ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Без разлика колку и добро да познавате нечија уметност, секогаш кога ѝ се навраќате таа повторно извира пред вас како нова, врз основа на новиот контекст, бидејќи вие сте изменети од минатиот пат, а и светот исто така.

Вака, размислувајќи за Енди Ворхол веќе не знам по кој пат, по повод отворањето на неговиот музеј, изненаден сум колку освежувачки и убаво изгледа неговата спокојна себичност гледано од тука - колку поучно и ефикасно изгледа неговата себе-промоција во овој посебен културен момент - кога толку многу амбиција извира од претенциозната машина на непристрасната доблест. (...)Колку прекрасно изгледа гледано оттука: една чудна птица како што е Ендрју Ворхола да има толкаво срце и волја, воден од силната желба - неразнишана од метадоблестите на високата култура, да работи толку упорно за да ја оствари својата единствена цел - да го направи светот безбеден за “Енди Ворхол”, l ‘homme nouveau.

Во Источен Берлин не може да се каже дека човек престојувал ако не ги погледал неговите музеи, можеби ако се нема време, не сите музеи, туку задолжително „Пергамон-музејот“, кој е на реката Шпре, која тече под него.

Всушност, колку што се сеќавам, тоа беа Ендиевите непријатели, целата P.T.I. of American Culture, што егзистираа, работеа и страдаа и умреа во мое име.

Обележан од краткото, но значајно пријателство со Игора Лозински, Татко не престана да се среќава со Цветан Горски, кој водеше своја битка во тешките времиња, за да го сочува споменот на Игора Лозински, да го отвори неговиот музеј, да се бори за животот на неговите идеи.

Остана за вечнини неговиот музеј на животот, да сведочи не само за неговото дело, туку и за вечноста за животот на Езерото.