негов (прид.) - гради (имн.)

- Малкуте живот што му остана - истече заедно со крвта што клокотеше во неговите гради и со недоречената мисла. Имаше широка пробојна рана.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Винстон лежеше молчејќи. Неговите гради се креваа и се спуштаа малку побрзо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Помисли, онаа коса допрена на прозорецот не е онаа која беше послана по неговите гради.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не отворајќи ги очите, само се преврте врз неговите гради.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кажи ми дали некаде погрешив? - повторно ѝ ја стави главата на неговите гради.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вака размислуваше Томо. Му се зголемуваше топлината во неговите гради.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За Авни, во миговите додека го пишуваше писмото до Сања, за да ѝ каже дека ја сака и дека секогаш ќе ја сака, беше сосема јасно оти влетал како граблива птица во час на вознес на еден посебен свет за кој не може да тврди разумски, но за кој во неговите гради се собираше клопче со разнобојни конци од чувства изврзани за тоа суштество што под неговата сила истовремено испушташе глас на зрела жена што раѓа и глас на штотуку родено дете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На неговите гради се редеа ордени, признанија, пофалби, знак за праведно живеење.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во неговите гради навлезе и бодро затрепери свежина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ќе удри ли во неговите гради некој залутан куршум, однекаде, одникаде?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И не можеше да го задржи плачењето што избувна од неговите гради, како долго придушуван вулкан... ***
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан трепна. Не од страв. Некакво пламенче вивна во неговите гради.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И беше наполно сигурен дека неговиот глас, кога би го испуштил сега, онака напнат во неговите гради, би бил многу покукавичко завивање, без ниедна трошка од онаа решителност, што ја имаа во себе дури и најслабите и најдалечните нивни одзиви.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја поднамести десната рака, а левата ја префрли така што да ја засолни од ноќен повев, да ја стопли со пламенче во неговите гради разгорено.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И со насмевка што им била својствена само на најблагородните левантински филозофи што во своите мисли го ставале човекот над верите и над расите, бавно, со свиркање на воздухот од неговите гради помеѓу секој збор, објаснувал дека ниедна болештина не е посилна од возвишеноста на духот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На Ивана, со револверот вперен во неговите гради.) Што стоиш?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)