мртов (прид.) - во (предл.)

Бојсовиот авион прекриен со valenkis е проект роден во 1992.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Навистина, 86 Margina #11-12 [1994] | okno.mk ова одново ја разбуди старата спротиставеност која датираше уште од блоковската војна, “ние и тие”, со постоењето и тука на можноста за менување на улогите: “тие”, односно Запад, што можеа да бидат симбол на напредокот и на своевоидниот земски рај, рај со неколку сенки но сепак рај, и “ние”, руските валенкис, мастилните чевли.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Двајца млади руски уметници се шетаа низ воените гробишта во Франкфурт мислејќи на сличноста меѓу спомениците подигнати во честа на мртвите во Германија и оние подигнати во Русија, во чест на Русите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А Фотина мртвиот в корито беше го клала; вода го потури млака што беше ја стоплила Неда, чекајќи пред малку жив да се искапи така.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Избори нови повторно се ближат сомнителни ликови на гласање се движат за поголем процент редовно се грижат па гласови мртви во кутија нижат О Тешкото...
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Мртвите во една јама. Тивко и брзо. Без поп и без камбани. Врз јамата зелени гранки.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И копаат до рамена, до глава и над глава; подобро што подлабоко жив в земја, отколку мртов во неа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дури убаво ми одглуми како ќе изгледа кога ќе лежи мртов во крветот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го најде мртов во собата на некаква Марија, го најде крвав, пробиен со олово, смирен.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А Борко беше однесен мртов во Долнец. Почина ненадејно од срце.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Да си ги ебам мртвите во гробот, ако лажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тој ги корнеше и ги префрлаше тие камчишта на сината месечина, ги заџидаруваше сиот извиен под нивната тежина, ги беспокоеше мртвите во она свое крваво беснило, од онаа страна на разумното, за кое што сепак ниеден од нив не промолви ни зборче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Лавот, стар гривест војвода, не се движи. Спие ли, пресит ли е, или е и самиот мртов во оваа ноќ?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Таму останале до пролетта, му рекле, жената ја нашле мртва во планината, со нарамниче дрва, завеана од снег.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)