Бурниот живот, секојдневната напнатост во создавањето на државата, во нејзиното одржување, ги беа оставиле длабоките траги, но ја беа подзасилиле, можеби до патолошки димензии, опсесијата на владеењето, неговото верување во неприкосновено месијанство...
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Овие беа вообичаени места на цивилизацијата, во кои тој беше роден и израснат, и никогаш не му паднало на ум колку анахрони беа неговите верувања и замисли во средината на овие рутински изуми на механичката ера.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Во неговите книги пишувани на различни писма, латинично, арапско, кирилско, хебрејско, на места откривав разлеана пепел, во необични облици, која некаде се слеваше во старите минијатури на еден Коран пишуван на рака, како своевидно надополнување, потврдување на неговото читање и постоење, неговото воскреснување во моите нови читања.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Во тие точки на разлеана пепел по страниците, од некогашните занесни читања и заборавно сеење на пепелта од пушените цигари врз хартијата, можеше да се наслутат и трагите на неговото верување во повеќекратниот идентитет кој Балканците фатално го носат во себе, но којшто упорно го одрекуваат една или повеќе од неговите компоненти за да дојдат во конфликт првин со себеси, па потем и со другите...
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Бургиба беше свесен за својот трагизам како и секој смртник.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)