Класицистот го прикажува Бога во неговата есенција, маниристот го прикажува Бога во неговата егзистенција.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Класичниот “прапорив” оди кон личното суштество, а маниристичкиот на неодгатливото дејствување или делотворност без облици.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)