негов (прид.) - насмевка (имн.)

Бам-бам-бам...“ Таа се насмеа на неговата насмевка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Најзагодочна на авторот му се виде неговата насмевка што во секое време се ширеше до некоја отвореност на душата, но никогаш човек не можеше да знае кога ти се смее затоа што се радува или ти се радува, а кога е готов луто да те касне.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Неговата насмевка ја потенцира неговата одважност и истата ја чувствуваат и најтапите луѓе.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Луѓето од оркестарот ја разбираат неговата насмевка.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Само Петар, неговиот глас, неговите очи, неговата насмевка.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој ми мавна со раката и не чув дали ми одговори нешто, но јас знаев, иако не можев да видам, дека се насмеа широко, со онаа негова насмевка од која му се смее целото лице, сосе очите, образите, забите и клепките.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но во нивниот дом беше постојано присутна неговата насмевка на лицето. Ведрина, што ја внесе за првпат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Во неговата насмевка повторно поигруваа измешани поругата и љубопитството.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност помислив: ова перче тага е составка на неговата насмевка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Татко ми скришум се насмевна. Само ние децата можевме да ја забележиме неговата насмевка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На ниедно од децата неговата насмевка и милозливост не им влеа доверба.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
(Можеме да си ја замислиме зачуденоста во неговата насмевка додека ги запишувал овие редови).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)