ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Го очекувавме плачот на нашето братче или сестриче, за да ги претвори мајчините болки во смирени и радосни извици, нашиот страв во радост.

Но јасно се чу три пати, тоа беше сигурно сигналот на нашите браќа.

Па вие имате и слика на Сталин. Сталин е нашиот брат што и да се случи.

Да, и ние децата, со среќната мајка и нашето братче, со нашето козле, не знаевме дали летаме кон небото или нѐ задржува земјата.

Место мајка ми, со секнато млеко во себе, нашето братче го доеше нашата коза.

Тој е наш брат Македонец.

- Штом вели брат Гоце, јас мислам местото му е во нашиот кружок, - рече еден ученик.

— Е, арно решиле тиа наши браќа, ами ќе дојдат ли они да ни поможат? — праша поп Тодор.

Ние мариовците во Мариово, прилепчани — во Прилеп, битолчани во Битола и така со ред. Ви вела тиа се нашите луѓе.

Насетувајќи ја опасноста, нашиот брат Александар побегна со своето семејство во Швајцарија.

Сега таму живееше некој човек во униформа.

На шести мај, на неговиот осумдесет и втор роденден, бев решила да појдам кај него со Паулина.

Извлеков само една стара фотографија од албумите – на неа бевме ние сестрите, нашите браќа и нашите родители, и ја ставив меѓу десната града и градникот.

Од распаднатиот куфер го извлеков само она што не беше мое, и го ставив меѓу левата града и градникот.

Помина цел месец откако не го бевме виделе нашиот брат.

Беше Едип, беше Каин, беше Ное, а во оние желби кои не сакаше да си ги признае посакуваше да биде пророк, и затоа им го одзеде Мојсеј на Евреите – самиот тој сакаше да биде единствен, ничиј, самороден, па таков си го претставуваше и оној што од луѓето беше прогласен за она што самиот тој, брат ми, сакаше да биде.

По смртта на нашиот брат, Паулина, Марие, Роза и јас понекогаш одевме до зградата во која тој живееше сѐ до заминувањето од Виена, и погледнувавме кон прозорците од неговиот стан.

Вечерта на оној ден кога нашиот брат засекогаш замина од Виена, моите сестри тивко зборуваа дека сега е најважно тој од Лондон, со помош на своите пријатели, што поскоро да ни овозможи да заминеме и ние.

Ги слушав зборовите на моите сестри кои најавуваа ужаси – а пред моите склопени очи, наместо апокалиптичните настани за кои зборуваа тие, се појавуваше само испружениот заврзан показалец на брат ми, кој мафташе во воздухот.

Беше и Ное, оној кој пред Потопот го беше собрал во кофчегот своето семејство, „и сите ѕверови според родот нивни, и добитокот според неговиот род, и сите гадови, што се влечеа по земјата, според нивниот род, и сѐ што лета, според родот негов, птиците сите и сѐ што има криља“; само за нас четирите немаше место на списокот на нашиот брат.

46. Другото нешто што се бара од нас е да се обрнеме кон нашите браќа што војуваат во татковината наша да го положат оружјето за да им се даде возможност на Русија и на другите сили да ги преземат сите мерки што зависат од нив за да се задоволат сите наши религиозни, национални и економски интереси.

Кога го предавав Тукидид во Охрид, Григоровиќ возбудено извика: „О, али наша браќа сте?“

Исто такво уверување сретнуваме во српскиот весник „Јавност“: „Ние сакаме да ги увериме нашите браќа Бугари, пишува веникот, дека српското општествено мислење е сосема спротивно на лудите и донкихотовски уверувања на Милоша Милоевиќа и неговата компанија.

Ајдете, тогаш, нашата крв да им ја подариме на оние што се наши браќа, наша вечна потврда. О, да побрзаме.

Мајка среќно го роди нашето братче. Го завикавме Агим. Зоран.

Шеткаш лево-десно, се топориш пред народните непријатели, јабана кинеш ѓон и дневно добиваш три порции леб, а таму во Егејот истовремено нашите браќа...

Јас, тоа последно лето што го поминав во нашето село, бев на возраст од единаесет години, мојата сестра Ева тогаш имаше тринаесет години и нашиот брат Тома на возраст од петнаесет години.

- Овие големиве наши браќа мислат слуги сме им – искоментирав.

- Аха, ама се зафркнале! – се обиде Лета да ја игнорира новонастанатата ситуација.