мој (прид.) - исповед (имн.)

Кога почнав да ја пишувам оваа книга идејата беше во неа да биде застапена само Ласа (преку нејзините записи и сеќавањата засновани на нејзините раскажувања) и мојата исповед за вината што ја чувствувам поради нејзината смрт.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таа е тука, а ја нема!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Забележав дека мојата исповед го изненади а можеби и вознемири.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа, по малку време и сосема неочекувано насмевката му ја врати на лицето ведрината!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Сфати дека за тебе сум само Ведран! - и почна лудо да се смее, но смеење за кое и самиот не се надевал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност уште додека ја изведував импровизацијата на разговорот со Даскалов размислував за идното прашањето на иследникот и притоа знаев дека не постои причина да сокривам нешто и да не ја задоволам во потполност неговата желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но таа збунетост пред мојата исповед , барем на неговото лице, траеше само еден момент.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не! Помислата беше и премногу примамлива за да биде вистинита - реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во замолчаноста што настапи по мојата исповед иследникот вниматело ми се обрати: - Но твоето уверување дека Даскалов ти е татко по се изгледа не траеше долго?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А кога се случи да го одредиш другарот Ѓурчин за можен татко?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Долго молчеше пред да ми одговори.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)