неговите мисли, какви сѐ претпоставки исцртува неговиот ум и какви заштитни планови обликува.

Другарот Корнулов се јави уште еднаш, овој пат со Папокот, шетаа од оган до оган, ги убедуваа луѓето дека одовде никаде поубаво не може да ни биде Гледате колку земја се шири пред вашите очи, знаете колку е богата! и дигајќи го гласот цикна другарот Папок, местејќи си ги окалките над истенчениот нос Тргнавте по еден извеан старец другари, само сте се запрашале ли каде ќе стигнете со неговиот ум?

Кога, одненадеж, одлучија да ја напуштат Земјата на езерата и да станат дефинитивни емигранти на приро­дата, Мајка се посомнева дека бездруго јагулите се сплеткале во браздите на неговиот ум, откако се запозна со стариот Русин.

Па, јас имам 75 години”, вели, вешто избегнувајќи го прашањето и наместо тоа објаснува зошто неговиот ум е зафатен со потрагата по идеална смрт.

Ум има другарот Захаријадис и сите ние нему треба да му веруваме, нели... тргнавме по неговиот ум...?

Тука беше и Х.Х., но неговиот ум во насетена опасност стигнуваше само до блискиот телефон на навивање дирек­тно поврзан со семоќната Централа.

Неговите изуми се оддалечуваат од активниот неред на животот”.

Во 1969-та година тој ја заврши својата збирка Дреамтигерс со епилог во кој прецизно и кусо признава: “Малку нешта ми се случија, а ги прочитав мошне многу.

А Патриша Меривејл, која го споредуваше Борхесовото дело со она на Набоков, завршува со следната дистинкција: “Додека Набоков обично ги пушта своите актери ‘да испарат’ и нѐ враќа во стварниот свет, Борхес ја доведува својата приказна докрај и постојано нѐ потсетува дека обајцата, и писателот и читателот, се ‘творба од која се направени соништата’.”

Алфред Казин беше во право: најстварното нешто во Борхесовото дело е неговиот ум. И Борхес тоа го знаеше.

За јавноста, Борхес страдаше од емфизем на белите дробови.

Или поточно, малку нешта ми се случиле а да бидат повредни за сеќавањето okno.mk | Margina #32-33 [1996] 218 од една мисла на шопенхауер или од музиката на англиските зборови”.

Заклучокот е неизбежен: Борхес е волшебник на зборови и мајстор на итрини. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 217

Ракот на црниот дроб кој на крајот го дотепа беше тајна што ја знаевме само јас, неговиот лекар и Марија Кодама.

Не стануваше збор толку за разорното дејство на времето, колку за напад на болест, како неговиот ум да продолжил да расте додека телото пропаѓа.

Кога стигнав во женева во 7.30 наутро на 15 јуни, ден по Борхесовата смрт, беше премногу рано за да отидам кај Марија Кодама.

Изградил еден анти-свет, совршен и кохерентен простор во кој неговиот ум може да измислува колку што сака...

Борхес и Марија го напуштија Буенос Аирес во ноември 1985-та, откако со биопсија беше утврдено дека болеста е неизлечива.