наш (прид.) - роден (прид.)

На патувањето сето семејство беше во едно купе, во соседното беа нашите пљачки, многу таткови книги, а ние помалите деца носевме перници од пердуви, меки како срцата на Мајка и Татко на ова, за нив, сигурно бесповратно патување, збогување со нашата родна земја без враќање.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но татковата мисла ниту во еден момент не нѐ оддалечуваше од нашата родна земја, од нашето минато, од нашето враќање. Напротив!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но кога заврши идилата на албанско-советското братство и нашата родна земја му остана повер­на на Сталин отколку неговата земја, исчезна засекогаш и гласот на нашата тетка од радио-брановите на Тирана.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кој кого да сожалува во нашата родна земја која мораше да се сака и кога те убива, но заробена од самата себе поради грешниот ментален склоп на некоја глава, со невидени параноични последици за невините луѓе.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Сиот Израел, нашите родени браќа нѐ поразиле кај Гибеја, за потем да поништат сѐ – жени, деца, старци, по сите наши градови и села, се водени од желбата за освета, за крв“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оддалечувањето од нашата родна Албанија, и малите, речиси непостојни изгледи некогаш да се вратиме во неа, мајката со врските клучеви да ги отвори бравите на нашиот заборавен дом, го оставаше отворен цариградскиот хоризонт, за да пристанат еден ден на босфорскиот брег остварените таткови илузии.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
МИШКО: Таткото Дима некогаш рекол дека никој не е толку во право како жената која ја љубиме па макар била и нашата родена мајка.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Ја минувавме границата, го стигнувавме на брегот на неговиот пристан, крај нашата родна куќа...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од брегот на егзилот, од каде што ја гледавме, кога беше ведро времето, родната земја, нашето родно гратче.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И нашите чеда ќе си бидат вратени во нашата родна земја! – Дај боже да биде така! – дополни Татко.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се кренаа границите, макар што таа со нашата родна земја, поради која станавме емигранти, си продолжуваше, како ’рбетот на нашиот егзил, да опстојува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Откако се скараа Тито и Сталин, а Југославија беше исфрлена од Варшавскиот пакт, и нашата родна Албанија си се задолжи самата, но и за да му се додвори на големиот брат Сталин, кој не исклучуваше и напад врз Југославија, уште посилно да ги зацврсти границите, особено кон „југословенските ревизионистички одметници”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се создадоа пет нови држави, а ние повторно си го променивме државјанството станувајќи граѓани на Република Македонија, макар што со промената во државата си остана границата помеѓу нашата родна земја и земјата на новото државјанство. Повеќе не бевме емигранти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кон земјата што ти се одронила под кожата, под ноктите. ״И смртта наша, на нашиот роден крај се потпира“ - би рекол Лазор Ночески, а ние на смртта секој ден ѝ се доближуваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)