„Уште превивки“, пак побара, и пак бело и црвено; и пак низ клучалката на вратата со ѕвонењето на олуците се пробиваше времето и удираше тапо - капка по капка, со ретки удари на смалаксан пулс, на преслабо срце. * Пак беа во другата соба, тие двајца и тој, мрачниот победник во оваа ноќ, тој, полн со нешто што боли и што пее во зглобовите на рацете.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)