мој (прид.) - сеќавање (имн.)

Лесно одев низ приказната редејќи ги нејзините забелешки и моите сеќавања, ама душата ми се кинеше при секое седнување на тастатурата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога отидов во МАНУ да се видам со чичко Ташко, тој ми постави само едно прашање!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ќе напишам и уште нешто од кажувањата на мајка ми, а потоа ќе пишувам по мое сеќавање.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сега ќе пишувам по мое сеќавање!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јатката на моливот, сите мои копнежи и тајни ги пресоздаваше во зборови и таа нејзина дарба е дело на голем и свет оган, низ кој се топела и претопувала нејзината света твар, сѐ дури низ тој оган и самата не се пресоздала во мое сеќавање.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сега, засекогаш тој ќе ги изуми и сите имиња, сите адреси, алегории.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
А некој ден ќе одам кај некој хирург да го ископа силициумот од мојот мозок и ќе живеам со моите сеќавања и ничии други, како секој нормален човек.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Впрочем и твоето лице утринава не сакаше да се одѕве на мојот повик, одби да се појави во моето сеќавање, а твоите очи не ме погледнаа, дури не ми се ни насмевнаа, па јас не извлекував поради тоа несоответни заклучоци.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаете кои беа нејзините последни упатства?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А подоцна, кога веќе беше роден, многу често, само и да помислев: "Мој Иван е овде" - веднаш ми се причинуваше дека тоа име го слушам изговорено од некого и тоа на сет глас, иако јас молчев.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беше воин. За жал не доживеа синот да си го полула, да го подржи в раце.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се повеќе сум уверен дека мајка ми, трудејќи се да го избрише овој податок од моето сеќавање, само ги потврдуваше моите сомненија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И така, ќе имаме син кој ќе се вика Иван Ташин“ си велев и мислев на мојот син, кој беше веќе многу многу наближил и секој момент требаше да се појави, да заграби од воздухот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе го избришев од моето сеќавање!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега сфаќам зошто еднаш, многу одамна, грдите моменти од животот ти ги нарече лепливи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека сите овие бунила се случуваа уште додека седев во креветот и со врвоите на палците ги барав по земјениот под ремените на наламите за да ги навлечам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи овој ден во моето сеќавање многу долго ќе трае.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури двапати ми спомна дека на здрав пораснат човек каков што сум јас таткото може да му биде пречка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Во моето сеќавање оној што замина засекогаш ќе остане Ведран, а оној, кој белки набрзо ќе наиде ќе го наречам по твоето име, Иван, а на тоа твое Иван ќе му го придодадам и моето, Таша.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Џарав со погледот, како што, веројатно, и тој џарал по лицата на посетителите, и така, во миг, погледите ни се сретнаа, а од неговиот поглед ми се одзеде здивот, зашто остро стрелна и страотно влезе преку моите очи, до темната одаја во моето сеќавање, кај што се беше сместил уште со мигот на првото сеќавање.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во продолжението на расказот се дозволува можноста Рибоокиот да не е стварен човек туку проекција, кога се вели дека Рибоокиот, можеби, „се сретна себеси со својата лика во моето сеќавање...“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Стреперив сиот зашто и по третпат очекував да зафучи студеното ветре околу моето срце и да се вознемири стаената темнина во моето сеќавање, во кое се беше счучурил, уште со првиот поглед.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Втор пат го сретнав Рибоокиот, или тој се сретна себеси со својата лика во моето сеќавање, по две-три години од првото, во една пештерска црква во Киево, во Киевските печори (пештери).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тоа телото на Јеремонахот Захариј се преобрази во земја, сама се упокои безгрешната душа на Стефана, а со него се избриша рисумката од седефната школка и од темното ќоше на моето сеќавање.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Компјутерот како мемориско место Компјутерот е нешто повеќе од машина на моето биро - тој е место за мојата меморија, моите сеќавања, а тоа е она за што зборуваме кога велиме дом. 22 okno.mk Компјутерот како средство за комуникација Додека во САД два или повеќе телефони стануваат стандард, Виена тукушто започна со преместување на телефонот од спалната во дневната соба.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Единствените докази се внатре во мојот ум и не знам со сигурност дали и некое друго човечко суштество го споделува тоа мое сеќавање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во моето сеќавање Берлин изгледа како мрежа од метроа, надземни железници, возови и трамваи, колони фиакери, автомобили, мотобициклисти, а покрај тоа светлечките реклами, блескавите кино-сали, звучниците и кафеанските оркестри, можеби и шестдневните трки, веќе не се сеќавам.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ангел. Цвеќе, чија што душа никогаш нема да свене во моите сеќавања.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Набргу јас ќе бидам далеку, далеку од судбината на Палестинците, на Јасер Арафат, на неговите први соработници.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе останат во моето сеќавање, но ќе оживуваат кога немирните бранови на историјата ќе ја носат судбината на Арафат и Палестинците до бреговите на надежта...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во моето сеќавање нема тропање на врата ноќе, па ни она дека татко ми рекол дека ќе оди да преспие во одајчето на Нанчо кое во мојата глава е втиснато како негатив фотографска плоча.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Претпоставувам што можело да има во писмото оти за неговата содржина може само да се нагаѓа од она што останало во моето сеќавање и според оние забележувања на моите откако дојдоа дека го читале и плачеле.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во моите сеќавања продолжува да беседи стариот Илија, со брада пожолтена од цигари и очи уморни од носталгија: „Негативецот е навидум силен, но несигурен - и затоа нему му е потребна придружба.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Симболот, што како талог заостанал во моето сеќавање, е орото кое со години се изведуваше во свечените државни прилики.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ги разгледувам и објаснувањата под оној поднаслов со големи букви: Дали се подготвував за одмазда?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како да беа истетовирани во сеќавањето од умешен мајстор..
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги препрочитувам, овие забелешки што инаку се средени и во моето сеќавање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Настаните од последните денови во затворот останаа засекогаш втиснати во моето сеќавање Како печати.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност точно е дека неговите Јапонки што пред малку ги спомна беа причината да се појави девојката в бело во моето сеќавање а и во разговорот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во моето сеќавање сè уште се движеа необичните слики од сонот а помеѓу нив можев да ја распознаам и решеноста дека во мене воопшто не се јавува желба да обвинам поединци, или да сочувствувам, а ако е потребно дури и да страдам поради моето однесување во тој проклет сон иако во него се најдов не по своја вина.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Не ме сакаат во Аргентина.“ „Внуците ме испокрадоа а пријателите ме напуштија.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од тој разговор ми останаа само спомени забележени во моето сеќавање, и делумно чепнати поради потресните околности на средбата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 207
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќавам на одредени реченици: „Аргентинската историја е фикција, односно, нејзината званична верзија е таква“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Војската ја претвори земјата во приватен финансиски бизнис.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Денес е петок и моите другарки, сестрите – близначки Вања и Тања, токму во овој миг се наоѓаат во Евродизниленд во Париз.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа мисла директно се поврзува со едно мое сеќавање и ме вознемирува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)