наш (прид.) - насушен (прид.)

* Дали си поигруваше кога ќе се зафатеше да ѝ ја симне на речта корупката, да ја ослободи од наносите на времето и од бигорот што легнува и на неа; Дали посакуваше првиот сјај да и го врати И првата светлина на новораѓањето Додавајќи ѝ возбудлива грленост И вечен блескот Бидејќи таа и на Господа му пристапувала за да го измоли хлебот наш насушен; За да ја слави Неговата милозливост!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И во пристаништето, крај морскиот брег се раѓа нашиот насушен леб.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Лебот наш насушен како судбина. Мизерија форевер, кубурот за зорт заман.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
7. кога се враќав од јапонија како да се враќав од иднината каде што се во полн замав курсевите по интерпункција на изненадувањата и каде што гравчето на леб се мачка а не како кај нас што се крка со лажица гравчето наше насушно на леб се мачка јапонското гравче
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Можеби баш такви, прецизни треба да бидат и нашите молитви, за да бидат услишани: „И дај ни го лебот наш насушен, ама немој со адитиви“.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
- Оче наш, Кој си на небесата, да се свети името Твое, да дојде царството Твое; да биде волјата Твоја, како на небото, така и на земјата; лебот наш насушен дај ни го денес... - прекина само за миг небаре наслушуваше дали нејзините зборови стигнаа таму каде што ги упати.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)