Сето тоа време тој всушност продолжуваше само да се искачува по нагорничавиот сокак од средселото до неговото маало, сиот престорен во лизгавици од децата, што се санкаа по мразот, а успеваше секогаш наново да достаса само до пред својата порта.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)