мој (прид.) - лозје (имн.)

ТЕОДОС: (Како да ги истуркува со раце.) Ајде, џенем фатете сите!... Јас да кршам глава одовде, да се извлечам, да побегнам!... (Станува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Е, дотаму! Не си улав?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Не! Само тоа не, па макар уште едно мое лозје
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ЕФКА: Ајде сега и моето лозје да го развеселиме! (Играјќи отидуваат, последна баба Цонка со бебето.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сонцево, само што се испилило, а ѓаволски пече. Денеска не ќе има ладовинка.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Одмавнува со раката, гест помеѓу извинување и: „оди по ѓаволите.“
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А, беше, ми отиде лозјенцето... Еј, лозје мое лозје, токму како во песната: „Јазе те садам, кој ќе те бере...“
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Весело, дури и лозјата да заиграат! Моево лозје танец да води!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)