наш (прид.) - зграда (имн.)

- Гоце, каква ќе биде оваа наша зграда? - прашува еден мајстор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Ти само брзај, па ќе видиш!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ја претрчавме улицата и тревникот кон нашата зграда, се втурнавме во влезот и малку наврнати втасавме пред вратата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ти велам, ќе направиме автенце како оние на автодромот во забавниот парк. Жими мајка!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И така во весел разговор стасавме до нашата зграда. Се разделивме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Излегов, со некаква нескриена гордост сам ја поминав улицата и се упатив накај нашата зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Влатко ми е најверен другар. Отсрце сакаше да ми помогне.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Твое ли е?“ запраша Дејко. „Утринава го најдов пред нашата зграда. Со Марко го прибравме.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
По часовите трчавме накај нашата зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Посакував, но не можев да станам... како да бев врзан со синџири за постелата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Денес кај мене!“ ги поканив другарите.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Четворицата молчешкум потврдно нишнавме со главите.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Што не ни поминало преку глава, па и тоа помина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Утре на училиште“, ми рече Влатко и се разделивме пред нашата зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Како би му било на Љупчо некој така да му го огрди СТОЈАДИНОТ!?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„По врнежот нема каде да се оди.“ Се сложија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ништо полесно од тоа! Жими мајка!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се беше добро, ама не чинеше дека требаше да се издржи на училиште уште четири часа: математика, мајчин јазик, музичко, историја.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„За ова - никому збор! Нели сме мажи?“ рече Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Како подлец: демнеш во темнината, скришум излегуваш - и правиш пакост.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кутрето застана сред играта со нас и се стрча накај Кате.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја подоткри јакната: „Гледај...“ ми рече, „гледај што најдов пред нашата зграда“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пред вратата стоеше Дејко, зазбивтан и возбуден.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Вашата е поголема и има прозорец. Па мислам, би било добро...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Блеки, немирко низаеден! Така ли се бега од дома? Јас те галам - а ти си сакал другари. Е, Блеки, Блеки...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Важи!“ се согласи Влатко и побрзавме накај нашата зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бев веќе облечен, миен и брзаница појадував, кога на вратата заѕвони. Клучот в брава - и отворив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Посакав да станам, сè да им речам: Бев на Вардар... а реков дека со Влатко игравме топка зад нашата зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го донесов кај тебе оти нашата визба е темна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Влатко ја кажа вистината. Пред нашата зграда се разделивме без збор.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А за туѓо, не е туѓо. Го најдов пред нашата зграда. Ничие... да го прибереме како Џеки и Белчо.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Нѐ прегрна и двете притискајќи нѐ, како да не си веруваше на очите, откако ја видел грозната слика на урнатината во која се беше претворила нашата зграда.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Предната врата од левата страна на комбето беше отворена и крај неа стоеја двајца униформирани полицајци кои повремено погледнуваа на другата страна од улицата, кон влезот на нашата зграда.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Долу, крај тротоарот наспроти нашата зграда, беше паркирано полициско комбе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема трепереше. Беше бледа, студена и нема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тетка ми, бидејќи е сепак добра и умна жена, веројатно сфати како изреагирала и побрза да ми се извини и да ми објасни што се случило.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа мајка ми ѝ соопшти на тетка Олга дека одам на конференција за млади метеоролози во нивниот реон, со тоа што сигурно и сите соседи во нашата зграда погрешно се информираа за мојот успех.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Сега сме комплетни од нашава зграда - осуммина и сите во VII б.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Наставнику, ние веќе се запознавме - Влатко живее во нашата зграда, во нашиот влез!“ тоа Нина објаснуваше возбудено.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Најнакрај самата одлучи: „Јас ќе ја нацртам нашата зграда и пред влезот многу жолти џунџулиња!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Патем, одејќи на кај црквичето во подножјето на Водно, недалеку од нашата зграда, вежбав плукање низ заби.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ќе ти купам сладолед, само не кажувај им на мама и татко, - го поткупуваше таа додека стоевме пред лифтот во нашата зграда.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Имаш мајка? - ме праша момчето што незабележано ми се беше приближило од зад грб додека се обидував да го отклучам катанецот од велосипедот „паркиран“ пред нашата зграда.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во таа ноќ, (за која ѝ раскажував на Кети кога бевме на Шапка), првпат го чув звукот на нишалката пред нашата зграда и се зачудив кому тоа на полноќ му паднало на ум да се ниша.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Седев на скалите пред влезот во нашата зграда и се досадував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што правиш? – ме праша брат ми. - Ништо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Откако си замина Ивана, најмногу се дружев со Снеже и Мила, а сега и нив ги нема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И додека така си размислував за моите баби и дедовци, низ влезната врата на нашата зграда излегоа брат ми и Тихи, еден од неговите двајца најверни другари.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)