негов (прид.) - врата (имн.)

Населбата се испразни. Остана само Челебијата со Нешка на конакот, гавазите пред неговата врата, крчмарите пред крчмата и писарите со магационерот во една одделна камена зграда.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За да те поштедам, јас лично зачукав на неговата врата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој е свет човек, чува од зло.“ „Не сме сонувале“ , му рекоа „Видовме голема челична каса, зашто прв пат кога те баравме згрешивме и затропавме на неговата врата.“ Застана; гледаше со неверување.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој и сега потропа, тоа некој од него бараше пристан, бараше колку може побргу да му ја отвори вратата, инаку што друго би барал во таа ноќ на неговата врата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сега таа стоеше тука, дојдена речиси пред неговата врата, и во неа можеше лесно да се прочита дека самјакот таа утрина само ја сменил шумата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш, дури по две години, еден од луѓето во сини комбинезони влезе во неговата врата и го поздрави од Братот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, рожбата на онаа набиена темничина, која знаеше и толку да уплаши за веќе да не постои никаков завет, зад кој би можело подлабоко да се засолне, тоа животинче, што сега ќе беше уште една жртва на сета расплисната и ненаситна глад, што се клештеше со своите завивања по сета снежна пустелија надвор, ако не беше неговата врата, тој долгоушко, со своите кревки, растреперени високи ножиња, не можеше толку бргу да го заборави оној, што беше останал да крчи од другата страна на вратата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Влезе еднаш во неговата врата, онаков русокос, извишен, сиот еден ластер, влезе сосема бесшумно и со една попуста желба никому да не му падне в очи, бидејќи имаше една таква ѕвезда, крај која не можеше да се помине, а да не се забележи, бидејќи сите се свртуваа по него, нешто ги принудуваше да се свртат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еве, и јас се прашувам што ќе се случело?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чувствував таков притисок, ми објасни, и во еден момент ваквата намера ме доведе речиси до неговата врата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов очигледно не беше спремен да ги прифати ваквите мои размислувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и прашувам, вели, што ќе се случеше случајно ако заѕвонев?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дејв застана пред неговата врата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Јас не појдов по неа. Се подвратив до домот на Рајнер, но не тропнав на неговата врата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека тргнав кон мојот дом. Чекорев бавно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мојот другар не беше дома, па со едно ливче на кое напишав неколку реда во знак на благодарност, му го оставив клучот под черџето на прагот на неговата врата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)