ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

„Таму бев испитуван повторно и останав на мојата приказна дека јас немам ништо со партизаните туку дека бив само пилот кој се обидува да избега од земјата.

Постојат оние места каде мојата приказна едноставно не функционира бидејќи користам животни.

Би било добро да го знам почетокот, коренот, темелите кога веќе неможам да го знам крајот.

Вешто едрење низ животот со насмевка која сѐ уште ми лебди на усните, полна со немир да го дознаам крајот на мојата приказна, но има уште многу што да се проживее пред да знам каков ќе биде крајот.

За се ќе најдам објаснување, причина и последица, но не и за мојата приказна.

Не можам ни да го предвидам, во телово и душава ја чувствувам паниката која ме окупира, епицентарот на случувањата се менува со секоја нова бура од натприродни настани.

Уште подоцна, за време на средбите секогаш ми приоаѓаше со реченицата: „Кантор, јас не сум Monty Cantsin, тоа не е мојата приказна”, но во ова повеќе е содржан неговиот бес кон Давид, како и околу целиот метеж околу нашето друштво; но, во последниот број на Нео, Musicmaster во името на Monty Cantsin им упатува поздрави на сите неости.

Мојата приказна беше иста со таа библиската: Годината,кога во земјата имало голема суша и глад, Големиот пророк одседнува кај вдовицата, барајќи да му меси погача.

(...) Вистинската фантастичност не се состои толку во строго прераскажаните околности колку во одекнувањето на отчукувањата, ненадејните удари на срцето нам непознато, поредок што секој момент може да нѐ искористи за некој од своите мозаици, исфрлајќи нѐ од здодевноста, е затоа за да ни турне молив или длето во рацете.

Кога фантастичното ќе ме пресретне (понекогаш сум и јас посетител и моите приказни се раѓаат од доброто, взаемно воспитување долго дваесетина години) си припомнувам на засекогаш извонредниот Игоов фрагмент: „Секој знае што е едрена точка на некој кораб; точка на пресек, центар таинствен дури и за самиот градител на коработ, во кој се сретнуваат силите распрснати по целите развиени едра.“

Мојава приказна продолжува на единственото место кое донекаде умееше да отскокнува од правилата на здодевната улица.

Тој знак, од кој тврдам дека почнува мојата приказна, е патоказ од тврда, жолта и наместа згрбавена ламарина, испишана со кирилични букви: Франкфурт – натпис кој сериозно добро го погледнав додека автобусот кој ме враќаше од Скопје шмукаше бензин на пумпата пред родниот град.

Но, и покрај сѐ, ова е моја приказна за тебе, најмил мој.

Ама умееше да ме слуша, додека сите мои приказни ги сместуваше во своите „фајлови“ и ги редеше по датуми за да може да ги препрочитува.

Тезга за приказни Сѐ си мислам дека некој од Влада ќе прочита некоја моја приказна и, онака, меѓу редови, ќе разбере колку сакам да изнудувам аплауз на отворена сцена, макар качена на бина каде што свират музичари за свадби во кафеана во елитното Дебар маало.

Јас морам да ја запаметам смртта на мојата приказна.

Јас немав приказни. Лажев. Последна моја приказна беше ти. И детето.

Ти ја прободе мојата приказна, ја остави да лежи згрчена на дожд.

- Многу - исто така сериозно ѝ одговорив.

Мајка ми ужас ја фати од мојата приказна и рече дека ќе побудалела од страв да знаела каде сум и што ми се случува, а татко ми додаде: - Наша грешка е што имаме премногу доверба во нив и не ги контролираме построго.

Тој, кога сме на состанок, не зборува како што има обичај, дека мајка ми за сѐ е крива и тие негови глупости, туку сосема поинаку. Баш како што треба.

Иако изгледаше дека воопшто не се сомнева во вистиноста на мојата приказна: - Згоден тој твој Игбал? - ме праша сериозно.

Цело време се поистоветувам со нечиј туѓ живот, но сфаќам дека мојата приказна е само моја.

А ти слушна ли како нашиот писател се изрази за мојата приказна?

Тоа го бев спомнал пред Даскалов.

Веднаш сфатив дека размислава на Даскалов веројатно беше поттикната од мојата приказна за возот и тврдењето на Огнена Гулева за татковството на Ѓурчина.

„Спие - си мисли старецот - како ангел. Којзнае колку слушна од мојата приказна. Ништо, ќе ја повторам утре“.

Во првиот момент изгледа за мене беше прифатлив ваквиот совет.

Тоа бил првиот најважен услов што треба да се исполни ако сум посакувал мојата приказна да не ја пречекори вистината.

Нацка многу се растажи кога ја слушна мојата приказна.

Ако си припомниш на некоја од моите приказни за заспивање, некоја што особено многу ти се допаднала, запиши ја и неа.

Кога вечеравме, мајка ми, отако ја ислуша мојата приказна, само се насмевна и праша: - Зарем другарите ти поверуваа?

Ќе дојде време вистината на мојата приказна ќе си го каже своето.

Ете, јас, кој сум бил тука скоро една година, само на кратко ти ја раскажав мојата приказна, така, како што беше...

А мојата приказна?! Што е со мојата приказна?!

И можеби некогаш ќе се присетите на овие мои приказни.

И. К.: Токму тоа ние се прашуваме толку многу години.

Трифолио: господине Офис, дали ја знаете мојата приказна за златната рипка?

Преку инсталации можам да ги вовлечам гледачите внатре во мојата приказна, да ги приморам при влегувањето во просторот да ги изгубат сите критериуми што ги имале претходно, за да го заробам нивното внимание дури и пред да дојдам до најдобрата точка.

2. Мојата приказна „Стасав во последен миг, но сепак го преминав прагот на авлијата 28и премрев, мислам, одеднаш: - самрачна светлост, неспокоен сјај и јарка нестивната страст која се одразува врз сѐ и во сѐ и сѐ превреднува, како премрежје - сетне, интензивен спој вибрации збрани на едно место налик на грст значења вкрстени во еден единствен збор (о, парадоксално блаженство на хомонимијата - си реков и почувствував дека допираат до тебе моите помисли, надтежнати од профаност занесени по светост изострени од долгото 'рвење меѓу принудата и поривот меѓу надворешното и внатрешното!)

2. Мојата приказна „Стасав во последен миг, но сепак го преминав прагот на авлијата 28и премрев, мислам, одеднаш: - самрачна светлост, неспокоен сјај и јарка нестивната страст која се одразува врз сѐ и во сѐ и сѐ превреднува, како премрежје - сетне, интензивен спој вибрации збрани на едно место налик на грст значења вкрстени во еден единствен збор (о, парадоксално блаженство на хомонимијата - си реков и почувствував дека допираат до тебе моите помисли, надтежнати од профаност занесени по светост изострени од долгото 'рвење меѓу принудата и поривот меѓу надворешното и внатрешното!)

Го употребив планот на музејскиот под во мојата архива, за да ги поставам моите приказни, и личните и официјалните, како еден начин на интеракција со таа историја.

Или пак, како што велат текстовите во нашиот темат, “дом е мојата меморија, мојот компјутер, мојата приказна”?