Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

А саканата моја во собата своја заклучена и натаму си ја чешлаше косата низгрбно, и ја врзуваше во опашка, со истата врвка со која во третиот чин Николај Дмитриевич ќе ја задави продавачката Љашченкова.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Лавовите мои во главата да ги скроти се обидува, да слушаат им наредува.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Навлезен толку многу во Татковиот живот, кој сега беше на почетокот од својот залез, а мојот во изгревот на зрелите години, ми стануваше јасно колку вистински доцнев во приодот на неговиот голем пат на кој, подоцна, толку многу сакав да се најдам, но времето ме беше оддалечило засекогаш.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ме одби мене за свој дом, не ме настани во Него, и не се зарадува срцето мое во Господа; и Господ ме остави од денот кога дојде мојот душогубник, оној кој конечно ме фрли во страдање и несреќа: Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти влегов со клучот на блудот од братот мој во одајата, во оваа иста ноќ; влегов сам, без страв, со колена од камен, оти не се бојам веќе од ништо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти рече Лествичникот: „Нека влезе сега тоа копиле ѓаолско, нека чини чтение на уката што мојот отец, таткото мој во гроб го фрли“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога ќе ни се сретнеа погледите, моите зеници се вовираа во неговите зеници и одеа понатаму, отаде; неговите зеници се вовираа зад моите зеници, и така зад телата баравме и наоѓавме нешто топло и меко, она што некои го нарекуваат душа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги спакувавме оние малку нешта што ги имавме, јас ги ставив моите во куферчето во кое некогаш ги чував алиштенцата за детето кое не го родив, Клара ги стави своите работи во своето куферче, а потоа заминавме од Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога неговите очи ќе се загледаа во моите, и моите во неговите, неговиот поглед не паѓаше надолу, по мојот врат, по моите гради, кон моето меѓуножје, ниту пак мојот поглед паѓаше по неговиот врат, по неговите гради и подолу.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гнездо беше на половина пат помеѓу домот во кој Клара требаше да се врати, и домот во кој јас требаше да се вратам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еве ги тие зборови на кои ден-денешен им се сеќавам: Спиј спокојно, чедо мое Во пазуви ми кротко сони, чедо мое Во душава мир си најди, чедо мое Во срцево куќа гради, чедо мое Во куќата дворои имај, чедо мое Во дворови цвеќе сади, чедо мое Спиј и нани, нани, нани, чедо мое.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога ќе посакав да им соопштам нешто на моите во Долината, ја биев камбаната од црквата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Благодарен сум му на Бога што ми ги отвори духовните очи мои во слепоста на телесните и што ве испрати да ме повикате, за и вам да ви ја проповедам Радосната Вест.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А јас со свој ракопис ја пополнив и на ситно им испишав како ми е напорно и како по цел ден се печам на сонце по оранжериите, и како јадам редовно, и како навечер сум покриена, за да не ми берат гајле, а тој да им ја испрати на моите во периодот кога ќе престојувам во Претор, како најелитно одморалиште во тоа време, барем за мене.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога, одеднаш, го чула како блада, покривајќи се преку глава: ’Срце мое, срце мое во градиве мои, брзо ќе се спасиме...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Утредента тројцата браќа ги префрлиле преку рамо токмаците и казмите и тргнале накај кулата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не верувам дека сето тоа потраја толку бесконечни векови, но кога ми ги стави своите раце на моето лице и кога ги зеде моите во неговите, кога најпосле ги отворив очите, - јас само за малку што не крикнав.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Пред секоја средба со Јасер Арафат чувствував длабока, необјаснива потреба да се видам со сето семејство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Моите во Картагина го познаваа добро мојот ритуал на блискост, нежност, пред секое заминување на тајна средба во некое од тајните места во Тунис во кои Арафат се сретнуваше со своите приврзаници, новинари, амбасадори...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Другиот ден кога требаше да ја примам четата, дојде еден другар од главниот штаб, барал талентирана жена, да знае да пее, да е убава, чесна и организирана.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Овие моите во штабот рекле дека имаат такво девојче и ме повикаа мене.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Растот мој во тебе е врежан...

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

НАСМЕВКА Eчи гласот мој во височини до тебе да допре, со надеж дека молитвата болката ќе ја сопре.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Јас решив: Ќе одам до станот мој во главниот град!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Нека пеат трети петли - си вели баба Петра со притаен здив, да не би да го разбуди домаќинот свој, - нека пеат, уште малку најаве да си го досонувам сонот, за онаа убавина кога остана домаќинот мој во домата.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Оф, Богородичице, Светлино моја во тагата, сум дочекала со домаќинот да се составиме, да сме си целокупни, на старост да си се милуваме и на челатта да му се радуваме...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Во следните белешки се открива дека сум им напишал писмо на моите во Гаково, дека сум се отпишал од учителска школа и сум се запишал во гимназијата Цветан Димов и дека сум кај Нанчо.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Нигде не е запишано кога сум заминал да живеам со моите во предградието, ама секако било веднаш по доаѓањето на вагонот со нашите работи, значи меѓу првиот и осмиот ден на ноември истата година.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

1. Кога те сретнав беше минато крстоносна селидба, смртоносна веридба сега спомен долг таинствено ме коле љубовта со тага ме дои, нелулани мои во мене некој исконски бол е, сама сум како заборавено време.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

А јас, куттрата, дури и не можам книга да му пратам на Крсто мој во Америка.