негов (прид.) - пеење (имн.)

Најновите песни на Анте Поповски го потврдуваат она што го знаеме за неговото пеење, едно и единствено, но и ни дозволуваат да се приближиме троа поблиску до она што досега беше пропуштило да се (пре)создаде како песна...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Леонард Коен, канадски поет, доаѓаше во барот во Дом неколку пати по ред и едноставно не симнуваше око од Нико.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ова е мошне индикативен дел од најновото творештво на поетот, затоа што и љубовта и каменот и птицата стануваат нешто што никогаш не биле во неговото пеење: стануваат само и единствено тоа што се.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Подоцна, кога издаде плоча, читав една критика во која неговото пеење беше опишано како „развлекување на тонот по целата хроматска скала”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Желбата на записот е повеќе да се опише отколку да се објасни, и за мене самиот, досегашното повеќедецениско молчење, здржаноста да се доискаже во стихови мојот однос кон Рацина и кон неговото пеење, поривот но и несигурноста на моето доближување до него, почитта па отаде и стрептежот од јавно кажаниот збор на што толку мудро ни укажа Блаже Конески, дрзоста и дораснатоста на младиот поет да проговори со јазикот на песната за Рацин, за Рацин што го пробуди во нас идеалот на јазикот и убавината на поезијата.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)