наш (прид.) - секогаш (прил.)

Кога ќе сфатиме дека “со своето прифаќање или одбивање го расипуваме единството на нештата”, јасно се открива дека проблемот воопшто не е во светот кој нѐ опкружува (нештата во него се само она што се), туку во нашето секогаш смалено и лично обоено гледање кое нѐ изобличува и отуѓува од себе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
— Нека добредојдат, човеку! Куќата наша секогаш е отворена и пред и по Петровден — рече жената и му направи здравоживо на сите тројца.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)