наш (прид.) - луѓе (имн.)

Луѓето, нашите луѓе, ги фаќа малку нервоза.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На масите нашите луѓе се побучни и тоа е невообичаено за овдешните луѓе, кои гласот го повишуваат кога ќе голтнат повеќе пиво, или од она убаво чешко вино „Лудмила“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
ВО ПАРИЗ сретнав многумина наши луѓе - работници и други, кои овде дошле на печалба.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Нашите луѓе, осем тие што првпат ги заслепува богатството од стоки, сѐ почесто се среќаваат во стоковните куќи, каде што се продава по фиксирани цени, или во магацините, каде што тоа е веќе одамнешна практика.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Чудно, и овде во Штутгард, како и во Трст, во стоковните куќи можат да се стретнат најмногу наши луѓе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Речиси разочаран, пак се најдов во холот на станицата, по потрага по некој сонародник, зашто наши луѓе можат да се сретнат на сите перони, на сите станици во Западна Германија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На градилиштето се сретнав со инж. Бекар, директор на градилиштето на фирмата „Холцман“, за која работат „бетонците“, и го прашав што мисли за работата на нашите луѓе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Токму тука нашите луѓе ги поставуват шаторите, ги паркираат приколките, зашто тука уште не се наплатуваат такси, за ова или за она. Се сместуваат и - летуваат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Нам ни треба сега само едно. Одовде, од оваа пустиња да отидеме до него — до ѓеризот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Наши луѓе се сете тиа. Ако а грешиле сега, белки ќе а погодат утре, шо е тоа лав непомагање — се искажа за сите Ќосото како најблизок „четник“ на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ама пак работата е тамо: сете, браќа, сете ако станеме, тогаш нешчо може да биде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе ја пренесиме сега ние оваа новина до сите наши војводи и началници и ќе им соопштиме дека штабот е известен од самиот Хилмипаша оти дал веќе амнестија, та во срок од десет дена нека се предадат сите наши луѓе, а ние што побргу да ја фаќаме границата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Верна неверна, тоа се стори, Луко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Добро, тогаш, — почна момчето. — Јас одамна ги гледам нужниците и се распрашувам кај наши луѓе каде води ѓеризот, колку е широк, каде истечува итн.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Аха! Виа побратими пак заглибиа! — почна да се чуди и тревожи Толе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ние мариовците во Мариово, прилепчани — во Прилеп, битолчани во Битола и така со ред. Ви вела тиа се нашите луѓе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бев учител во Солун, меѓу нашите луѓе го ширев нашето славјанско писмо, но сега бегам оттаму, Фанариотите ме наклеветија дека сум ги бунтувал луѓето против султанот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од благиот занес ме тргна громкиот глас на задовол­ниот А.А. од својот ревносен соработник К.К.: - Гледате, другари, како земјата се ослободи од најголемото зло во историјата: католичката религија длабоко вкоренета во душата на нашите луѓе!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Жени, мажи во години, старци, доенчиња Црневица местото се стори. Сѐ наши луѓе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Католичката милосрдна сестра, Французинката Писи, која во Солун работела во француската болница и поради тоа контактирала со наши луѓе и ја познавала доста добро неиздржливата положба во која се наоѓало македонското население, во својот „Дневник“ се прашува: „До кога ќе оди така? Нема ли да се преполни чашата на горчината?
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Време е од рано-рано разграбано, ама за наши луѓе, ќе се најде некој постер од Млади бунтовници.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
А и сите луѓе на светот се наши луѓе. А навалуваме еден на друг.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред малку само трчавме еден кон друг: и од едната страна има наши луѓе и од другата страна има наши луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе се одржи предавање за граѓанската војна во Шпанија во која заминаја многу наши луѓе – и македонци и југословени и за кои не се знај дали се живи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Макс Левенфелд, по потекло Евреин од Босна, го напушти вилаетот, на писателот и свој, заради омраза, не из'ртена во него туку околу него нашинска омраза, взаемна во допирот и во животот на нашите луѓе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ова не го потпомага дијалогот кој е потребен за технологијата да стане проблем со кој ќе се бават нашите луѓе, ќе се зафатат со него на еден рефлексивен филозофски начин.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Токо ... сме се нашле, ете, наши луѓе. Тиа работи без луѓе не бидуат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но за да му докажам на Селима дека не е вистина тоа што го кажува, еве што предлагам: Ајде да собереме наши луѓе и да отидеме еден ден по тие села, да видиме што ќе испадне.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И не можам да се начудам како тоа нашите луѓе се во состојба дури и на другиот крај на светот (опкружен со светлечки реклами и блескави локали) да ги откријат најтемните дувла и со огромен мерак да се нурнат во нив.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Сетики убијците биле наши луѓе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имаше села, цели краишта само со наши луѓе и не сакаат да слушаат на грчки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нив, се разбира, ќе ги сликаат наши луѓе.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
А колку сме сега, ќерко? Прво ни населија Турци од мала Азија, а сега половина од муслиманските домаќинства се наши луѓе, потурчени.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)