наш (прид.) - болка (имн.)

Многу него го боли нашата болка, нашите маки...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зар нашата болка е неколку сантиметри поголема од вашата?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Каква апсурдност! Сите во срцата носиме по една скршена стрела.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сета наша болка беше од сакање.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Затоа, Господ ги услиша моите молитви и ми допушти да ти се јавам, да се симнам од фреската и да ти ја речам нашата болка.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ќе додадам уште дека првата вечер во воденицата, Иван ја прескокна вечерата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и не ја изреков онаа друга помисла што ми се чинеше прилично важна, она: дека секоја вознемиреност или воодоошевивање како и причините за сите наши болки, може да го издолжат или да го скратат траењето на времето!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Над нас мракот беше испресечен со зелени пукнатини, под нас земјата се грчеше од гнев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И небото и таа земја, врзани со линијата на ридот зад урнатиот манастир, немо ги слушаа сите наши болки зашто беа свикнати на човечки мачења какви што беа нашите - само небото во тие мигови можеше да знае кој и како умира на земјата, тоа небо на светци со мртво лице на еден мртов Јаков Иконописец и таа земја во чии мочуришта живеат острозаби чудовишта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но редно е сепак да додадам дека ваквото мое размислување произлегува од познатата навика многубројните наши болки и страдања да ги споредуваме наоѓајќи токму во тие споредби утеха.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Додека зборуваме за тоа како се бавиме со состојбите на нашите сетила всушност трагаме по корените на нашата болка - зборуваше Стариот писател или се обидуваше да ги нафрли пред нас своите стравувања или несогласувањата, недоразбирањата што можеби во идниот момент ќе наидат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И така, во тие тефтери ја немаше само нашата болка, нашите солзи, осамата наша, чекањето децата да ни се вратат... и ние да се вратиме дома...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
XLIV Продолжуваше Мајкиното самување во куќата на семејните спомени, а растеше нашата болка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)