мој (прид.) - присуство (имн.)

Ах, колку беше непријатно, вака, во мое присуство, луѓето толку многу да ме фалат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Малку ли му се текстилните фабрики во Дренок, Пробиштип и Виница, малку ли му е заработувачката од дејноста што му ја овозможивме да влечка жени од Солунското пристаниште до кај нас, па уште и со статус на шеф на транзитната служба? – началникот си земаше слобода гласно да говори во мое присуство, очигледно свесен за тежината на проблемот од ваквата инволвираност на Гркот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Како ми е кој ме прашува, сите се среќни со моето присуство. Ја чувствуваат ли мојава тага?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таму каде што ја нарушувам целината со моето присуство.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И шепотеше нешто: „Ти не знаеш за моето присуство овде.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Игбал се загледа некаде далеку, кон високите врвови на планините од другата страна на езерото, кон оваа страна каде што очигледно се наоѓаше неговото село, ама не се гледаше, и мене ми се чинеше дека сосема заборавил на моето присуство, кога неочекувано проговори: - Само тие што ќе научат да летаат успеваат својот живот да го направат како што би сакале да биде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Губењето на целината на претставата за убавото за жал се случува токму тогаш кога ќе отвориме истовремено многу врати од тие разбранувани спомени па тие неконтролирано ќе нагрвалат, како незапирните води од поплавите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека беше во прашање зависта сфатив кога реши да го искористи случајов и да ме замеша во разговорот и мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ќе треба притоа и да посведочи дека јас сум ја измислил оваа приказна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Пред малку, можеби сосема случајно (а можеби и не), твоето поранешно уверување дека другарот Ѓурчин ти е татко го нарече фама.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека ти од поодамна си раскрстил со оваа заблуда?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Средбава во вагонот, а потоа и моето присуство веројатно ѝ се чинеле и премногу податлива околност за излевање на некоја нејасна завист а можеби и на горчина во која не бев упатен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и не сум спремен да ја обвинам дури и под претпоставка дека таа од некои нејасни причини намерно го потхранувала сомнението што Огнена Гулева во купето во мое присуство го изрече.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали би можел јас таквиот исказ да го протолкувам како твое уверување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ќе се најдев неочекувано во таа приказна час ми се чинеше дека станува збор за еден ктаток миг, час ќе се издолжеше тоа мое присуство во приказнава цела една вечност, а кога гледам на времето како на денови подредени еден зад друг како да станува збор за поминување низ животот и секое подзастанување претставуваше нов детаљ што отвора нова врата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира во мое присуство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Решена да одам напред по секоја цена На полна месечина Во последна мена На моето присуство му нема смена, знаеш и сам А долу под мостот валкана река тече без срам Упатувам поглед да проверам дали чека на нашата судбинска средба Мерам, премерувам, двапати мери Еднаш скокај Нашево некогаш немаше споредба Минаа годините кога заљубени мислевме дека овде е вечноста овде е рај По силата на гравитацијата понесена дознавам дека овде всушност е нашиот крај 2005
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
-В. Зрновски сигурно не рекол такво нешто во мое присуство! - малку подоцна објасни Жолтко: -Но јас ти верувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи, според она што го видов во просторијата каде што се втурнав неочекуван од никого не можев да откријам ништо повеќе од она што го наслутував: во канцеларијата беа сите тројца, и уште оној несреќник Грофот, за кого само ќе речам дека се стаписа кога ме виде токму мене и згора на тоа со револвер в рака.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она, што подоцна можеше да се нарече крвави последици од скршениот излог всушност и настана токму од тоа мирно свлекување на стаклениот џамлак низ кој наеднаш , како низ одзатната стерна, добитокот шумно потече.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А можеби стаклото самото се свлече пред мојот жесток јад и пред возбудливата немоќ на стадото, кое охрабрено од моето присуство јурна да ми помогне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Да не станува случајно збор за некаков заговор, прашав пред малку” ме потсети Зрновски.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јана беше прилегната на другиот крај од софата и немаше да ја забележам ако не ми паднеше в очи нејзиното арогантно однесување; госпоѓата воопшто не ме забележуваше ниту пак беше изненадена од моето присуство.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека токму моето присуство во неговата соба како да го охрабруваше Стариот писател во водењето на дијалогот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Арафат им даде знак да запрат. Ме прегрна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не можеше мигум да ја разбере причината на моето присуство на свеченоста и тоа во редот на амбасадорите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И како што уличката тонеше во тишина, така во мене растеше несфатливото сознание дека, и покрај моето присуство на самиот настан, овде никогаш ништо не се случило.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
" Перо молчеше речиси не сфакајќи, но по пауза таа го потсети: "Мислам, во мое присуство".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа одмавнување на Рајнер со главата ме потсетуваше дека некој го очекува и моето присуство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако брат ми замина од дома а времето кога не беше со пациентите го минуваше со Марта Бернајс, откако Сара ја среќавав само во сеќавањата, откако Клара потона во своето отсуство, чувството на отфрленост, таа свесност дека повеќе никој не копнее по моето присуство, ме правеше ранлива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Си спомнував на зборовите кои Сара ми ги кажуваше на нашите последни средби: „Не ја заборавај Клара. И помогни ѝ ако можеш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мојата мајка честопати ми велеше: „Погледни ги своите сестри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
КОЊОТ ВАРДАР Тоа беше во септември месец, заробивме еден бугарски полк меѓу селата Борово и Крњево, Кавадаречко.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Командантот на нашата бригада го разоружа командантот на бугарскиот полк во мое присуство, му пријде малку поостро и бугарскиот командант му се сврте со овие зборови: Ас сичко ше ти дадам, и коњот и сѐ што има на него.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Човекот во сив костим и бела кошула, оној кој и во мое присуство прилично долго се дошепнуваше со Вртанов, најпосле ја собра папката од бирото, му се заблагодари за услужноста и помошта, а потоа, поминувајќи покрај моите нозе качени на бирото, го задржа за момент својот студен и безизразен поглед на мојата дребнавост.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)