Опојните, кристални звуци што, преку ширум отворените прозорци на колипката, се протегаа кон ниско наведнатите гранки на костените, преплетувајќи се со отсјајот на носталгичното септемвриско сонце.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Молчеа немо, со наведнати гранки натежнати од снегот.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)