наш (прид.) - другар (имн.)

Држиме состаноци, работиме и читаме книги со социјалистичка содржина, збираме помош за сиромашните наши другари и друго.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Што е? - нестрпливо праша Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Келнер, донеси три кафиња, нашата другарка како да заспива со отворени очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не ги носам за да видат дека неможеш веќе ништо да им сториш, туку заради оној обичај што го имавме во Пансионот: кога ни умре нашиот другар од послугата, и кучињата ги поведовме на погребот: и тие да му оддадат почит...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Гаташе со оризови зрнца нашиот другар.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Деветтиот ден по овој настан (дотогаш пак не го гледавме нашиот другар), во градот пристигна гостот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во записот ја опишал својата судбина и го оставил аманетот, што во тој суден час и суден ден го прочитал (доведен од судбината) умниот и учен гостин од Индија, за да го одведе нашиот другар истиот ден и истиот час во палатите дедови, во одаите царски.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
___ * Се чини дека од името на градот Мохенџо Даро, произлегува и името на нашиот другар Моне Хенџов-Даров, за кој во дамни времиња многу место на селаните од Овчеполието им говорел махараџата Раџнапур.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Клекнал наземи дојденецот, му ги зел рацете на нашиот другар и му ги целивал.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По три дни, го видовме како занесено свири на свиралка изделкана од врбова гранка, чекори како да чекори кон небесата, се крева ко да го носи морско ветре и го поткрева од земјата, а по земјата, занесени од свирежот, лазеа безброј змии, со кренати глави кон свирката и кон очите на нашиот другар.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го чувме тоа ние другарите на Моне Хенџов-Даров, но како да не чувме. Не беше така и со нашиот другар.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во еден миг во салата влегол нашиот другар Моне Хенџов со ковчеже од абонос.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога го дочитал пишаното, дојденецот, учениот и умен гостин, во миг пребледел, кротко се подигнал, ги кренал зачудените очи кон нашиот другар и изустил: „Ваше царско величество, Ваше превосходство, Ваше преблагородие, праправнук на големиот махараџа Раџнапур“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Така се обвистини приказната што со занес ни ја кажуваше нашиот другар, а во која ние не верувавме.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како што реков, бев изнервиран од тешкотиите да ги завршам неколкуте мои започнати раскази. – Миличок, твоите антиупатства од себеогледање пливаат кон раскази, исто како во анегдотава, ме потчукна по рамото; па што и ако не се раскази „докрај“, кога нивното множење е вирусно, како што би рекла нашата другарка Бети Шелева.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Впрочем, во интервјуто за магазинот „Вчера“ посочениот писател ќе изјави за љубените си ант-упатства: Ги „режирам“ како кусометражни аматерски филмови, без кастинг и пробни снимања, со една камера и со брза монтажа.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не заспивавме се додека не тргнеа камионите натоварени со наши другари.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Замислете си“, инсистираше Николина Кралева, „Нашиот другар седи на кејот, а вие можете и петпати да поминете покрај него и пак да останете незабележан или незабележана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа на Кленоечкиот, таму паднаа доста наши другари, пред самото ослободување, тоа го рече со таков глас што мораше да му се верува.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сега секој погреб, би рекол секое одење на наш другар, не собира тука, на испраќај, а испраќањето не е само испраќај, туку и потсетување и будење на многу размислувања. И во тоа има многу мрачнина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нам да ни се речи дека наши другари се наши непријатели, шпиони и агенти на Тито и на Американците, беше исто како да фрлиш бензин во огнот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но тогаш се случи нешто што повторно ни ја врати довербата и ја одбрани честа на нашиот другар Васе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А имено, вратете ни го нашиот другар Васе, кого сте го заробиле и го држите врзан како куче.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Влатко можеше да ја види само од грб, зашто седеше во оркестарот, во втора редица, а до него седеше Филип со мандолина, се погледнаа и со погледот си рекоа: Таа е наша другарка, најубава и среде трупата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)