мртов (прид.) - смеа (имн.)

Сум пиел, воздивна со мртва смеа на тврдите усни.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога ли еднаш ќе се сврши Ноќва без шум и звук на ѕвона (Таа е шкољка сета сонна и нема нуркач да ја скрши) Ти црна ѕвездо зошто трепкаш колосана со мртва смеа (Ги срони сонот сите клепки и еве пак сум сам пред неа)
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
- Дојди, братучед. Еј, Герасиме, раскажи ни за царските синови и за чумата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад модро се насмевнал над нивната мртва смеа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)