негов (прид.) - приказна (имн.)

На своите осамени обиколки на синорот беше стигнал да се зближи некако со говедарката Ристана Голушкоска со син ѝ Димко Силистарко, па тие, не без сочувство за нивните страдања во туѓа земја и меѓу туѓинци, брзо ја разнесоа низ Потковицата: Додека бил Видан малечко и додека мајка му можела да работи, го водела со себе по белградските господарски куќи за да ѝ помага.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Па,сепак, неговата приказна, онаа што толку многу ги интересираше жителите на Потковицата, за него и за мајка му Благуна, брзо се расчу.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој знаеше дека неговите приказни будат кај Велета нешто многу подлабоко и посилно отколку што беа само моментниот заборав на тешкиот живот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Знаеше дека Велевата душа и без неговите приказни го чувствува животот повеќе како приказна отколку што го сеќава таков, каков што си беше за аргатите, тежок, безмилостив, волчи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Велгоштанецот мошне арно знаеше колку многу ги сакаат неговите приказни луѓето од тајфата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Хорацио се обидуваше да ми помогне, на свој начин: со премиери, „провокативни книжевни дела“, и особено, со неговите приказни, како и секогаш, неодоливо шармантни, кои постојано ми ги нудеше на дофат на очите и ушите, но што за тоа, кога мојата, инаку леснорака имагинација, сега се парализираше пред да ја напишам првата реченица од расказот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Неговата приказна ја слушна лично од него, покрај каминот во Качарево.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Неговите приказни беа цели испомешани. Ги мешаше Клерк Гебл со Стен Лорел и сл.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
За едно дете Лично го познавам и ја знам изворно неговата приказна.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Портретот на насмеаниот ветерански син во зелената униформа на гардискиот подмладок кој во септември треба да тргне во градската гимназија,со руса залижана коса и бледа кожа му дојде на Александар како џокер во надополнувањето на неговата приказна за ветеранската идила.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Веруваше дека Африка е приказна, а Марија (Марија, не Јанко) ги сакаше неговите приказни.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но кога организаторите ја потврдија неговата приказна, тој беше пуштен би­деј­ќи стана нејасно за каков престап е обвинет..* Приведувањето на Кулик во Стокхолм е парадоксално,бидејќи организаторите добро знаеја за неговите невољи со циришката полиција.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Да се потсетиме само на неговата приказна „Среќко од Роринг Кемп“ па ќе видиме како нејзините основни текови се извонредно блиски до раскажувањето на Чинго.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Единствен исклучок претставуваше една лоша книга со наслов „Азбука и залутани записи“, каде најпрвин беше раскажана токму неговата приказна.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Реките на кои ги поел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од неговите приказни ги запаметив сите патишта по кои поминале коњите на дедо ми.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но не со намера да го укорам заради непристојното и по малку загадочно однесување во оној дел од неговата приказна што се однесуваше на спомнатиот волшебно розов облак, туку за начинот на кој настојувал да се изземе себеси од секое можно сомневање па дури и од недоразбирањата што би можеле да се појават во врска со нив.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А руменото Розе божем беше загледана во неговата приказна со таква незаинтересираност и со таков парчосан поглед, што Раде и вистински поверува дека таа ништо не разбра.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)