мој (прид.) - село (имн.)

Така ми кажа еден од моето село. Уште лани, есента...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дома жена, деца, а мене сè нешто ме влече далеку од моето село.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ја направив во моето село, 1912. година.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тие тука продаваат пченица, грозје, дунки, зашто ништо во тоа мое село не стигнуваше до цветање, ништо среде тој камењар не врзуваше плод и не стигнуваше до зреење.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Се радуваш што дојдовме во моето село? – праша Игбал, забележувајќи ја мојата среќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Може да поминат и над моето село, ќе си велам, може да слезат во Костурското Езеро.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ванчо Николески, авторот на збиркана песни "Мое село" познат е каде нас како детски поет.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Ванчо Николески Мое село (1950) Скопје CIP 821.163.3-32 ISBN 978-608-240-010-5 COBISS.MK-ID 94426634
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Во моето село пак гумно се гласи, на небото горе пак солнцето пече, во селото мое пак снопје се носат, пак жито се врши и потта пак тече...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Ко некогаш не е во моето село, - снопје да се чукат со лескови вили, - растат нови луѓе, иде нова смена, - ко в приказна чудна селото се мени!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
На општото гумно, над селото горе вршалица врши, снопје -класје зрело; есенската угар со трактор се оре, - нов живот се раѓа во моето село!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Во збиркава „Мое село“ покрај песните сврзани за селото и за новиот живот што доваѓа во селото, се поместени и песни од нашето подалечно и поблиско историско минато, во кои нарочно избликнува здраво патриотско чувство. Б.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Еден од моето село, него го собраа со првите и загина на Биковик, откри дека зеленилото е од липови лисја.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И за мое вчудовидување сретнавме деца од моето село.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од моето село не се разболе ниту едно дете.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Наоколу, се до онаму, до синорот со моето село – една зелена рамница.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Командирот нареди: Стојан, дај ѝ на Милка еден партизан за да не оди сама. Стојан ми викна: Земи кого сакаш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Од густата магла можеше да се види само борецот пред тебе, а селото не знаевме колку е далеку.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Десно од мене беше Бошко, од моето село, ја сврте главата, не му беше мило, во вакви случаи често сум го правела истото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Почнаа да паѓаат ракети, се слушаа офкања, од моето село имаше четворица ранети и еден мртов.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во моето село, во тоа време, немаше деца што го продолжија школувањето, но тоа за мене не беше утеха, мислев секој за себе треба да се грижи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тука на Видое Виолета му судеше, таа го познавала од времето кога се судриле во моето село Крњево.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)