наш (прид.) - однесување (имн.)

Нашата волја, нашето однесување и дејствување е секогаш одредено со извесен контекст.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Доколку не би било така, не би имало ни проблем.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во која смисла ние безнадежно заталкуваме кога го интерпретираме нашето однесување во согласност со овие категории?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Повикувањето на овие атрибути на умот е конститутивно за интенционалистичкото објаснување на сфаќањето и применувањето на правилата.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Всушност ме водеше помислата дека треба да го развиваме во нас она чувство кое ќе ни овозможи да ја уриваме оградата од грдите правила и рецепти, но притоа да не дозволиме да нѐ раководи желбата за напуштањето на оградениот простор туку со нашето однесување да овозможиме тој простор да се проширува и облагородува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи да повторам, без некое чувство на вина: јас во повеќе куси мигови имам дружено со привидите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Стануваш дел од некоја општа, заедничка раздвиженост за која дури не си ни свесен, се додека во одреден момент не се соочиш со заморот или со некое од правилата што господарат со нашето однесување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А твоите размисли за таткото, поради едана непроверена изјава на неодговорна жена, ми се чини водат кон Ѓурчина?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов не ни забележал нешто необично кај мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во тој период во него имаше и премногу верност а и доследност во придржувањата кон правилата на нашето однесување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оваа определба на толеранцијата ни разјаснува зошто Французите и Италијанците јавните куќи ги нарекуваат “куќи на толеранцијата” (maison de tolѐrance, casa di tolerance): во овие куќи не се прави ништо добро, добро е само тоа што јавното иживување на приватните изопачености е ограничено само на одредени “јавни” куќи - ниту словенечкиот/македонскиот израз не е неутрален.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од гледиште на морален апсолутизам можеби најзначајната причина за толерирање е злата оцена дека тоа зло е неизбежно без оглед на нашето однесување или дека прифаќањето на некои облици на негово изразување е помало зло.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Толеранцијата е во тој случај пермиссио негатива мали, негативно прифаќање на злото, како што ја определи Summa Juris Publici Ecclesiastici (Capella, 1928).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Прозборев со две другарки, и се сетив дека и ние како деца и млади не сме биле простодушни во нашето однесување, дека сè што сме сакале да направиме, сме направиле без дозвола од нашите родители, кои, нормално, исто како нас сега, ги прегазило времето и биле еднакво глупави и инаетливи, па и од минатиот век уште, од што нашите беа поштедени.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но во тие списи може да се сретнат прашањата со кои ќе се соочиме и принципите на нашето однесување при барањето на одговори, вели Лев Петрович.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во случајов бев убеден дека натрапникот од предмалку никогаш се нема соочено со проблеми слични на моиве.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но зарем веднаш не се наметнува заклучокот: дури и да се случи да го осудиме нашето однесување мора да се помириме со сознанието дека друг избор за жал не постоел.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Два или три килограми повеќе неможат да нè нагрдат - уверливо тврдев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И, се разбира, да го корегираме, ако е потребно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа и некој чудак, кој шета во близина, или пладнува во својата мирна чувствена градина при случај на отворена врата наеднаш ќе се вознемири и притоа неосновано ќе го оцени нашето однесување како недопустливо.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не поради опасноста од создавање правила што ќе нѐ разделуваат во нашето однесување во исхраната туку затоа зашто нејзината загриженост ја сметав за неоправдана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност помислував на прекорот во кој на индиректен начин е содржан и советот дека ние сме должни да го преиспитуваме нашето однесување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Па зошто тогаш да се води сметка и да се размислува за спомнатиот неприфатлив совет или поточно прекор?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Токму во тоа е и суштината на недоразбирањата што се создаваат помеѓу нашето однесување и воведените правила кои воопшто не водат сметка за нашите потреби и желби - објасни Жолтко.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но да се разбереме, ваквото наше однесување не е само плод на нашиот ум туку тоа е и казна, изречена од највисоко место.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Што добиваме со таквото наше однесување?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Против неа нема приговор!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако не се грижиме за тоа што ќе се случи еден ден, мора да видиме што ќе се случи денес, сега во тие проклети пет минути, да погледнеме во својот и животите на луѓето околу нас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога веќе ја имавме храброста да избереме, треба да имаме двојно поголема храброст и достоинство да ја превземеме одговорност за секое наше однесување, да не се плашиме што и да се случи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ве потсетив на приказната, добри мои, за да се потсетиме и на нашето однесување, на нашето зборување.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)