ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Но колку и успешно западните визии за унитарен постмодерен глобален свет - управуван од „дигитализираниот свет на компјутерот“, „хипер-реалноста на симулакрумот“, „суперобјективизацијата на субјектот“ и „телеприсутноста на еден свет без просторна длабочина“ -да можат да го доловат искуството на бестелесната сегашност, тие не можат да се применат на нашето искуство и на нашиот развој.

Ние употребуваме биполарни конструкти за да ги претставиме забележаните сличности и разлики меѓу настаните, и потоа да ги организираме овие репрезентации во кохерентни облици или „контексти” во чии рамки ние ќе бидеме во состојба да откриваме теми кои се повторуваат во нашето искуство со текот на времето, и потоа да ги испратиме овие репрезентации напред во форма на очекувања на идните настани.

Од друга страна, посебен конструкт ретко, ако и воопшто, стои сам во нашето искуство, така што тој обично е подготвен заедно со еден или повеќе други соодветни конструкти да воспостави специфичен „контекст” за интерпретирање на очекуваните настани.

Ова дефиниционо исклучување на жената бара од нас, како феминист(к) и, повторно да ги промислиме владеачките претпоставки и метафизички темели на дисциплината за да можеме да го теоретизираме нашето искуство и во исто време да ја реструктуираме философијата.

Ги применуваме операциите врз нашето искуство, со цел да им се покориме на правилата.

Дејствувањата (операциите) врз нашето искуство (за кои што веќе дискутиравме) обично не можат самите себе да се доживеат.

Под вообичаени околности 62 Margina #22 [1995] | okno.mk дистинкцијата внатре-надвор е една од тие кои се конбинираат со останатите според правилата на искуствена синтакса, и се чини дека ни помага да почувствуваме дека нашето искуство има смисла.

Дистинкцијата внатре-и-надвор се употребува приближно во сите аспекти од нашето искуство.

Тоа ме води кон претпоставката дека постои дејство или класа дејства, кои дејствуваат врз нашите доживувања на нашите дејствувања, ги бришат од нашето искуство: дејствувањето од оваа последна класа на некој начин делува врз нашето искуство за нив самите, така што ние не ги доживуваме ниту нашите први дејствувања, ниту тие што ги исфрлаат (сега веќе бившите дејствувања) од нашето искуство.

Поседувајќи ги нашите дистинкции и нашите принципи, мора да работиме на тоа да го нормализираме нашето искуство.

Секогаш кога говорот, движењето, однесувањето или предметите пројавуваат некаков отклон од најдиректниот, најкорисниот, најбезразумниот начин на изразување и на суштествување во светот, можеме да сметаме дека имаат „стил“ и дека се и автономни и примерни.391 ‌Токму затоа што стилот е отклон од нормата и начин на автономно постоење, бидејќи истовремено е и чуден самиот по себе и пример за себе – бидејќи самиот за себе си е нешто настрано – ете, токму затоа е тешко да му се објасни значењето.

И така, пренебрегнала, или отфрлила, нешто што не е идентично ниту со содржината ниту со стилот, нешто што не е ниту длабоко значење ниту површна убавина – а затоа не е ни мажествено ни женствено – имено, стилот како своја сопствена тематика или противтематика.

И токму како што голем број уметнички дела што силно ни го привлекуваат вниманието се нечисти или мешовити во однос на стандардот што го предлагам, исто толку нешта во нашето искуство кои не би можеле да се подведат под поимот уметнички дела имаат некои својства на уметнички предмети.

Таа ја заговарала „чистата, непреводлива, сетилна непосредност“ на уметноста и на нашето искуство.387 Создавајќи таква реска спротивност меѓу херменевтиката на длабочините и еротиката на површините, меѓутоа, Зонтаг не видела што е тоа во површините што им ја прави толку привлечна сетилната непосредност: нивното овоплотено значење.

Како што Зонтаг напишала во „За стилот“ наредната година: Стилот е поим што важи за секое искуство (било да зборуваме за неговата форма, било за неговите својства).

Наместо херменевтика на толкувањето, наместо на потрага која ќе открие што длабоко и вистински значи едно уметничко дело, таа нѐ поттикнувала да се зафатиме со една еротика на уметноста, со осознавање на површините, со опис на естетските вредности, на стилот и на неговите ефекти.

Иако анализата не ја изнесува со такви поими, нејзиното сфаќање на стилот лесно овозможува поимот на стилот да се прошири и да се примени на прагматиката на кампот.

Волшебните мигови во музичкиот театар што јас ги знам и ги сакам се претерани алегории на нашето искуство...

Толкувањето, според нејзината полемичка критика, го сведувало „уметничкото дело на неговата содржина“, а потоа таа содржина ја толкувало за да извлече од неа значење.386 Зонтаг жестоко ѝ се противела на психологијата, како и на хегемонијата во либералните кругови на психолошкиот хуманизам.

Неколкуте минути на тој необичен хипнотички експеримент го продла­бочија моето чувство за мистеријата на заемните врски помеѓу физичките дразби и нашето искуство за нив, за вкоренетоста на сетилноста во менталното устрој­ство и рамка, за моќта на социјалната динамика и структура, на нашите лични врски и робувања, да влијаат врз, дури и да ги детерминираат, нашите верувања, мисли, осети, перцепции, чувства, конструкции и однесување, до граница чие определување е невозможно.

Сфатив дека нашата персонална „реалност” е мошне зависна менлива, исход или продукт на чинители кои, како што изгледа, не зависат од оваа „реал­ност”, туку постојат во некоја независна „реалност”, која делува врз нас, но е вон нас.

Вицот, имено, се поигрува со слики што се длабоко вкоренети во нашето искуство на светот.

Се разбира, зборувајќи го ова, пред очи го имам нашето искуство, нашата судбина.