ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

До скоро, ние го баравме нашиот идентитет во минатото, во сеќавањето, но сега сме ослободени од илузијата дека е можно да ѝ се вратиме на модерната.

Може да предизвикаат нарушување на билатералните односи, може да значат загрозување на нашата територијална средина, да бидат опасни по нашиот идентитет.

Но, кога ќе се соочиме со избор од нив – особено онаков избор што, како што си замислуваме, ќе укаже не само на она што ни се допаѓа туку и на тоа кои сме – во такви околности реагираме инстинктивно на начинот на кој таквите артефакти може да се одразат врз нас, што подразбира и свест за нивната кодираност за род и сексуалност.

Со други зборови, би нѐ открил: би изразил, а со тоа и би обелоденил, нешто срамотно или неугледно или барем потенцијално дискредитирачко за нас, нешто непожелно или патетично или претенциозно или непривлечно, нешто штетно за нашиот идентитет.

Клониме од еден дизајн, кој никогаш, ама никогаш не би го имале дома – или не би го носеле, или не би го возеле – не само затоа што е грд туку и затоа што е, да речеме, сладок или китен-китен или фалбаџиски или мелодраматичен.

Реагираме толку силно на овие кодирани значења што не може да има многу сомнеж дека навистина ги има таму или дека знаеме дека ги има, но – освен во неколку случаи, кои не се ниту очигледни ниту претерано одбивни – би биле на големи маки да ги кажеме какви се, да ги именуваме, точно да наведеме од што се состојат тие значења, што точно значат тие конкретни значења.

Другиот всушност и го дефинира нашиот идентитет.

Семејството на Малуф отсекогаш, според зборовите на авторот, се гордеело со својата арапска и рисјанска компонента во идентитетот, уште пред појавата на исламот.

Но случајот на владетелот Бургиба како и на многумина други во историјата е сосема спротивен.

Аномалијата или чудесијата на напуштањето на врвната позиција на владеењето, како предизвик на нашите константи, на нашиот идентитет, според Емил Сјоран, може да се случи само во исклучителни моменти, за што се восхитуваат филозофите, а се чудат историчарите!

Од тој момент, тие почнале да гледаат на влезот на пештерата како на граница меѓу внатрешниот и надворешниот простор, каде што второто значи опасност, а првото влева чувство на безбедност и заштита. 75 Границите го заштитуваат внатрешното од надворешното, исклучувајќи (ограничувајќи) сè што се наоѓа преку нивниот праг.

Тие ја овозможуваат опозицијата меѓу ние и тие, го создаваат нашиот свет, нашиот суверен простор и нашиот идентитет.

Името е нашиот идентитет, ние не сме Грци ни Бугари ни Срби...

Вистина, еднаш, уште пред да заодам на училиште, извршив вистински масакр во Татковата библиотека одлепувајќи низа таксени и други марки од Татковите и од семејните документи, нужни за докажување на нашиот идентитет, особено во периодот кога го менувавме албанското за југословенско државјан­ство, кои потоа јас ги разменував со поштенски марки со ликови на пропаднати кралеви со маалските деца.

Нашиот идентитет е оној на Adilkno, Critical Art Ensambl, Kraftwerk, Laibach/NSK или Luther Blissett!

Ние со тоа не ја губиме сопствената индивидуалност, токму спротивното, ние со претопување - никако втопување - во целината постигнуваме еден повисок степен Margina #32-33 [1996] | okno.mk МАРГИНА елементи на самосвест 11 на расудување, помала можност за грешка, мултиплицирана желба за чекор напред, засилена волја за борба против старото. (...) Меинстримот не нѐ интересира.

Императивот на општоста на моралните осуди може во еден свет на културни разлики брзо да се преобрази во империјализам, ако обврската што ја чувствуваме кон она што го нарекуваме “наш идентитет”, во однос на другиот ја разбираме како “понуда што е невозможно да се одбие” и му ја наметнуваме без за него прифатливи причини.

Сето ова зборува дека толеранцијата како морално начело на однесување Margina #32-33 [1996] | okno.mk 79 нема многу можности.

Помоќна е претензијата по универзалноста на нашите вредности и ним соодветното постапување, повеќе се засилуваат причините за осуда на толерантното однесување, што со своето допуштање на различното ја раздира заедницата на сите оние што во неа се колнат.