ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Планот за утре го даде најстариот брат Стојо.

Откако му умре Стојанка, во куќата Сукалова од женска страна остана само Митра, жена на најстариот брат Стојо.

Татко пивна од мастиката. Тогаш се слушна гласот на најстариот брат, како ја започнува семејната полифона тоскиска песна.

Во разговорот се вмеше и најстариот брат.

Тој сигурно не е дојден за покер, рече најстариот брат. Ние, другите, тажно кимнавме со главите.

По раѓањето на мојот најстар брат Манас во 1874-та, фамилијарното презиме Буколовци престанало да живее за живуштите членови во Куманово и продолжило како Прокопиеви.

Јаболкницата во нејзиниот двор ја посади дедо ѝ, кога се роди најстариот брат на Ева, значи броеше цели дваесет години, а тоа беа долги години на поројни дождови и суши најизменично.

Само најстариот брат на мајка ми, Спиро остави потомство.

Мајка ми кажуваше дека тогаш бил болен и Спиро, мојот најстар брат.

Внукот на мајка ми од ќерката на најстариот брат Спиро.

Мајка ми го двореше и него, а најстариот брат го презема водењето на дуќанот.

Најпосле, најстариот брат се искачи на високата ду­динка, доволно високо за да ја гледа улицата, па кејот, Ка­лето.

Ако има врска со засолништа, ако не е докрај умртвен, тогаш Чанга и козите се сигурно живи... – Значи, има надеж... – го прекина најстариот брат, повеќе за себе.

Веста на најстариот брат за пописот го собра сето семејство на чардакот. – Попис на козите, ја прекина мајка ми прва тишината – не ќе е на арно! – Тие сакаат да видат колку кози имаме па ножот! – рече еден од постарите браќа.

- Што се случи по војната со чунот? - нестрпливо праша најстариот брат.

Колку ќе се успокоиме кога камените ѕидови ќе нè разделат од калешава...’ А најмладиот се вратил под својот шатор, пеплосан и помирен со судбината, како човек кој на својот пат ја сретнал Смртта лично, со коса на рамо, како кога оди да ја собере својата жетва.

„Сестричке моја, сестриче мила, ѝ рекла жената на најстариот брат, од сè срце би им однела ручек на мажите, арно ама ноќеска некој ѓавол ми влезе...

Младата жена нежно им го предала детето в раце на своите јатрви и го фатила патот под нозе, сама со таблата на глава и со судбината на врат, како осветен медалјон, невидлив за луѓето, на кој само од Господа било испишано со каква смрт ќе умре и на кое место од неговото небо.

Да не донесуваме сами никаква одлука, браќа мои: да му оставиме на Случајот да избере, зашто тој е раката Господова.

Најстариот брат се вратил дома цврсто решен ништо да не ѝ кажува на својата караконџола, чии милувања веќе не можел да ги поднесе и чија распупена убавина веќе не ја ценел.

Најпосле, еден ден, најстариот брат ги викнал кај себе помладите и им рекол: „Браќа мои, браќа по крв, по млеко и по славата божја, ако не ја изградиме кулава, Турците пак ќе ни се приближат до езерскиот брег, криејќи се низ трските.

Во тие мигови, најстариот брат беше конечно решен, по честите двоумења, да го напушти планот да го состави стеблото по Мајкина линија.

Најстариот брат, видливо охрабрен, потпиша на означеното место.

Само најстариот брат, кој го напиша писмото, не го покажуваше стравот.

На залезот од животот на Татко, најстариот брат, не без тага во душата, му беше рекол дека е време, според неговото сеќавање, според сеќавањето на Мајка, да ги состават семејните стебла.

Најчесто идеше најстариот брат зашто Татко, поради дијабетот, мораше навреме да руча.

При ретките доаѓања на наши блиски од другата страна на границата, во времето на привременото смирување меѓу двете земји, најстариот брат вешто го дополнуваше семејното стебло со нови податоци, впишуваше нови не­познати имиња, додаваше нови гранки, за нас непознати.

А за мене започнуваа маките со сите вас! – И што стори ти тогаш, Мајко? – запраша најстариот брат со возбудата што ја делевме сите. – Останавме сами, среде војната, во големата куќа крај Езерото.

Така, Татко и најстариот брат навлегоа длабоко во корењата на семејното стебло.

Најстариот брат, кој го испрати писмото, нѐ храбреше нас помалите, но и нему не му беше лесно.

Најстариот брат прв се созеде, стана и дотрча до поштарот. А потем и ние по него.

Ние во подруми. – А кај беа нашите борци, нашата власт, Мајко? – запраша најстариот брат. – Сите думан фатија. Ќе се организирала нова војска.

Јас бев најмалиот и најстариот брат ме држеше во пазувите.

Најстариот брат, со голема тага во душата, ја слушаше тажната исповед на Мајка за границата која, сите ние, не престанувавме, со по еден нејзин дел, да ја носиме во нашите души.

Дојде, кутрата, на за­копот на нашиот најстар брат, само така можеше да ја добие црвената виза за да го мине балканскиот ѕид кој Мајка го мина со иста таква виза, пред многу години.

Да останеме живи? – праша најстариот брат. – Ти, за ова, Мајко, никогаш не си ни раскажувала.

И мојот најстар брат беше, на свој начин, соочен со оваа противречност.

Најстариот брат, откако го заврши средното техничко училиште, хидроградба, веднаш се вработи, а потоа и другиот брат, кој заврши средно ветеринарско училиште, исто така се вработи во една ветеринарна амбуланта, во едно поголемо село во Западна Македонија.

Најстариот брат беше познат по својата упорност.

Најстариот брат таинствено нѐ смируваше. Тој се мешаше со Партијата и одеше на доброволни работни акции на кои започнаа да доаѓаат и млади од западните земји.

Смирено му рече на најстариот брат: – Кај сте бе, јунаци, да го земете пакетот!