негов (прид.) - петица (имн.)

Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Чувството за некаква кобна завлечканост во неговите петици тој не го загуби ниеднаш и сигурно затоа можеше да застане и да се сврти уште на првото 'ржнување, што го чу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За сето време зад него зееше онаа провалија, под неговите петици тлото се одронуваше, а тој сепак достоја.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Една остра морница се надигна од неговите петици и му го поколеба стојалиштето ползувајќи го сиот, а после се собра во неговите вилици и тука го склешти.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас смислував сешто. Да ја врзам сенката за Карамба-Барамба, дури и да ја сошијам со игла и конец за неговите петици.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Стаклата на очилата на другиот мртовец закрцкаа под неговите петици.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)