наш (прид.) - дете (имн.)

— Од каде е бре, Стојо, ној попче волку убаво шо прикажува? — праша Јован Дујов, којшто дојде подоцна та не слушна кога учителот Ацев рече дека „артистите" се „наши деца — ученици".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Фатија да ни земаат наши деца, да ги потурчуваат и да прават од нив јаничари. И тука молчевме.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Како наше дете си ја гледаме, сѐ научи кај нас. Сама готви, сучи, златни раце има, во сè ме заменува.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Зар и ние Балканците ќе немаме доволно аргументи да ја доживееме пробудената свест за хибридноста на човечката раса, за полифонијата на нашата култура, да живееме со другите, а не само покрај нив, да ги воспитуваме нашите деца и потомци во духот на почитувањето на индивидуалните ставови, карактери, чувства.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но јас би бил за тоа ние да се ослободиме од османизмите со опасна конотација за иднината на нашите деца, од нашите мајчини јазици, ти од албанскиот, а јас од македонскиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И, ако имаме среќа нашето дете да стане нуклеарен инженер, во што ќе вложиме сѐ што можеме и имаме, не прашувајќи се дека тогаш тоа наше дете ништо друго не ќе сака повеќе одошто да му се даде можност да ја стави во погон нуклеарната сила чии тајни ги владее, ако ништо друго да проектира и изгради нуклеарна централа!...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дојдовме да го земеме... Тоа е наше дете, а не ваше...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Ако не го сакаш нашето дете, и мене не ме сакаш! - се слушна себеси како рече. Со болка. Огорченост.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А кривата девојка со нагрденото лице што најмногу викаше и која најмногу беше готова да се бори повеќе никогаш не ја видов.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од сите романски градови каде што имаше наши деца се собравме во Орадеа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кадијата го поправи. – He џанум! Како ќе сечиш главата на наши деца! Тие се веќе наши.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Рајнер не рече ништо на моите зборови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од нас ќе зависи како нашето дете ќе го доживува постоењето.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш од пепелта на самотијата се зададе Давид, на мнозина им се стори малку подгрбавен и омлитавен, киниса средполе, однапред отпишан и прежален од сите, да му се истопори еден на еден на титанот, мечка страв мене не страв, нешто си мрмореше самиот на себе додека ја токмеше прачката, срдито си велеше доста тука се пееше прачка имам кураж немам, време е да има варено млеко за нашите деца, време е на пазарите да има и цреши без црви и со црешови семки да се запише дека тука нешто вистински постоело.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Зад сека грмушка се крие идеалот за збогатување набрзина, зад сека грмушка на оние кои се стискаат да не се измочат в гаќи силници им ги превртуваат џеповите и кога нема да најдат ни петпаре од бес ги плескаат по газовите, ги влечат за уши, им бркаат во очите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тешко ми е да речам - лажеше. Зборот е тежок. Наше дете е... Наше дете е...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тато и мама долго зборуваа, а мене ми беше многу мачно.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зад секое наше дете стои една коза. Спасениот со спасителката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)