негов (прид.) - живот (имн.)

Мислите веќе не беа снажен извор на неговиот живот; своето тело - во смисла од минатото - исто така не го чувствуваше; човечкиот говор се помрдна некаде во далечината, едвај и да постоеше...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Старецот бавно тргна крај гробиштата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се разбира дека постои, но тоа е постоење кое не му личеше на било што од порано познато; како да се исполнил со некаква мрачна самосвојност која сето време себе се укинува и се бутка во празнината.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ги виде сите изминати дрвја, редови и хаосот од гробови; оддалечените куќи; како во светот да се појавија некои нови својства што ги немаше за време на неговиот живот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Човечкото тело нема цена! (Gai. – D. 9,1,3) Бобан Јакшиќ од с. Волково – скопско (сега 38-годишен) работеше во фирмата ГПТУД „Конкрит М.Б. Тимо“ ДООЕЛ Скопје, како градежен работник- ѕидаротесар во периодот од 2002 до 2007 год.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По завршувањето на доказната постапка, судот, по одржано- то советување и гласање во октомври 2009, со меѓупресуда,5 го одби тужбеното барање на Јакшиќ за надомест на штета како неосновано затоа што тужителот, наводно, самиот – поради својата небрежност – се довел себеси во состојба на ризик по неговото здравје, а доколку сметал дека таа задача е опасна по неговиот живот требало да одбие да ја изврши.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во април 2007-та, Јакшиќ се здобива со тешка телесна повреда при работа2 и од тој пресвртен момент неговиот живот драстично се менува.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во ова сведочење судот превиде дека овие наводни очевидци немаа никаква потреба да бидат а, згора на сè, и воопшто не беа присутни во просторијата каде се одвиваше работата и отстранувањето на 199 дефектот, односно отпушувањето на затнатото црево на машината за малтерисување со помош на армирана шипка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Татко ми безгранично го сакаше и почитуваше Чанга, тој беше пријателот на неговиот живот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Од поуките што ги извлекуваше од своите книги за падот на големите империи на Балканот, а падот на Отоманската империја и самиот го доживеа во Цариград, длабоко жалеше што неговиот живот, животот на неговото семејство, се совпадна со фашизмот, па сега и со сталинизмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Впрочем, најзначајните одговори на клучните мисли и прашања од неговиот живот сигурно се криеја во неговите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Синовите негови, вклучително и посвојчето Григур, уште за време на неговиот живот, продолжиле со врските и зделките со Турците.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Не, не ме засега ништо што се однесува на неговиот живот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Посебно бил радосен мојот татко кој до крајот на неговиот живот тоа ми го ставаше до знаење.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Покрај краткиот есеј со наслов „Некои забелешки за логичката форма”, кој се појавува во Дополнителните расправи на аристотеловското друштво во 1929 година, тоа било единственото филозофско дело кое Витгенштајн го објавил во текот на неговиот живот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Насловот кој за ова издание, се чини, го предложил Мур, бил Логичко - филозофски трактат (Tractatus Logico - Philosophicus).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Управувачот беше сиот негов живот додека нѐ дотркала до Берлин, и назад до Скопје.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На барикадите, всушност, е роден модерниот човек и од барикадите се прокламирани сите оние вредности коишто и денес на неговиот живот му даваат смисла и достоинство.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
До пред некој месец се сметаше за избраник на Севишниот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На здржаната радост на Гита со која веќе ги делеа првите сладости на брачниот живот, на гордоста на татко му кога примаше честитки за успехот на син му, на комплиментите што од сите страни го заплиснуваа како нова гордост на јудејската заедницата на Жешов, на Галиција, на сите Ашкеназим, на својата исполнетост со тоа вртоглаво славје на сладости потекнати од првиот крунисан успех.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дишеше длабоко и бурно и така го смири неволниот нагон што неконтролирано, до болка му го стегаше желудникот, но не и чувството на потполна излажаност, не и впечатокот дека заедно со трите транспорти и неговиот живот е заминат во некоја непозната и дефинитивно изгубена насока.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Така тој стана нешто различно. Од другите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во неговото чувствување на човечкиот свет постоеја неговите изискателни авторитети, постоеше тој и амбицијата што требаше да ги задоволи желбите на патријарсите на неговиот живот, што со време станаа и негови желби; и потоа доаѓаа другите, останатите...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И му го даде својот благослов.  „Колку беше во право старецот”, си мисли сега Корец, насмевнувајќи се на тие најубави мигови од неговиот живот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Додека другите деца кришум ги запушуваа своите први цигари и се собираа со ококорени очи да гледаат голи женски тела низ цепнатинките што ги одвојуваа јавните бањи од останатиот јавен живот на Жешов, неговиот живот се сведуваше на дисциплина, на учење и на почит.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ова беше веќе тврда увереност дека ги возбуди мислите на една жена, па која и да била таа, а не несигурно домислување, какви што досега само и постоеја во неговиот живот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Едно друго поприште му се гледаше тогаш попримамливо во неговиот живот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Како да ја изгуби неговиот живот единствената смисла со единствената возбуда.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
— Отворено рече Најдо и го запре здивот за да го слушне одговорот од кој зависеше неговиот живот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Доброто велат секогаш кратко трае по интуиција па токму кога помисли дека се решени сите негови проблеми, се случи ненадеен крах кој повторно го загорчи неговиот живот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сакаше да пронајде богата жена која ќе го сака токму таков каков што е и среќно би го поминала времето до крајот на неговиот живот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Пораката остана недовршена, како и неговиот живот, како и големата потрага по сиџилите, како и откривањето на нивните пораки...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тешко можеше да се навлезе во ритамот на неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
За Татко, рамнодушен уште од самиот почеток на работата околу објавувањето, беше значајно ширењето на вистината за сиџилите. Сиџилите на неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во пепелта, сигурно се криеше и еден слој од Татковите соништа од другиот брег на Езерото, од каде што започна неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се смалуваше библиотеката, како и неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А неколкуте тешко поврзани зборови во реченица требаше да го искажат големиот протестна неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа беа и последните празнични мигови на неговиот живот со книгите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сакаше, со неколкуте зборови, да си го резимира животот, да ја открие метафората која ќе го одразеше неговиот живот на Балканот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
С беше подготвено за некаков празник кој никогаш не постоел и не можел да постои во неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сакав да ги продолжам, како и неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А јас, сега, во рацете ја држев страницата, извлечена од книгата на неговиот живот, која завршуваше како протест.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се почувствував повикан да спасам од конечен заборав дел од неговиот живот, со вокацијата што претпоставував дека ја имам и со наследената Таткова интуитивна имагинација.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во мене и натаму продолжуваше неконтролираната инерција на мојата поранешна амбиција да го расветлам докрај Татковото цариградско време, големата енигма на неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Така беше во текот нацелиот негов живот...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тие стануваа метафора на неговиот живот која ми остануваше во наследство.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сиџилите останаа отворени... Излегов од Татковата библиотека со последната допишана страница од неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ги гледав искривените Таткови букви, врз белиот лист хартија, како завршен дел од параболатана неговиот живот, пред неговата последна балканска битка.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
По решението, со кое, своевремено, Татко се именуваше за социјалистички судија во Судот, ова беше второто значајно решение, ако не и најзначајното, во преостанатиот дел од неговиот живот и од животот на неговото семејство.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но се нарушуваше и оваа рамнотежа во неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Беше сигурно дека Татко сакал да ги оживее, да ги растолкува знаците на овие сиџили во кои претпоставувал дека се крие кодот на идентитетот на неговата мајка, на нејзиното семејство коешто најмногу го одбележа неговиот живот, оној со средиште во цариградското време.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко не успеа да го напише последното поглавје за својата Историја, како еден вид тестамент за фаталноста и за толерантноста на Балканот, најсилните страници што ги испишуваше неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Премногу се вплеткаа во неговиот живот и во животот на семејството.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Со нив, векови натежнаа врз неговиот живот, а и врз нашиот!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Зар не загуби толку години со тие змијулести риби па, на крајот, ништо од нив, како и да не беа, а толку многу се преплетуваа во неговиот живот, во животот на семејството?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
На тој пуст лист хартија, небаре болно откината од книгата на неговиот живот, требаше да си пресуди, како некогашен судија, па судија и адвокат од отоманското до социјалистичкото време, да си го резимира последното обвинение, да пресуди, самиот, на крајот, дали ќе ги тужи или не грабнувачите на сиџилите...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Додека беше жив Татко, колку и да ги следев неговата судбина, неговиот живот и неговиот работен тек, особено во откривањето на сиџилите, небаре почитував некаков завет, даден пред него, во своите потраги, го заобиколував неговото цариградско време и местото на Фатхи-беј Окијар во неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Веруваше дека така ќе биде и овој пат, макар што неговиот живот и неговото судење, на Балканот, беа толку комплексни, комплицирани и извртени, што интуицијата можеше Чапаева да го одвлече во друга насока.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Вртењето на топката ги означуваше неостварените кругови на егзилот на неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој ми стануваше вистинскиот, можеби задоцнет и незавршен, но единствен универзитет, каков што го немаше никаде во светот, единствен, каков што беше и самиот негов живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
III Додека чекореше кон Судот, во градот со славно отоманско минато, насетуваше дека се ближи еден од пресвртните мигови во неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој си дојде дома, најверојатно од Архивот, по кобниот ден кога ги донесе парите, предвреме, од тие клети сиџили кои, откако тој ги спаси, еве како го заробија неговиот живот, си редеше Мајка семожни мисли.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Пашата сети како се одронува и последниот лист од тажното дрво на неговиот живот...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Да можат да говорат окнестите камени мостови префрлени преку брзите, бујни реки во Босна или седумте божји храма соѕидани со негови раце во различните краишта на Далмација - многу нешто би можеле да раскажат за копнежите на Аргировата душа во најубавите години на неговиот живот, кога беше полн со сила и полет, готов да ѕида и на самото морско дно, за да види светот што знае и што умее тој.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во овие неколку мига, низ умот на Аргира му мина целиот негов живот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ова доцно зимско утро беше најсветлото утро во неговиот живот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не вложуваше голема надеж и во овој обид, не само за да не биде исто толку разочаран од негативниот исход туку и затоа што веќе беше отрпнат од неуспеси со кои продолжуваше како што и почна неговиот живот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но сега неговиот живот беше изменет и тој се движеше со чувство на нерешителност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој се чувствуваше како да ја познавал девојката цел живот, како да му припаѓала нему илјада години, како да била дел од неговиот живот уште пред да се роди.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој период од неговиот живот врежал длабока болка и силен впечаток кај младиот Христов.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ваквата новација значеше бришење на дотогашната законска забрана за полова дискриминација во делот на остварувањето на правото на работа каде се нормираше дека и жените и мажите можат да бараат од работодавачот продолжување на договорот за вработување до навршување на 65 години старост; в) Кај прописите за заштита при работата беа воведени две нови обврски за работникот и тоа: ● со измената на чл. 32, освен дотогашната обврска на работникот да ги почитува и спроведува прописите за заштита при работа, како и да го штити неговиот живот и здравје, како и здравјето и животот на другите лица, беше воведена нова обврска, која нормира дека обврска на секој работник е да постапува согласно обуките и „инструкциите“ кои му се дадени од работодавачот, да биде запознаен со мерките за безбедност и здравје при работа и да биде обучен за нивна примена.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Низ неговиот живот како војаер минав, конечно и јас воајер (набљудувач), одамна лажно прекорен, на вистината станав.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Тој, рече, не бара ништо друго освен мојот папок да му биде чаша, мерка за последното шише вино во неговиот живот; му реков да не зборува така, оти сум суеверна и не ги сакам зборовите кои говорат за последни нешта во животот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа исто така љубезно ги позајми делата од својата лична колекција, почнувајќи со трите коњчиња-играчки што Дишан ги изработил од сечени картони и ги исликал уште како дете.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Иако се дело на неговата рака, овие мали фигури тешко можат да бидат групирани заедно со неговите зрели трудови; како и да е, исто како што и билбоке-то може да се гледа како најава на неговиот понатамошен развој, овие играчки го документираат неговиот ран интерес за игри, преокупација што ќе остави трага и врз неговата уметност и врз неговиот живот, со шахот како еден екстрем, и уметничките игри, односно, неговото одбивање да ги игра - како друг.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Очигледно, степенот до кој еден одреден настан од животот на уметникот има влијание врз неговиот креативен процес е невозможно да се утврди со прецизност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Можеби во ниеден друг детаљ не доаѓа толку до израз Дишановата инспирација од хумористичното, како во последната епизода од неговиот живот - една од оние што не може да се контролира.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во случајот на Дишан, обидите за психолошко исчитување на неговиот живот и неговата уметност се покажаа како исклучително безуспешни, пред сѐ затоа што тој внимателно ги држел во тајност информациите од својот интимен живот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со исклучок на неколку документарни фотографии - како онаа славната на која Дишан чучнат на клупа во еден парк во близина на Париз прави ѓаволеста гримаса на ококорено исклештен монструм - на кои се наѕира само трага на овој аспект на уметникот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Да беше навистина толку небитно, што има да мораш постојано да го кажуваш тоа?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Пишува геј-блог и уредува за веб-страницата Квирти (Queerty).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Оскар Рејмундо, дваесет и петгодишен, може да се смета за професионален геј“, бистро забележува Скот Џејмс за Њујорк тајмс во годишниот извештај за Геј-гордоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, тој изјави дека тоа што е геј не е онолку важно колку што се важни другите аспекти од неговиот живот – се соочил со повеќе дискриминација, вели, поради тоа што е Латино“.429 Кога ќе искрсне темата за тоа што тебе ти значи тоа што си геј, првата работа е да се префрли темата на некој политички поугледен идентитет, иако тоа суштествување како геј е она од што заработуваш за живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Помислата дека таа може да биде вистинската жена на неговиот живот, кај него предизвикува неспознаена радост: поради остварувањето на неговиот најголем сон, продолжување на поколението.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ах, вие мора да сте…,“ рече таа, и со изразот на лицето, со еден ноншалантен гест со раката, покажа дека Рајнер ѝ има спомнато за мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Единствено вашето присуство во неговиот живот не ми е доволно познато.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Само додека е овде душата не може во потполност да се увери себеси дека сѐ е онака како што треба да биде, и дека го сторила она што морала да го стори, за да исполни некој повисок, нам неодгатлив план.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа беше новата љубов во неговиот живот, љубовта што му дојде како изненадување, необичното пријателство што прерасна во љубов...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Иако веќе со години им пишуваше на Римјаните, на Коринтјаните, на Галатјаните, на христијаните во Ефес, на Колос, а еве и на Македонците, секогаш пишувајќи многу и за себе, неговиот живот по оној пат кон Дамаск, всушност, можеше и многу просто да се смести во неколку реченици.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога се бранеше пред Агрипа, рече дека сите го знаат него и неговиот живот во Ерусалим – како и татко му, тој беше фарисеј и живееше според најстрогите прописи на својата вера.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Па така, менувајќи го својот живот, ја најде целта на своето постоење, си ја виде смртта и сфати дека неговото постоење од тој момент може да биде само такво, а целиот негов живот ќе го води само кон таква смрт, преку која тој конечно ќе му биде близок Нему, ќе биде до Него, без овој параван на земниот живот меѓу нив двајцата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И неговиот живот, таков каков што му останал во сеќавањето, немаше никогаш веќе да биде ист, и тој немаше никогаш веќе да биде свој ако мораше да продолжи да постои без неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во желбата што ја дупна со средниот прст од левата рака, откако ја праша дали има врска кој прст ќе го употреби, таа виде нова жена, нова љубов во неговиот живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оти тој е живиот доказ за постоењето на вистинската љубов: таа ја гледаше во него љубовта секој ден, секој миг од неговиот живот, во неговите очи, сини и бистри, исти како очите на татко му, онакви какви што таа ги паметеше оттогаш кога и тој вистински ја љубеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во мислите, оваа ноќ, сеќавањата на миговите од неговиот живот му беа зачувани како живи, како вакуумирани во некој вонвременски простор или длабоко смрзнати од студенилото на зимата, а годините што ги минал во тој живот беа исчезнале без траг.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој се поднасмевна со истата онаа насмевка како кога му кажа за новата љубов во неговиот живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пребарувајќи така по своите сеќавања, не можеше да го најде оној момент кога сфатил дека неговиот живот, тој албум од зачувани сликички во неговата глава, засекогаш се заплеткал со судбината на оваа земја.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Славниот писател тоа го илустрира со случка од неговиот живот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ЛУКОВ: Секој ден од неговиот живот е од непоправлива штета за нашиот народ.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Оваа идеја може добро да се претстави преку следниот извадок од претпоследниот дел на Логичко-филозофскиот трактат, единственото дело на Витгенштајн што е објавено во текот на неговиот живот: „Моите ставови расветлуваат со тоа што оној кој ме разбира на крајот ги признава како бесмислени кога низ нив, по нив, преку нив се искачил надвор. (Тој мора, така да се каже, да ги отфрли скалите по кои се искачил).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Филозофот Лудвиг Витгенштајн целиот негов живот бил измачуван од проблемот како да ја опише природата на врската меѓу зборовите и објектите што тие ги претставуваат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сѐ, дури и неговиот живот, сега излегуваше на една сосема нова, обесмислена чистина, губејќи ги сите свои суштини и останувајќи само празно, попусто талкање, кога ќе се обидеше да си го замисли макар и само тивкото брмчење на човечкиот разговор во некоја квечерина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше законот на неговиот живот, иако тој го разбираше и безмалу веќе чиниш го сакаше како некое старо познанство во оваа своја приклештеност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше дека му претстои само уште да си ги собере сите преостанати сили, за да може уште еднаш сосема сам да му се врати на оној, неговиот живот, на овој живот, за кој беше роден и во кој единствено можеше да продолжува да биде она што е.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кај бригадирон Језекил, мислеше, тоа е неговиот труд, сиот негов живот, старион е всушност целиот еден празен ракав.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нејзе Германецот пред својата смрт ѝ го препишал целиот имот. ѝ го подарил, бидејќи верно му служела до крајот на неговиот живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Има нешто неизмерно големо и важно во неговиот живот, една човечка должност што го заслепува со својот сјај, да се урне нешто сосем подло и гадно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој е мажот што ѝ се јавил во соништата. Нели таа го оттргна од смртта и неговиот живот è припаѓа само нејзе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
За повеќето врски, брачни и вонбрачни, знам и јас од приказните што се вртат во семејството, каде и јас сум туѓа, да речам дојдена, „кварљива“ категорија (сега си, утре не си), ама ова е институција, тука неговиот живот е заведен по датуми, со жени кои не се Н.Н., туку се со полно име и презиме.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Плашејќи се за неговиот живот, стариот воденичар цело време не излезе до воденицата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Два интереса, секој длабоко врзан за неговиот живот, се бореа во него на живот и смрт, а кој и да победеше, ќе го оставеше долго да пати.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ајде, Цезар...кога се говори за смртта на некој човек, се говори и за неговиот живот...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
За да го сврти разговорот, почна да го распрашува старецот за неговиот живот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во еден ден му се случија толку многу работи што мораше да си признае дека непријатните изненадувања лека – полека стануваат дел од неговиот живот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
А дуќанџиите сѐ повеќе го испитуваа за градителот и за неговиот живот и сѐ повеќе се чудеа и не можеа да прежалат што не го гледале подобро и повнимателно додека минуваше по вишеградските сокаци.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во текот на целиот ден тој не беше во канцеларија (единствен случај во неговиот живот).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Она што потоа следеше, беше малку срамно за фамилијата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не, умре сосем ненадејно: несреќен случај го прекина неговиот живот, а она што се случи по неговата смрт беше и неговата најголема тајна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А утредента во исто време умре во рацете на еден фратар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Топлотните бранови ми се тркалаат по главата. Во тоалетот среќавам еден пријател, син на некој познат глумец и поделуваме делчиња од неговиот спид.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Разговараме долго додека тој обилно се поти и ми раскажува сѐ за неговиот живот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Со тие зборови завршуваше неговото единствено писмо. Не раскажуваше никогаш за настани што се врзани за него, за неговиот живот, туку за луѓешто минале низ просторот и времето или, доколку останел, веќе се безначајни и непознати.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Јага Перуника ги крпеше парталите на децата и со тивка тага ја слушаше во себе прикаската за неговиот живот, поточно делчиња од таа прикаска.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Заседите на претпоставките за непознатиот дел на неговиот живот демнеа од секоја куќа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога виде дека никогаш не ќе може да ја напише оваа историја и во проектот му останаа големи неиспишани празнини, во неговиот живот и книги, стапи Климент Камилски со своите книги и илузии.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но тој продолжуваше да ѝ останува верен на својата внатрешна тишина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да му наздравиме и да посакаме таа среќа да трае до крајот на неговиот живот, до крајот на книгите...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И тоа бездруго силно ќе се одрази во неговиот живот и во животот посебно на првата генерација негови потомци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ова време како да не постоело, како да не бил учесник во неговите настани кои целосно го изменија неговиот живот, но и на неговото семејство во меандрите на егзилот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пределот крај реката, под тврдината Кале го насели засекогаш меморијата на смртната тишина, градот се осиромаши засекогаш за срцевината на неговиот живот...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во неговиот живот се надоврзуваа јазици врз јазици, недовршени, напуштени, оживеани.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко често размислуваше за сложениот еврејски идентитет создаван најмногу во меандрите на егзилот, почнувајќи, според Стариот завет, од нивниот егзодус од Египет до нивната Ветена земја, од егзодот од Палестина, преку ропството под Римската Империја, прогонството од Шпанија, за централниот хебрејски јазик, но и за двата признати јазици на дијаспората јидиш на северните Ашкенази и јудеошпанскиот на јужните Сефарди.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во еден период му ја испитуваа внатрешната тишина во емигрантското полициско досие уште кога стапи во новата земја, па речиси до крајот на неговиот живот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека зборуваше Татко, нему му проработуваа асоцијациите за неговиот сонародник Григор Приличев, чиј трагач бил по тајните на неговиот живот и дело, тој реши да му зборува на Татко, за неговата судбина, кој во потрагата по својот мајчин македонски јазик, постигна совршенство пишувајќи ги на грчки јазик своите култни дела, епосот Сердарот и Скендербеј.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Чинго пишува за селото, за неговиот живот, неговите ломови и катаклизми.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Да се растресе сиот негов живот, - ќе речеше татенцето и почнуваше да раскажува. Од под пазува му паѓаа ордени.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Да, само за еден дел од неговиот живот, за оној што јас го познавав, и тоа не го велам без причина, - претпоставувам дека тој отсекогаш не бил толку сам, толку проклето сам, каков што го запознавме во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Скот да бидам, јас едно време и богу и пред луѓето најлудо се молев, и денеска тоа го правам, - кога му се суди на еден човек колку е тоа можно слепо да не се гледа само на еден дел од неговиот живот, за што можеби тој самиот не сноси никаква вина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Треперев за неговото здравје, воопшто за неговиот живот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Стоеше крај вратата и се привикнуваше на нешто што беше ново во неговиот живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Гласот не ќе ја открие неговата машкост распламната во малото сопче крај острите колкови на првата Ева од неговиот живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Неговите подвизи беа чудните жени во неговиот живот, чудната смеа на неговите волчи заби, чудната крв под неговата темна кожа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Со огромно задоволство раскажуваше интересни анегдоти или интересни доживувања од неговиот живот, најчесто од периодот на неговите студии во Скопје: еднаш во текот на некое предавање по литература од страна на познатиот српски писател Бранислав Нушиќ (со влашко потекло, исто како Димовци, човек кој ја обожаваше Битола, неколку години живееше таму, дури и се ожени со битолчанка!), Петар скришно нацртал негов портрет – карикатура.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Со години го следев Јасер Арафат и пред и после периодот кој го поминав близу до него во Тунис и Картагина во осумдесеттите години на минатиот век, како и поетот и Арафатовиот соборец со перо Махмуд Дарвиш, особено по нашето познатство во 1978 година, па с до крајот на неговиот живот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат како да имаше договор со смртта, никогаш да не го стигне...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеби ќе го најде за миг во катедралната црква Света Софија, по речиси три децении од првото доаѓање на бреговите на Езерото, ќе трага по клучот на бравата на слободата, ќе ја најде отворена вратата на катедралната црква Света Софија, во храмот таа ноќ престорен во поетски храм на добрината и толерантноста на поворката избрани поети од светот на Езерото, татковина на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа можеби и беше една од причините, во наследените таткови книги, чие значење го проширував во потрагата по историјата на постоењето во неговиот живот, го имав чувството дека не сум сам, дека сум силно со него, со неговото присуство, со длабокото размислување, со неговата жива присутност, неостварените илузии во големата потрага на патот на спасот на Балканот за своите чеда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во неговиот живот мина близу или далеку крај неколку балкански владетели од последниот султан Рашид V, Мустафа Кемал Ататурк, Кралот Зогу, Енвер Хоџа, на крајот Тито...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Поезијата го следи човека на планетата Земја уште од самиот изгрев на неговиот живот, запрашан за неговата мистерија и неизвесност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Примерот на владеењето на Сталин, чиј култ продолжи со невидени димензии во неговата родна земја Албанија, го распламтуваше на залезот на неговиот живот размислувањето за трајноста на јаничарството, поради кое не можеше да ја заврши својата дамна замислена, па напуштена книга за балканската историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXIII Не затворај ја вратата Не губи се во заборав... Махмуд Дарвиш Во моите дипломатски години во Картагина, како амбасадор во државата Палестина, како и во Тунис, беа од посебно значење во формирањето на претставата за Палестина, за нејзината борба за признавање и независност, за нејзиното движење на чело со Јасер Арафат, за личноста, животот и поезијата на Махмуд Дарвиш, овековечени со нашата прва средба во Струга, во август 1978 година, а потоа и со нашето долговечно и ненаметливо пријателство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бешир вешто стигна на одреденото непознато место, возејќи крај морето, минувајќи првин крај претседателската палата, па кон монденските Ла Марса и Гамарт, во точката на просторот каде што беше договорено да ме чекаат Палестинците, за да ме одведат до скривалиштето на Јасер Арафат, каде што пред неколку месеци му ги предадов акредитивните писма со кои станував амбасадор во земјата која постоеше најмногу во цврстата решеност, во желбите и замислите на Јасер Арафат! Во смислата на неговиот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
При првата средба во Струга, со доверлива искреност, која мигум се воспоставува, сведочеше за неговиот егзил, за првите минати години во Галилеја, за трагичната 1948 година, кога по нападот на Израел, ќе го доживее крајот на рајот на детството и ќе започне неговиот егзил, кој ќе трае до крајот на неговиот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Вистинскиот амбасадор, според нејзината замисла Бев уверен дека, изневерувајќи го предодредениот татков пат за судбината за патот на спасувањето на своите чеда на Балканот, јас како да го вложував сиот живот во неговата утопија да најдам некаков нов излезен пат во кој ќе ја дооткривав сложената таинствена тишина во неговиот живот, моќта на премолчување кога опасноста најмногу демнеше во меандрите на неизвесната балканската судбина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да не бил никогаш во Цариград Знаев дека речиси во текот на целиот живот ми остануваше потрагата на татковата тишина како облик на живеење, на откривање моменти од неговиот живот кои засекогаш останаа отворени дилеми.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Му беше мачно на идеалите од младоста, на храброста, кога се провлекуваше меѓу урнатините на отоманското царство и темелите на новата република Турција, низ балканските војни и окупацијата од француските сили на родниот крај за време Првата светска војна, за провлекувањето низ фашизмот и спасувањето во комунизмот, да им најде поширока историска и филозофска смисла во доцните години на животот кога требаше да го доврши конечно својот проект на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се соочував со сложеното палестинско прашање, како предизвик во животот и функцијата која ми беше доверена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше тоа еден простран, светол сон, во кој целиот негов живот како да се протегаше пред него, како пејзаж во летно попладне по дожд.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неподнослива смрдеа од пот, како несвесно сведоштво за напнатоста на неговиот живот, го следеше насекаде па дури остануваше и зад него, откако тој ќе заминеше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ беше добро, немаше болка и последниот детаљ од неговиот живот беше разголен, разбран, простен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Џинот беше неговиот живот, неговата смрт и неговото воскреснување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа, со острото чакииче што го извади од џебот на бечвите, направи две длабоки рецки на едната и на другата рака, веднаш над шаката каде што дамареа сините реки на неговиот живот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Така тој, да не мислеше толку на Атиџе, ќе забележеше дека неговиот живот е сега посреќен, без припадноста на строги правила и страв од грешки.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Моето место во неговиот живот е отаде првата влезна врата, јас сум му за пред светот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во еден период подоцна, во неговиот живот се појави и неговата Лора Кастелано, студентка по меди­цина, иста како и тој, вредна и амбициозна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Затоа која уста да ја искаже сладоста на неговото учење, а кој јазик ќе може да ги каже неговите подвизи и трудови и добрината на неговиот живот.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Полесно ќе го преболи заминувањето на малиот Карл од неговиот живот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На Хелвиг му беше јасно дека во овие нови околности во неговиот живот, заради оваа жена со која веќе живее заедно, не би можел сам, без нејзина согласност, да одлучи да го бара детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се појави Кулиман војвода не само преку песната Кулиман излезе место да рашета туку и преку вистинската приказна за неговиот живот со херојски мигови и со падови на изнудувач на пари што го доведува пред муцката на пушката која во исто време ги израмнува сметките и со двајцата, и со оној што ја држи и со оној во кого е вперена.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Дине, онака сув, коскест, повисок од другите, црн како црниот ден, како црната кал долу, ја врти главата лево десно чиниш сега сосема си доаѓа на себе, како да се разбудува од некој долг сон што никако да го напушти па не знае дали ова е нешто ново во неговиот живот или оваа слика е стара и сега само му се повторува!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Условите во кои се најдов речиси наполно ме идентификуваа со оние од книгите на Горки, особено со неговиот живот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чувствував дека немам право да се мешам во неговиот живот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој беше толку длабок во својата генијалност што гледаше напред, беше свесен за моќните промени што ќе се случат по неговиот живот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во почетокот тоа воопшто не изгледаше сериозно, мислевме дека тоа е само минлива фаза во неговиот живот, но веќе дојде пролетта и тој не излезе и сите почнаа да се прашуваат што се случува внатре.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
— Ти дојду, господин коркар војводо, — му одговори Ѓуро иронично, иако неговиот живот зависеше од Милана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога можеше да зборува со отец Арсенија, гледаше да го наведе да му го раскажува неговиот живот, кој во ништо не се разликувзше од Сталевиот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа требаше да биде голем настан во неговиот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Како да беше се згодил еден од најзначајните настани во неговиот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го зеде, покрај правните и адвокатски книги, старотурско-францускиот речник на неговиот албански сонародник Сами Фрашери, еден том од Енциклопедијата на Пјер Бејл, добиен како подарок, чија тајна за тоа како ја добил ја дознав на крајот од неговиот живот. И толку!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татковата библиотека беше вистински храм на тишината, негова градина на тишината, чиј таен код на неговиот живот и на животот на семејството, најуверливо можеше да го толкува само Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но, од ден на ден, трагајќи по тајните на Татковата библиотека којашто го претставуваше јасно тестаментот за семејството за идните времиња на Балканот, разбрав дека беше неостварлива замислата да се пишува за Татко без Мајкиното полвековно присуство во неговиот живот…
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Може да се рече дека Татко, конечно, го беше одбо­ле­дувал фаталното прашање на нашата граница и беше начисто со тоа дека враќањето во родната земја, до крајот на неговиот живот, е исклучено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога згаснуваше тивко неговиот живот и тој повеќе не можеше со нас, израснатите деца, ниту сам до железничката станица, остануваше до длабоко во ноќта со отворена книга, крај жолтата ламба, како ноќно сонце на неговиот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сѐ во неговиот живот: трите маслинки, градските стреи, црвениот и голмански дрес од студентските години, покерот и платените жени пред и по матура, сѐ, и извикот -да живеат сите ножови на светот. Сето тоа што сега е грст спомени.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш ќе знае дека сиот негов живот бил само едно предавство, измама, лага.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се сеќаваше уште на зборовите на Игор Лозински, кои речиси за душа му се залепија, му беа блиски небаре се работеше за неговиот живот: ,,Ние силно страдавме, можеби страдањето во извесна смисла е слабост, но во друга возвишена смисла е храброст.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Книгите за јаничарите останаа непреместени од средишната позиција во библиотеката сè до крајот на неговиот живот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Така е, мој Горски, гревот кон човекот и неговиот живот е и грев кон природата, - рече подготвено Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кој беше всушност овој руски емигрант што толку силно се влеа во неговите мисли, се внесе во неговиот живот?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го носеше ракописот на проектот на неговиот живот - Историјата на Балканот низ падот на империите. Ги носевме светите книги и неколкуте источни и западни записи и книги за јагулите...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ослободен од тежината на искуството, секој миг од неговиот живот го повикува, или пак го осудува, зависи, на експериментирање.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во своето легендарно интервју во Roling Stone од 1989 година, David Sheff го праша Херинг како сознанието дека има AIDS го променило неговиот живот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Велам: - Извини, но многу близу е до нас вујче и неговиот живот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Јас, речиси, го сеќавам, како да ме допира неговиот живот!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веројатно единствениот уметник познат токму по својот интерес за детска уметност, Жан Дибифе (Jean Dubuffet) тежнееше кон „потполно непосредна и директна проекција на психичките феномени сместени во длабочините на личноста”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
При крајот на неговиот живот детскиот начин на цртање стана репрезент на детскиот ум и мисловен процес, кој сè повеќе навлегувал во неговата свест, а истовремено стана главен фактор на неговото отуѓување од останатиот свет.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Татко ми ги помина поседните десет години од неговиот живот во еден психо­гери­ јатриски оддел.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Еден ден тој се сопна, падна и си ја повреди главата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но, по овој настан, како нешто да се измени во неговиот живот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Замисли си вакво нешто: Рајна ѝ изјавила и на Трајчеица, и тоа не дома или на улица, туку на гробот на Ролан Јоковлевич, на Новоселските гробишта, дека многу ја жали но не поради загубата на сопругот: "Многу те жалам Трајчеице", ѝ рекла,"само затоа зашто сè до крајот на неговиот живот не сфати оти нему Господ му порачал да избира помеѓу жените и да ги прави среќни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и денес, кога веќе се затвори и книгата на неговиот живот, кога на сѐ му дојде крајот, можам да потврдам оти ниту една од неговите прелаги, а и да не ги спомнувам неделата, животот не втаса или не сакаше да ги осуди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Лозите и овошките на дед Павел наеднаш почнаа да се запустуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Признај дека не го сфати тоа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој, значи, мислеше дека неговиот живот е само паѓање, постојано паѓање. И ништо помалку и ништо повеќе!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За тој ден Иван Степанович смисли дека не би пиел не затоа зашто не сака туку божем бидејќи не смее!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Неговиот живот не беше ништо друго освен консеквентно проживеан протест.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Момчето што случајно се заљуби во неа кога ја сретна на скалите ја сакаше до крајот на неговиот животот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Прочита оглас со опис на девојка што одговараше на идната љубов на неговиот живот. Телефонски договори средба со неа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Дека Ирис ќе биде љубовта на неговиот живот, Р знаеше уште во прво одделение, кога ѝ го крена фустанчето за да види од каде ѝ растат нозете.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И тој ќе ја бакнеше највистински, оти куклава од ден на ден станува се поубава, помила, поблиска до неговиот живот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Татковите книги, тие беа самиот негов живот, историја на семејството во егзил, историја на едно големо страдање.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тоа беа сигурно фрагментите на величествената тишина во неговиот живот, тоа беа преведените простори од неговиот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во неговиот ситен, хармоничен ракопис, беше кристализирано времето на неговиот живот, во кој пријателствата имаа посебно место.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со Осман Окијар, кој во детството учел во славното париско училиште Жансон Де Саји, додека овде неговиот татко беше амбасадор на Турција и потоа студирал и докторирал на Кембриџ од областа на економските науки, на тема за реформите на Танзиматот, ме поврза големо, нераскинливо пријателство кое траеше се до последните денови од неговиот живот, минати кај сестра си, на азискиот брег на Истанбул, во Искидар.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тој беше угледен и висок администратор во француските железници, но козите и нивната судбина го исполнуваа целосно неговиот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во потрагата по тајните на неговиот живот низ неговите книги јас дојдов до неверојатни чудесни откритија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Илјада деветстотини триесет и седмата му ја облекоа грчката војничка униформа; го вежбаа, значи го учеа да убива, како во сите војски, велејќи му дека тоа е чесно и го убедуваа, како во сите војски, дека неговиот живот е највредното што го има и треба да го даде за “патридата”.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не можев туку така да изчезнам од неговиот живот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се прашував дали се појавила некоја нова љубов во неговиот живот, дали можби е сеуште со таа Евелин за која кога бев во нивната куќа начув од разговорот на Изабел со него...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Значи јас не му спомнав ништо за Филип ниту пак тој ми спомна дека постои Евелин во неговиот живот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но, ако предходните денови го игнорирав фактот дека постои друга жена во неговиот живот, сега почнав да размислувам и за тоа дека постои некоја Евелин и можеби тој ќе продолжи и понатаму да се гледа со неа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Навистина не толку од неговиот живот колку од неговото преживување (Überleben).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нешто длабоко, силно, во татковиот дух се кршеше за да се спојат блоковите време од сиот негов живот, за да завршат во хармоничен глас кој ќе ги повика другите да му се придружат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Неговата подвижна библиотека во егзилот за секое значајно дело и настан во неговиот живот беше свртена кон потрагата на идентитетот на својот народ, за неговото илирско потекло, историската изолација во која гледаше причина за постојаниот егзил на својот народ од кој не беа изземени тој и неговото семејство.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тука се велича секоја епизодна по­стап­ка во неговиот живот како единствен подвиг, се оди што подалеку во спиралата на култот на неговата личност.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но неговиот живот беше друг живот...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дали кај некој од неговите потомци овој потиснат сон ќе избувне, ќе наложи излез, тоа повеќе не беше во кругот на неговиот живот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мачно ги движеше усните, придушени зборови остануваа во него, како и многу тајни од неговиот живот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И во наредните педесет години од балканската историја на неговиот живот, вешто го криеше цариградското време, средбата со Ататурк, херојското време на неговата младост.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
За да добиеме целосна слика за тоа како Риверс се вклопува во развојот на современата уметност, неопходно е да го истражиме не само неговиот живот туку и мислењата формирани и објавувани од коментаторите и анализаторите - и тоа како оние што го поддржуваат, така и оние што го омаловажуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во овој век интерпретативните текстови за уметниците и нивната уметност достигнаа беспримерен степен на влијание, делумно поради својот обем и разновидност; а јавното мислење честопати е моделирано барем исто толку од објавените критики колку и од директното восприемање и доживување на делата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Воопшто не се сомневам дека третманот на Риверсовите дела од страна на критиката е под силно влијание на реакциите на критичарите на неговата личност, и дека неговиот намерен публицитет и спремност јавно да ги признае мотивите и целите што другите уметници исто така ги имаат но ги чуваат во својата приватност, го обои вреднувањето на неговата уметност...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во една кариера обележана со периодично напуштање на успешните техники и методи на работа, со постојани обиди успешно да се обедини формата со значајната содржина и со една лична блескавост која што често се закануваше да го затемни креативното достигнување, не е лесно да се лоцира адекватниот центар на енергија од којшто целата извонредна креативност се ревитализира самата себеси.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Та целиот негов живот е една долга грижа да изгледа здрави, прави, вредни и чесни луѓе.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Да, да, рече. И ми призна дека можеби имало во неговиот живот и некоја Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)