наш (прид.) - егзил (имн.)

Го следев верно во животот големиот татков молк што ѝ да се случеше во земјата на нашите корени, во големиот лак на нашиот егзил.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Елен Лејбовиц брзо навлезе во сржта на мојата балканска сага, започна да сочувствува со страдањето во нашиот егзил.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во 90-тите години од минатиот век, кога се распадна Југославија, земјата на пристанот во нашиот егзил, и го продолживме како државјани на Рерублика Македонија, животот ми го огреа братското пријателство со големиот француски филозоф Едгар Морен, со потекло македонски сефард од Солун, за кого ќе ви пишувам повторно.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За некои излезот ќе биде од националното кон универзалното, при што потрагата не се ограничува само на палестинскиот естетски легитимитет, туку поетот Махмуд Дарвиш трага многу пошироко, во смислата на постоењето и пеењето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш нашиот егзил нема да биде залуден, пееше Дарвиш, по својот полвековен егзил, за вечното враќање дома на Палестинците.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ги предизвика двата постојани пола на нашиот егзил: да останеме или заминеме, со надеж некогаш да се вратиме од кај што сме тргнале, од каде што сме го изневериле родното место...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа смилувана добра ѕвезда, влезена в куќи, достојна и верна на нашиот егзил.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Покрај дулбијата истекуваше друга солза... Татко потем ја сврте дулбијата кон првиот пристан на нашиот егзил.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Побратимот беше спокоен, како во ноќта кога го држеше судбински кормилото на семејниот чун, на почетокот на нашиот егзил.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Потем успеваше на своите книги да им го наложи среќниот распоред, како противтежа на нашиот егзил.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се кренаа границите, макар што таа со нашата родна земја, поради која станавме емигранти, си продолжуваше, како ’рбетот на нашиот егзил, да опстојува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, во својата умна стратегија која Мајка ја спроведуваше со голем усет и со умеење, претпоставувал дека Мајка и натаму ќе биде подвижна, во својата среќа да стигнува насекаде за да го обединува семејството низ неговите нови разграноци, колку и да беше тоа распр­снато на двете страни од реката, во градот од крајот на нашиот егзил.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во еден период, најчесто ја кажуваше поговорката: Shqipëria nje pëllëmbë e ngriti boten në këmbë! (Албанија, педа земја, сет свет на нозе го крена!) Татко, во тие моменти, ќе ја погледнеше, небаре отсутно ќе се согласеше, во потрага по новата кота на нашиот егзил, а ние, децата, настојувавме во разните фази од животот, вистински да ја протолкуваме Мајкината поговорка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка влегуваше со посебна почит во Татковото вавилонско одајче, храмот на нашиот егзил.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа, цел живот, во сите куќи на нашиот егзил, ги наслушнуваше оддалеку нашите чекори, на децата и на Татко.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)