ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Камерата патуваше по неговото тело, осветлувајќи ги пределите на стомачната шуплина и вртејќи го неговото тело на преглед од внатре кон надвор.

Секоја уништена ќелија на неговото тело трепереше од желба за живот - гнасно и несфатливо; тоа беше крик на гнилиот, но желен да се сочува себеси, распад; осамени, мртви струи во стомакот.

Неговата работа Авто-слика/Авто-сакатење (1964) претставува фотографија на неговото тело обоено со бела боја со црни траки и јукстапонирано во однос на секира и други алатки за сечење односно мачење.

Денис Опенхајм (Oppenheim) е каменуван во Страв од камениот круг (1971), а во Положба за читање за изгореници од втор степен (1971) се здобива со сериозни изгореници од сончање.

Но тој страв долго не го напушташе.

Додека трудовите на Нич, Мул и Шварцкоглер се театрализации односно фикционализирани презентации на телото изложено на ризик, во болка, обесчестено итн., работата на Гинтер Брус постапно ги комбинира симболичкото сецирање и реалниот ризик за телото.

Во Петодневната претстава за шифоњерчето (1971) тој пет дена беше заклучан во едно шифоњерче, беше застрелан во рака при Претстава за истрелот (1971), ‘распнат’ врз еден Фолкцваген во Закачениот (1974) и оставен среде автопат под една церада опкружена со сигнални светла во Мртовец (1972).

Во делото на Бардон одговорноста за неговото тело е префрлена на публиката.

За Вито Аконци (Acconci) неговото тело е подрачје за мерење на разни чувства, на пример болка и умор, по што следи ризикот од изложувањето на јавноста на своите тајни и фантазии.

Доколку шизофреничарот е инкогнито, со неговото тело можете да ракувате и да манипулирате; можете да го милувате, галите, да го тепате; можете да му ставате инекции или сѐ што ви е волја, но „тој” е посматрач, неповредлив.

Но, за гледачот навистина да доживее полов однос со виртуалната Шерон Стоун (Sharon Stone), би морале на целото негово тело да наместиме посебни сензори, што не би го посредувале само чувството на отпор, туку во идеалниот случај - што е и составен дел на половото надразнување - на определени места и чувството на влажност и топлина.

Различното произлегува од фактот што овојпат вратата на песната поетот ја отвора со буквалната болка вдомена во неговото тело: песниве се испеани во Париз во еден исклучителен период од поетовиот живот кога сè, буквално сè е потчинето од (Ништото на) болката.

Сепак, мислеше Френк сега, таа жена беше на добра трага, како што беше и книжевниот критичар Лајонел Трилинг кога зборуваше за „ужасот“ што се крие во поетската рустикалност на Роберт Фрост: ретроспективно барем, ‘Воде­ниот виор’ го отсликува последното лето на Полардови - златниот период на пријатна работа и игра, за коешто време Френковиот неоткриен тумор забрзано го населувал неговото тело.

Можеби тоа се должи на нивното губење вера во уметноста како резултат на еден граѓанско -материјалистички концепт, а можеби и на Скопје - малограѓанинот- убиец кој кога и да почувствува дека некаде во неговото тело се случува некаква креативна дејност, брза да ја искорени, како креативноста да е вирус, бактерија или тумор. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 22

Зборувајќи за wie man dem toten Hasen die Bilder erklart (Како да се објасни слика на мртов зајак, 1965), Бојс кажал дека повеќе сака да му зборува на мртов зајак поради тоа што публиката според него не е доволно жива и не го сфаќа.

Бојс ја поставил Kleve Ausstellung von Ausstrahlung, “Клевската изложба на зрачење”) Телото, се разбира, секогаш било фундаментално за уметноста и тоа повеќе на еден метафоричен начин.

Тој ја трга од устата, но таа му се залепува за прстите како запалено желе од бензин и продолжува да расте по целото негово тело, каде и да му падне макар и една капка.

Односно, таа не води грижа за него, или за себе, ниту ја чувствува неговата грижа за неа. Конечно, Бојсовата уметност била неделива од неговото тело и сликите на неговото тело. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 97

Беше заробен во черепот, запечатен.

По толку децении заеднички живот, по толку војни и преселби, Мајка, за прв пат во животот, го гледаше толку немоќен, легнат во болничката постела, без постојаната раздвиженост на неговото тело.

Тоа, од една страна, физички го измачуваше, немаше место на неговото тело што не беше стврднато од инјекциите, а сега ќе трбаше да се бара место и за втората инјекција.

Не ја чувствуваше потта во која се капеше неговото тело.

Спиеше до доцна, неговото тело, истоштено од болеста, бараше починка, бараше време да се соземе.

Кога го пронашле неговото тело, избројале повеќе од четириесет убоди од нож!

Ништо во неговото тело не бара да биде помрднато.

Една недела подоцна, полицијата го откри неговото тело прекриено со муви и го фотографира.

Неговите соплеменици никогаш повеќе не го нашле неговото тело.

А кога јас, со солзи на очи влегов и сакав да му се исповедам, да му признам сѐ, видов дека светлината околу неговото тело ја нема, оти јас не ја виѓавам веќе.

Наскоро жестокиот пијалок почна да го разнесува својот оган низ неговото тело.

Грмушките од дрвја, ретките згради, одморалиштата за возачите, што беа на пат, и земјата остануваа назад, додека Даниел управуваше со воланот со безволност која стана дел од неговото тело.

Даниел не го ни допре појадокот. Не се напи ни од кафето, кое неговото тело го посакуваше.

Додека газеше низ плевелот, си го слушаше дишењето, како му свири низ носниците, и тогаш сфати дека целото негово тело е во еден вид бунт.

Протече и во клетките на неговото тело.

Нејзиното тело го измами неговото тело и сега нејзината мисла се обидуваше да ја измами и неговата мисла, така што измамата ќе стане нераскинлива, ќе се вгради во нивниот брак.

Потоа се оддели од неговото тело, кое не реагираше, и тивко излезе од собата.

Милан чувствуваше како неговото тело да беше зафатено од суша и имаше потреба од хранливоста која земјата сега ја впиваше.

Таа сакаше тој да ги изеде, таа сакаше неговиот метаболизам да го преработи неверството во неговиот систем, така што неговото тело ќе може да го апсорбира тоа неверство и да живее со него.

Кога Френк тивко отиде накај својот ручек, неговата сенка одеше заедно со неговото тело и покрај него.

Ете зошто некое општествено движење втемелено врз геј-идентитет дефиниран преку исклучиво упатување на геј-луѓето – со неговите центри и организации на ЛГБТК заедницата, со неговите лезбијски списанија и романи и филмови и популарна музика и телевизиски емисии и кабелски канали, со неговите маала, барови, клубови, одморалишта и цркви, со неговите политички претставници, водачи, гласноговорници и лобисти за човекови права и улични маршови и демонстрации, со неговите теориски и академски пресврти, историски откритија, универзитетски предмети, истражувачки полиња – ете зошто, велам, сета таа комерцијална, политичка и културна инфраструктура на геј-идентитетот е вечно разочарување и прави многумина припадници на неговото тело да бидат трајно незадоволни.

Виде дека старецот, сепак, е тука, до него, но неговото тело не се огледуваше во водата!

Сета духовност на човекот е обвиена околу неговото тело, штитејќи го од надворешните влијанија или наштетувајќи на неговата телесна внатрешност.

По неколу секунди неговото тело било разнесено пред вчудовидениот валија и неговата придружба. Последен останал Коста Кирков.

Ја дале и првата жртва. Ризо Трјаков, 35-годишен, од гевгелиските села, бил болен и не можел да го издржи напорното патување. Неговото тело било погребано в море.

Неговото тело, како и тоа на Ризо, било опеано од свештеникот Г.Василев и закопано таму некаде во Либиската Пустина.

Според мене, клуч за личноста на Кејс во Неуроромансер е отуѓувањето од неговото тело, месото, коешто, барем мене така ми изгледа, тој го надминува.

Луѓето го критикуваа Неуроромансер што не го доведува Кејс до некој вид трансцендентно искуство.

Но, всушност, мислам дека го има.

Азурно-сината туника од иберска ткаенина опуштено го обвиваше неговото тело до колена, преку неа тешката пурпурна наметка со широки ракави имаше на градите со златен конец мотив од фауната – паун и лав со дигнати предни нозе.

Кога ни се преплетуваа телата, неговото тело се однесуваше кон моето како кон подвижен предмет; кога ме гледаше, како да гледаше во нешто неживо.

Непријатноста на таа помисла се оцртуваше во згрченоста на неговото тело додека стоеше загледан во книгата, во згрченоста на неговиот глас додека изговараше едно сосема вообичаено и непотребно прашање: „Дали некои песни особено ти се допаднаа?“

Да го донесеа неговото тело, ќе беше поинаку.

Со тие движења како само да се обидуваше да се оттргне од очајот, а така очајот беше уште поприсутен околу нашите тела додека тие се соединуваа.

Во неговото тело немаше ни страст ни задоволство кога водевме љубов.

И неговиот глас повеќе не го препознавав.

„Онаа за девојката која и години по смртта на својот сакан, го гледа со очите на својата душа, и не престанува да му зборува.“

Како да верувам дека загинал во ров со уште стотина други војници?“

Топлата есен 2000 година од Христовото раѓање, во Византион илити Константинопол, илити Цариград, илити Стамбол, илити Истанбул на западната страна на црквата „Св. Софија“ (Аја Софија) откај што можеше најубаво да се види, да се доживее храмот, седнат на дрвена скамејка и по четврти пат го почувствував студеното ветре околу моето срце и знаев дека, од некаде, одблизу ме демнат темните очи на Рибоокиот, и оти неговото тело е во близина.

Во 1902 год., кога Крсте дојде во Битола, стана и домашен учител на конзуловите деца, а на 26.7.1903 год. (ст.стил) тој му беше единствениот сведок при убиството и заедно со неговото тело мораше да ја напушти Македонија и отиде во Одеса, а оттаму во Петербург.

Преголемата дебелина, сосема подеднакво како и преголемата скржавост, може да има непријатни последици.

Јас познавав еден градоначалник, кој макар што одлично ги знаеше законите, но успех немаше, затоа што се задушуваше од маснотиите насобрани во неговото тело.

Стана и отиде на прозорецот, печката зад него беше усвитена од жар, беше слободен и отпуштен, свикнат и смирен во таа темничина, како полжав под своето самарче, без никаква желба за бунење, а неговото тело не бунцаше за ниеден ненаправен чекор, само едно тивко преместување во таа просторија, во таа долина, која сега ги тераше полека сите свои жители да се јават, како при некое чудно повечерие, да испуштат од себе по некој глас, секој по некој свој писок, или по некое будно око.

И додека не успеваше ни да си поверува во таа своја мисла, неговото тело наеднаш се најде опсукано и цврсто стегнато во змискиот допир на онаа незаборавна слика кога забот просвире за влакно веднаш над неговото колено, и сиот се изви.

Беше свикнат, додека беше тука, да не постои ни една жиличка од неговото тело, што би имала во себе макар и најмалечка сенка од нешто такво.

Неговото тело свикнуваше да прибере само толку сили, за уште еднаш да се зададе во уште еден залет на тоа пеколно пробивање, превиткувајќи се и цепејќи го тесниот премин низ сета непроодност на сивиот ѕид на угорницата, по која пред неговиот поглед почнаа да му се испреплетуваат и некакви синикави кругови, недофатливи, ужасно изгаснати и вртоглави.

А сега мислеше на страот. Тој знаеше што е тоа страв, тој го чуваше во себе и него во едно мирно катче и постојано го носеше со себе, а кога размислуваше за тоа имаше впечаток како да се работи за еден дел од него, скоро како за еден дел од неговото тело, за една рака, или за една нога.

И полека во неговото тело почна да се всадува едно ѓаволско чувство на сопнат, чекорите му стануваа сѐ покуси по таа нагорничавост, а по лицето му израснуваа ситни студени монизда пот.

Знаеше само дека никој не ќе може да го измени тоа; а за својот живот мислеше дека е проклетство, но негово, проклетство, за кое беше создаден и тој и неговото тело, од кое никогаш не се ни обишол да избега, а сигурно и не ќе можел да го стори тоа.

XIV. Следниот ден го најде иззавиткан во тврдото легло и со здрвена болка во сите мускули и во сите зглобови на неговото тело.

Беа дебели, сурови праќе од бука, два, по еден од секоја страна вдолж по неговото тело.

Лежеше; неговиот сандак беше празен и неговото тело беше скапнато, а тој беше притивнат и уплашен од тоа, со оние скржави и полугладни оброци за сите денови, што требаше допрва да дојдат.

Ниеднаш не ја изгуби онаа мирна празнина, онаа што понекогаш му беше и некаква чудесна леснина во сето негово тело, но за која тој знаеше дека е од исцрпеност.

Тоа надоаѓаше во неговото тело во некакви спори налети, од кои се чинеше како по сета кожа да му избиваат некакви црвени безболни пликови, беше свесен дека тоа мускулите во него умираат.

Допирите од јазикот на срнчето и неговиот здив секогаш наново носеа сѐ потопол и сѐ попребликнат грч во сето негово тело.

Инаку, секој ден од почетокот до крајот тој ги повторуваше сите движења од вчерадента, тоа беше веќе вкоренето во неговото тело така, што без нив не можеше ни да биде замислен ниеден од тие денови.

Стоеше увиснат во таа изумрена просторија, а сите болки во неговото тело веќе почнуваа да се здрвуваат и да завиваат во секој зглоб, со својата остината оловна грутка.

Змејко лежеше во својата постела од неколку ложници од овчи штавени кожи, што го обгрнуваа неговото тело и просто како да ги извлекуваа од него сите болки на измореноста, оставајќи го издолжен и отпуштен; сосема лабав.

Го гледаше како доаѓа сѐ поблиску, можеше да го гледа појасно од секогаш тоа ветерничаво суштество, во секој миг спремно да ја впие својата остра муцка во првата мрша, што ќе му се сретне на патот и да остане така, вкопан, како пијавица, како крлеж, ако сакаш скини му сѐ друго од неговото тело, ако сакаш преполови го, истури му ја сета негова утроба, само ако си му ја оставил цела онаа негова шилеста муцка.

Се најде, испружен колку што е долг на нешто меко и оптегнато под сета должина на неговото тело, во едно ритмичко одминување, кое сега можеше сосема добро да го сети.

Набргу во таа негова увиснатост почна да се раѓа и една своеглава непослушност на неговото тело, која не можеше да му помине незабележана ни во нејзиниот зародиш и од која сега можеше сѐ потешко да се бега.

Тоа надоаѓаше, заедно со стинеењето на неговото тело, заедно со нездржливиот трепет во вилиците, што сеќаваше како му се гнезди и во секој негов дел.

Ооооууууууу, ооууу, ооууу... А по сиот него, продирајќи и во најситната пора во неговото тело, натопувајќи ја секоја келија од него, пребликнуваjќи во секоја празнина од неговите болки, заплисна еден бран од некаква чудесна топлина, која што можеше да биде и болна но која прилегаше и на некакво наситено заплиснување со мед. Оооооооуууууууу...

Пред неговата мисла остануваше да биде попусто истрошен и сиот тој напор од минатиот ден, и сите превиткувања на неговото тело по проклетата, непробојна кора на снегот и сета негова прегладнетост и страот, и бегањето, а и оваа безизлезна прибраност во крошната на старата ниска бука.

И сето тоа сега наеднаш беше сосема будно во неговите мускули и Змејко сега немаше ништо, што би му спротивставил на оној напен во неговото тело и истрча.

Но, и секогаш, кога ќе помислеше на оној старец, еден благ јазик тага го полазуваше по сето негово тело.

Само од помислата на скелињата косата му се ежавеше и секоја жиличка од неговото тело врескаше: НЕ.

Околу неговото тело се препашуваше една врела обвивка и тој ја гаснеше неа со по една рака од тој пепелав снег; студенината на снегот просто го испечуваше по јазикот и по непцата, а по оној кус миг, додека тој се растопуваше, овозможувајќи ѝ некакво задоволство, во устата пак му остануваше една уште потврда корупка жед.

Во градите го притискаше маѓепсната замолченост на сета вештичка шума, а колку се искачуваше погоре, празнината во стомакот почна да му се извива во една тапа болка, која одвреме навреме знаеше да му го згрчи и целото негово тело.

Некаде далеку угоре по долината, кога неговата разоденост беше престорена во една свикнатост, од која му беше топло и пријатно во секое делче од неговото тело тој, сосема мирно, продолжувајќи без тешкотии да се пробива, почна еден обичен, тих разговор со оној свој самјак.

И му дојде сега наеднаш, нагрвали којзнае од каде од него, чиниш се породи некаква фурија во некои неочекувани длабини од него, заедно со едно беснило, што го обземаше, заедно со она лудечка желба да се издроби во тој снег, и сето тоа полека се вообличуваше во оној лик, оној одамна сретнат и чиниш умрен со заборавот ѕидар, воскресна, чиниш сега сретнат како нешто, што се случува веднаш тука, пред неговите очи, чиниш со неговото тело, и тој набргу се најде целиот себеси сегашен во тој одамнешен лик, а неговото тело веќе сето се завитка во она, што тој отпрвин го имаше само во сеќавањето за набргу да се најде сиот, и духом и телом, понесен и збеснет во тоа...

Беше само еден миг, во кој беше сѐ загубено, наеднаш чиниш беше замрзнато, а Језекил можеше добро да го види она, што го имаше момчето во своите очи; беше еден толку кус миг, само колку тоа скочането момче да може да погледне во Језекила, но старецот можеше многу добро и во истиот миг да го препознае во тој поглед она, што го измачуваше самиот него целото тоа лето, и само додека зина да му свика на тоа момче, речиси со бела коса од сонцето, да ја пушти копанката, момчето се отпушти од талпата и потона надолу; провалијата меѓу ѕидот и скелињата просто го проголтна неговото тело и го понесе низ оној тесен процеп меѓу скелињата и ѕидовите, што се стрмоглавуваше сѐ до подножието на зданието, а по него и неговата полна копанка.

Сега дури и помалку тонеше во снегот, а во колениците, место сета поранешна болка, сега се извиваше и една пријатна топлина, што се ширеше по сето негово тело и што му ги омекнуваше оловните јазли во секој зглоб.

Неговото тело често се побунуваше против таа зачмаеност.

И сите делови на неговото тело станаа звучни и растреперени. Нѐ сети кога дојде тука.

Тие беа толку слаби за тежината на неговото тело.

Секоја вечер го менуваше местото за спиење. Се измешуваше со луѓето за да не го видат очите што го бараат неговото тело.

На Арсо му олесна - мирен умор и задоволство проструи во неговото тело.

Живото раскажување влеваше бодрина во настроението на Арсо и некоја убава топлинка струјкаше во неговото тело. ...

Арсо чувствуваше како во неговото тело проникнуваше бодрина и сила и дури започна да чекори со уште слаби треперливи нозе.

Восочното бледило на неговото лице го зашемети неговото тело.

Конечно таа сабота Томо, поточно неговото тело побара возбуда.

Неколкуте испиени чашки го смирија неговото тело, но не и неговата душа.

И тој нејзин јасминов мирис сега почесто се мешаше со мирисот на неговото тело што му избиваше од мишките како кај мажјаците при парење.

Болката на левата рака растеше и се качуваше кон рамото, пушташе боцкави гранки долж сето негово тело.

Но, и кога лежеше, не го правеше тоа како некој што допрва стигнал пред неколку недели, од некакво езеро и зад ридот, туку како да пораснал со местото на коешто сега лежеше неговото тело, и како многуте години да го беа ослабнале; и нешто круто и восочно се дружеше со него како да е симнато од телата со коишто некогаш се беше дружел.

Некаква сила го искриви неговото тело до изобличување и бавно му ги раскинуваше зглобовите.

Или можеби тоа беше тресењето на неговото тело.

Освен рацете и еден круг од лицето, неговото тело беше сето посивено од стара, впиена нечистотија.

Беше безнадежно, секој дел од неговото тело, дури и главата, му беа цврсто стегнати.

Осаменоста и безбедноста беа физички чувства, помешани на некој начин со уморот на неговото тело, со мекоста на фотелјата, со допирот на благото ветре од прозорецот кое си играше врз неговиот образ.

Под униформата, неговото тело беше обвиткано со нечисти жолтеникави крпи, одвај распознатливи како остатоци од некогашните долни алишта.

И иако сето тоа стануваше сѐ понеподносливо со стареењето на неговото тело, зарем не беше доволен знак дека ова не е природен поредок на нештата ако срцето на човекот му се стега од неудобност, од нечистотија и од недостиг, од бескрајните зими, од лепливоста на чорапите, од лифтовите кои никогаш не работат, од студената вода, од лутиот сапун, од цигарите што се истресуваат, од храната со нејзиниот необичен, гаден вкус ?

Наспроти обемноста и тежината на неговото тело, движењата му беа впечатливо грациозни.

Без секакво предупредување, освен едно мало движење на раката на О'Брајан, бран од болка го преплави неговото тело.

Но она што навистина го исплаши беше ослабнатоста на неговото тело.

Како музиката да беше некаква течна материја која се разлева по целото негово тело и се меша со сончевата светлина што се цедеше низ лисјето.

Неговото тело беше исправено и како пораснато.

Удар на бол проструи низ неговото тело.

Неговото тело беше здраво и силно.

Стисокот на ремените околу неговото тело повторно стана цврст, но болката беше исчезнала, а тресењето престана, оставајќи му обично чувство на слабост и на студ.

Му се чинеше не само дека неговото тело е омекнато како желатин, туку дека е и провидно како желатин.

Неговото тело летна преку ќелијата и удри во клозетската школка.

Друг пример: пилот на Jumbo Jet најпосле ќе почувствува дека Боингот влегува во неговото тело.

Тука пред него како да беше Костадин на Петра со друг човек во неговото тело.

Потоа пројавија интерес и за животописот во гробната капела на св. Наум каде што се прикажани неговите чуда: го направил неподвижен монахот што сакал да го открадне неговото тело од гробот; го направил неподвижен крадецот што сакал да го украде коњот од манастирот; ги излечил разните душевно болни луѓе изгонувајќи го од нив злото и бесот и им ги исцелил нивните душевни страдања, вадејќи им го нечистиот низ устата.

Помеѓу нечитливите податоци, во заглавието на листот, за првпат прочита оти и официелно, тој е Раде Ич, (името на војникот - сигурно беше пренесено од матарката), а под името, беше назначено она што веќе го тормозеше неговото тело; дека станува збор за тежок воен инвалид.

Некои го нарекуваат Виолина, но за музичарот тој дел од неговото тело беше Трагачот, секогаш подготвен да замине во некои далечни звуци.

„До последен здив“ од Годар, Deep Blue, Убавицата на денот.

Немаше веќе ни раце ни нозе, неговото тело, исто така, се менуваше.

Што ако болеста знае како да убие некого, за потоа таа да живее со неговото тело?“

„Ох!“ вреснала таа и дотрчала до неговото тело што било во бесознание.

И додека доктор Пачев, одушевен од резултатот на операцијата што веројатно и самиот не го очекувал, се поклонуваше на сите страни и тоа толку ниско што со челото го допираше трињето во арената, атлетичарот се смееше, грлено се смееше и ги поздравуваше со раката што до пред малку се чинеше отсечена.

Значи на претставата на која неволно птисуствував спомнатата ноќ доктор Пачев се појави на сцената за да му ја отсече со пила едната рака на заплетканиот атлетичар па неговото тело наеднаш се ослободи од замрсената положба а раката којзнае како се врати на своето место.

Не моли: туку наредува со шепот и со растреперени прсти го бара неговото тело.

Молчејќи, исполнет со својата и туѓата болка, Пандо се наведнува над Крстовица, ја фаќа под мишки и полека ја подига. Таа не се противи.

„Ристо на Дамовци од Крчишта загина. Погребан е под една бука на Аљавица.

Сама! Сама, меѓу толку луѓе кои споделуваат иста судбина.

Ја крена раката во која го држеше јатаганот устремен кон местото од каде што дојде пукотот, но неговото тело, колку да беше крупно и силно, малакса.

Како што беше немоќна да проникне во тајната на неговото тело, така и неговиот дух му припаѓаше на воздухот.

Повторно видов како водата тече низ неговото тело и го пали како цепаница.

Единствено што можев да видам беше кучето кое се преливаше во спектар од боите од виножитото; силна светлост зрачеше од неговото тело.

Видов како се лизга низ грлото на тоа куче и како се спушта во неговото тело.

Четвртиот ден М не излезе да се прошета. Се плашеше од сенките кои може да ги фрли неговото тело.

Помисли дека има два живота; дека неговата душа има две тела; дека неговото тело има две души; дека има способност да умножува светови и го греат две сонца...

Третиот ден М излезе да се прошета навечер и забележа дека неговото тело фрла четири животински сенки: една на куче, една на мачор, една на лав и една на магаре.

А кога сонот навистина стана вистина, цели дванаесет ноќи од синот на Тајко бегаше сонот, а клепките му тежеа како весла, иако целото негово тело се разболе и плачеше за сон.

Горко задоволство се разлеа по сето негово тело како жежок отров.

На мое задоволство, брзо одговори на возвратениот импулс и го насетував магнетизмот на неговото тело кое заводнички, во стилот на Синатра, полека ми се доближуваше од некој заден агол.

Едо имаше чувство дека телото му олеснува сведувајќи му се на пердув, чиниш сега беше оној момент кога пеперутките би можеле да го понесат својот кршкав лет, а потоа како истото тоа негово тело некаде длабоко одвнатре да му се дроби во ситен песок што се рони.