ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Тие капки беа како неискапани солзи од дното на мојата душа, набирани долго, како вир зад кој требаше да претпоставувам што се се криеше...

Бавно, но постојано венееше и тоа сознание всели страв во мојата душа, едно претчувство на загуба, која би можела да биде неминовна.

Немир внесе пожарот во мојата душа, иако не гледав непосредно зошто би бил јас душевно вознемирен.

Пурим, ѝ одговара на мојата душа.

Иако името ѝ беше такво, таа не беше многу весела.

Не, бог да ја благослови таа твоја мајка, што те родила толку необична и убава, за да гори и да страда од тебе мојава душа, зашто е слатка таа болка и пуст би бил без неа мојов живот.

Моето кревко тело нема смисла за убав подвиг и лесно од мојата кошула ќе протолкуваш како проникнувала мојата душа низ зборот и низ писмото.

Копнеев мојата душа да ме придружува на сите кораби и галии и низ сите мориња по кои пловев.

Се колнам во ѕвездите кои веќе отпатуваа некаде дека копнеев мојата душа да ме придружува на сите кораби и галии и по сите мориња по кои пловев, но, дури сега сфатив дека мојата душа се пресоздала во сенка, а сенката веќе ја - нема.

Сѐ што сум мислел низ годините, тајно, од страв од Лествичникот, сега излегуваше од устата на Филозофот; како мојата душа да говореше со неговата уста, како да се служеше со јазикот негов.

И тој потем, сосема бавно, театрално, ја извади од својата фиока мојата песнарка на маса; на очите ми навреа солзи: делото на моите раце, единствениот примерок на мојата душа, оригиналот што ѝ го подарив на мојата Луција, сега се наоѓаше во влакнестите раце на Фискултурецот.

Луција не сакаше да ја допирам и не ми го даваше своето тело, а јас горев да ја имам; не ми ја даваше ни својата душа, иако јас чувствував дека се бори самата со себе, дека е на чекор да ми ја подаде барем неа, душата; но гневот кај мене се јави кога таа одби јас да ѝ дадам нешто: мојата душа.

Но, на мојата супериорност ѝ дојде крајот; не бев предвидел дека тие, во моментот кога ќе видат дека ја изгубиле идеолошката власт над мене, ќе почнат да практикуваат физичка власт, односно дека, откако видоа дека не можат да ја поробат мојата душа, можат да го поробат моето тело, да ми го одземат; тоа е последниот механизам на власта, пред таа да се урниса.

О ти, моја душо страдна, О ти, ум мој – пламнат жар, не се нити сенки вијат, нити мајкин страден лик, туку, ах, е прво либе, сон не знае, гори в жал гради кине век да скрие – чека в младост ноќ и ден.

Еве: ти прибери го едното, телото, јас ќе ги приберам останатите девет невидливи нешта се на моја страна: -Заповед од мојата чесна уста, -слава од мојот ум обновуван, -почест од мојата радост непоматена, -сила од моето срце широко, -почит од луѓето, кои се мои потпирачи, -верба од мојата душа умножена, -успех од мојот корен ијладажилест, -акција од мојата крв зовриена -песна од моето грло пуштено.

Не дозволувам ли, постепено друг да застане на нејзиното место во мојот живот и во мојата душа.

Можеби сето тоа беше неправедно обвинување што се раѓаше само во мојата душа, не знаев.

И се сетив на ноќите на очај од мојата младост, од она време кога мајка со крвничко уживање тураше сол на отворената рана на мојата душа, се сетив дека во тие ноќи копнеев по оваа ноќ, по нејзината последна ноќ – тогаш, десетина иљади ноќи пред оваа ноќ, посакував одмазда, и единствената одмазда можеше да биде во мигот на нејзината најголема немоќ, во нејзината немоќ пред смртта, да ја потсетам на мојата немоќ, на нејзиното ѕверство во моето страдање.

Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.

Кога мајка се врати од бања, ја забележа крвавата трага на ѕидот до мојот кревет, но не праша ништо.

И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.

Ги минував тие денови во некаква збунетост над сознанието дека не можам да почувствувам болка; како заедно со плодот од мене да беше изваден и оној дел од мојата душа кој можеше да страда.

Сиот живот чувствував како нечиј поглед да го поништува моето постоење, и истовремено, барав некое суштество кое ќе ја залечи таа скршеност на моето Јас.

Тоа што го гледате, а не го слушате, качено на врв планина, отспротива, тоа е мојата сенка. Мојата душа.

Планината, каде што е мојата душа, сенката моја е исток. Онаа на којашто сум јас е запад.

Зашто, кај што сум јас, тука е темнината, а кај што е мојата сенка, мојата душа, таму е светлината.

Мојата сенка, мојата душа е од избраните да го продложи родот заедно со сите семиња од Бога создадени.

Бродот ќе ја однесе мојата душа во новиот свет во времето кое наближува, јас ќе останам во времето минато за да коленичам и да молитвам чекајќи го Потопот.

Остана да се думам на кого да му верувам: дали на кажувачите кои Марко Цепенков ги слушал и сказните им ги запишал, дали на Караѓоз и на Ване Мицо, што моите ушти ги слушаа, моите очи ги видоа и мојата душа ги запиша?

Молбата на Аврам и Адам со сета тежина налегна на моите плеќи, врз лакот на мојата душа.

И не жалам, зашто знам оти сум смртен и не тажам зашто на Господ му ја ветив мојата сенка, мојата душа и тој ја избра меѓу убавите семиња на светот за Бродот од селото Бродец, со кој управува Утнапиштим дален, а кого вие го нарековте Ное.

Јас сум смртен. Сенката моја, мојата душа, заедно со избраното семе, е бесмртна.

Зошто секој ден повторно и повторно грешам со телото свое и со секој ден се движам сè поблиску кон смртта ако е таа само премин кон другиот свет и ако душата моја е бесмртна, та ќе воскресне во вечен живот?

Зошто се раѓам, учам, работам, љубам, се борам, се плашам, се радувам, тагувам, ако сето тоа е само минлив сон на мојата душа?

Прости ми што во замокот од мојата душа само гостинки чесни примам, останатите, останатите со лажен сјај, мат нијансирани, во споменарот на лудоста, по мостот каде стража нема, сите се исти минувачи...

- Сакам да ги видам двете парчиња од мојата душа, - се повторуваше со истиот глас.

Рада настапи последна. Нејзината песна носеше наслов „Графити испишани по мојата душа“.

Немирна е и мојата душа зашто те сакам до болка..... Твојот Томо - Долгиот, 30 март. Лето господово....

- Од овој миг ти си господарот на мојата душа и тело, - беше тивкиот одговор на Рада - Пиј ме драги мој, полека, голтка по голтка, како што вечерва го пиеш виново, освојувај ме педа по педа, стапка по стапка.

Сториле така како што им рекла, ѝ направиле напречен пресек во висина на очите.

Сè додека имам капки живот во себе, тие ќе се слеваат до врвовите на боските за да го хранат детето што го родив, а оној ден кога веќе нема да имам млеко, тоа ќе ја испие мојата душа.

Не зборувам за друга, туку за онаа во мојата душа.

Необјаснива неурамнотеженост ја движи мојата душа, кон некоја чудна светло деструктивна точка.

Ќе има. Едно прекрасно, мало, бело-розево суштество. Со мирис на мојата душа.

Сина крв тече низ сите крвни садови. Тоа е аристократијата на мојата душа.

Така никој нема да биде повреден, а јас ќе ја спасам мојата душа од обвинувања. Од таа вина што не е моја.

А мојата душа плаче, како разгорена искра на тага.

Ја тетовира мојата душа, па дури злонамерно и пакосно прави да копнее. А копнеењето трае. И трае... И трае...

Така цвеќето ќе ја опие со сензулниот парфем на мојата душа.

Половина од моето време го праќам делот од мојата душа таму.

Тивко, полека умира по еден дел од мојата душа.. а ти молчиш нигде и никаде глас...

Но сепак љубовта за тебе е овде, ни блиската далечина не ја брише... останува длабоко во мојата душа....

Остани.. Ќе ти направам кревет од мојата душа..

Очите твои ме гледаат со чудна боја... а јас само са плашам од смртта на мојата душа зошто љубовта не може да те рани и да ја убие душата на почеток, туку тивко, полека. дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку.... дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку....

Спокоју, итај, побрзај смири ја мојава душа..

Одам и само едно прашање како молња штрека во мојата душа, - како и каде да го најдам сега? Сентерлевиот рид се покажа бел на другата страна од Големата вода.

Не, јас пеам само за мојата мајка. Таа од далеку ме следи, јас ја препознавам во мојата тишина, која другите не ја разбираат...

И да ја прочиташе дали ќе проникнеше во нејзината суштина, во мојата душа, во мајчината душа...

Поетот во мигот не одговори, загледан во синиот бескрај.

Таа ми го подава лепчето на мојата душа, топлата погача на здивот на родниот дом.

Се сетив на еден од неговите стихови: И мојата душа трага по душа за да го види апсолутното!

Остануваше да ја напишам последната телеграма во Сојузното министерство за надворешни работи во Белград, која ретко кој ќе ја прочиташе во тоа време, кога во земјата се страхуваше од југословенското прашање.

Партијата сè уште не е завршена, но јас не сакам да се оптоварувам со нешта кои се надвор од она што ја разбранува и ја разрани мојата душа: отсуството на Сања.

Доближи ми се тогаш без страв, доближи се до најсвоето, до Мајка, оти ти си дел од мене, ти си единствено парче изделено од мојата утроба, од мојата душа, од моето срце, ти си мое дете.

Каде е сега мојата Сања?

Устата ми беше полна со залак што не се голта, а е сладок, и затоа сакав да го задржам што подолго за да му ги ишмукам сите сокови кои беа крепителни за мојата душа и за моето тело, кои ме придвижуваа одвнатре и од мене ги исфрлаа сите непотребности, сите горчини, отрови, пизми, сите стравови и неизвесности; јас тогаш не бев Нинослав од денот што го оставив зад себе, јас бев нестварен но, во исто време, свој и најсвој, исполнет со крв и пламен што беа мои и што ми ги движеа дланките по жената меко распослана над мене, по нејзините коси, по рамената, по грбот, по задникот и надолу по бутовите, и пак назад за да може да продолжи играта што Ема ја очекуваше: од основата на задникот благо но долго, низ одмерени интервали, да ѝ ги ширам, да ѝ ги поткревам и пак благо да ѝ ги спуштам двете крушкасто заоблени и топли половини во чиј засек во исто време ѝ се придвижуваа, се подотвораа и повторно, се собираа скриените, најинтимните устинки на нејзиното тело.

Доближи ми се тогаш без страв, доближи се до најсвоето, до Мајка, оти ти си дел од мене, ти си единствено парче изделено од мојата утроба, од мојата душа, од моето срце, ти си мое дете.

Ако грешам - гревот да е на моја душа! - Господ нека суди... И толку.

Гледај ме, ќерко, мојата душа што сè претргала ама уште клука!

Седам и квачам дури и не знам Дали ќе е ова уште еден Циркус Принтипрам* И дали ќе се испили беден или вреден стих од ова што се мачам доцна во ноќта – ѓупка кога напрегам гради и срцето тихо тупка во оклоп од коски А мојата душа расчленета Ко Лајбницовите Монади Моли: – наслони се стиху на моите мисли ко дете на мајчини боски 2008

О, месечино, светло на мојата душа не искушувај ме зашто почнав да слушам и она што не треба да се чуе...

Тие спомени копаа по свежата рана во мојата душа.

Последните години, сепак, лошото ме допре и почна да ја ранува мојата душа.

Сѐ беше толку убаво, немам зборови за да ги опишам тие моменти кои останаа врежани во мојата душа засекогаш и на кои со носталгија ќе се сеќавам.

Блажена да е твојата пресвета душа што ја излекува мојава душа од струпјето на гревот и всади разум во нашите срца со духовни зборови.

Нека ја земе сега алах мојата душа. – He дека има душа во вас та да ја земе Алах и господ!

Ве чекав и ве дочекав Како прашина од истрошен камен Студен камен во очите на змијата Тежок камен во очите на орелот Сив камен во мојата душа.

Ставен под опсада на бездушни крадци пијавици гладни и човекојадци мојата душа е ставена на мета во светот будалест неуморно прета Мојата душа претрпе стрес неправди безброј, понижувања, бес гази ја , ништи ја за сѐ што е крива еве ја тука повторно е жива Во душата моја се сееше чемер бескрајни лаги од секој лицемер мојата душа се навикна да трпи гази ја, ништи ја повторно се крпи Душата моја е жива и спортска трча на долга стаза маратонска неуморно скока на животна пречка гази ја, ништи ја ќе остане вечна

Не бегаш пријателе, ама не ја ни држиш мојата душа.

Како силно вртеше во мојата душа.

Кога почнаа да се полнат шумите и планините и едните и другите поитаа по мојата душа.

Ако дозволам да бидам уништена во витлите на осудената беспомошност да го избегнам крајот, да извршам предавство врз телово и душава, тогаш тоа е пораз кој ќе го носам како пехар на страмот и во пеколот, а Хермес ќе ја води мојава душа во тој подземен свет.

Зошто, ти осаменост на мојава душа реши да седнеш и да се одмориш, кога знаеш дека неможам да те земам и со мене да те понесам.

Зошто овој студен немир ги разниша столбовите на моето светилиште, мирот во моето срце.

Чувства кои мислев дека не постојат, а сега секој миг живеам за да ти покажувам колку силно и искрено можам да сакам.

Љубовта или е проклета или е благословена.

Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.

Ти си блиску до мојата душа, каде и да сум оваа душа е полна со спомени и копнежи.

Кога ќе се сетам што најмногу ми недостасува, тоа е насмевката што се раѓа на моето лице и спокојот во мојата душа кога ќе се појави нов сјај во твоите очи кога доаѓаше да бидеш со мене.

Го бојам со боите на животот копнежот што толку долго го чекаше моментот да излезе од мене, да ги претвори во живот илузиите на сонот.

Никогаш ја немав видено пустината, а пустината веќе одамна си го најде својот зародиш во мојава душа.

На фасцинантните бели платна кои ги ткае животот врежував ликови кои никогаш нема да исчезнат и сите тие со себе си земаа дел од мојава душа и срце.

Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.

Ќе копнеам по твоите очи и ќе верувам во едно среќно вљубување , затоа што вистинската љубов си го наоѓа патот кој води до саканите.

Бојата на мојот сон е црвена, страсти што мојава душа ја претвараат во оган.

Љубовта е одговор на моите немири, летни дождови врнет во мојава душа, ти ќе дојдеш и ќе ми го донесеш мојот рај.

Сѐ уште спиев кога шепотот на утрото ми го украде сонот, тогаш кога бев само дете, но секое наредно утро сѐ до крајот ќе го барам тоа што одамна ми беше одземено.

Маглива елипса ја покрива мојава душа, можам ли да живеам без тебе!

Нежност покриена со црн превез, невиност сокриена во сенката на тагата, младост украдена од раката на болката.

Твоето срце е мојот доживотен затвор, а мојава душа е твој вечен дом, само имај силна верба и надеж дека еден ден ќе го најдеш патот до него, за да го најдеш мирот и спокојството.

За неколку секунди после полноќ ќе падне совршениот надворешен оклоп и јасно ќе може да ги видиме љубовта и ранливоста кај сите од нас.

Мојот плач беше крик на ужасна болка, што ги погоди и небото и земјата и ја уби како со гром мојата душа, сјајот во моите очи се претвори во црни бисери, натежнати над крвавата месечина.

Стопати ти напишав и толку пати се избришав, но тоа беше вентил за мојата душа, исполнета со таква тешка, смртна тага која трае и се прелева од една во друга форма.

Тоа не се само обични слики со изразит информел, во секоја од нив има живот, пулс, мисли и зборови, можеме да ја слушнеме и разбереме.

Немоќна пред агонијата на сопственото лудило очајнички се обидувам да се соочам со сопственото “Јас”, да го откријам стравот на сопствената душа, страв од солзите во очиве, од последната надеж дека во моето срце ќе пронајдам светлина и ќе се покаам.

Од тие сеќавања усните ми затреперуваат од жал, осаменоста ми дава сила да допрам до вистините на мојата душа.

-„Зошто Јас, зошто боли толку многу, зошто секој збор ме повредува, зошто секоја насмевка ми е толку туѓа, зошто е толку тешко да заборавам?“

Да чекорам по туѓи патишта, иако во срцево носев болка тешка, зошто знаев дека повторно ги изневерувам моите чувства и не верувам никому освен на сопствените лаги.

Во темелите на космосот кој за себе го изградив е мојата душа, моите чувства, моите мисли, моите желби, моите солзи, мојата љубов, едноставно моето постоење, единствено, незаменливо, неповторливо.

Мојата душа ти се предаде долго пред да те сретне.

Прикрадувајќи се нечујно во целиот простор на бледи силуети, чувствувајќи ја сопствената немоќ, шепот на студен ветер во мојава душа кој крадешкум ме обзема толку силно за да затреперам и знаев тогаш и знам и сега дека ова е мост кој ги поврзува сите наши души, душите на светот.

Маските кои и даваа форма на мојава душа сега се сон, а сонот е мојот живот, живот кој можев да го пронајдам само длабоко во ноќта, кога бевме сами јас и осаменоста.

Па зар лесно е да повредиш и без страм за прошка да молиш.

Ќе ја разбудам тишината во зората со песната на мојата душа, ке го отворам срцето, ќе допрам до најтемните тунели и од изворот на прадлабочината ќе ги извадам богатсвата на моето битисување, суштествување.

На овој мост болката и радоста во една солза се сплотени од нашите исконски, страдалнички души родени.

А, сега си само странец пред мојата врата, туѓинец за оваа душа која не те познава.

Го потрошив животот по тој пуст копнеж да те пронајдам и зачувам, не успеав да те скријам од сите зла на овој свет.

Те носев на душава уште од почетокот на моето постоење, за тебе бев родена.

Во тишината на ноќта се слушаше само мојот глас како ранет ангел и исплакав две кобни солзи.

Мојава душа е пристаниште и само ти можеш да го укотвиш грандиозниот брод на љубовта, мојата страст, нежност и копнеж, моево срце и душа се најинтимното нешто што можам да ти го подарам.

Сеуште немам одговор, но со целото мое срце се обидувам да откријам зошто не сме заедно и секој ден до крајот на животот копнежот ќе биде толку силен како и првиот момент кога погледна во моите очи и таму ја пронајде твојата душа.

Не верувам во постоењето на мојата душа на моите мисли и чувства како причини создадени за да ја пронајдат својата совршеност (тие веќе се совршени такви какви што се, од почетокот на нивното постоење во моето тело, исто така совршено со сите свои недостатоци и маани), зошто на крајот и така се ќе исчезне во апсолутното постоење на ништото.

Достоинствено и пристојно (не налудничаво или избезумено) многу често преку монолог се обидувам да најдам одговор на онаа што тлее во мојава душа.

Ме следат непознати чекори кои стравот во мојава душа го претвораат во болка.

И само така можев да ги задржам крај себе тие кои и беа драги на мојава душа.

Како со сонда допре до дното на мојава душа, во најтемните длабочини и од таму го извлече невозможното.

Се обидов да го исфрлам секој дел од тебе, а го исфрлив и моето срце, се обидов да ги задушам твоите зборови, вистини или лаги, а ја задушив мојата душа.

Чекав доволно долго да го оживеам срцето и после среќниот, страсниот, возбудливиот и сочниот заплет на вљубувањето следи, тешкиот, измачувачкиот и замрсениот расплет на излекување на овие длабоки рани, болка која те обзема кога очајнички ќе се обидуваш повторно да пронајдеш среќа.

Диви ѕверови гонат невини души и диви ѕверови сега ја растргнуваат мојава душа.

Погледи во моиве очи, мојава душа нека биде твое огледало.

Да го видам неговото грдо лице во лицето на мојата душа.

Можеш ли да го познаеш моево лице меѓу илјадници други, можеш ли во темнината да го видиш сјајот во моите очи, а во тишината да го чуеш гласот на мојава душа.

Молеа за милост, а сега и јас за милост молам.

Се плашам од дивиот нарав што во часовите на осаменост ја труе мојава душа со желба за одмазда, зошто сакам да бидам повеќе од човек, носен од внатрешниот порив кој ќе ме отуѓи од се што е човечко, а се што е човечко ме направи тоа што сум.

Замрежи просторот околу, се се стесни, зашумолија нозе небаре газат во суво лисје, прогрмоти женски глас отсекаде: „Ќерко моја, иако моево тело е студено, иако моиве усни стрижат со сув ветер, скриена во длабоката скрвишница на земјата – мајка, мојава душа е топла!

Таму каде што ќе поминеш, со најубавите снегулки од мојава душа посипи ги домовите и двориштата на сите што ќе те пречекаат!“

- А ти, што стори, Нероден Петко: Пред моево лице и пред мојава душа почна да изигруваш господар, дури не спомнувајќи ме.

Господине, Бев мошне задоволна кога дознав дека вие сте можеле за извесно време да се оддалечите од албанските и од македонските грижи за да се најдете среде бујниот неаполски свет.

Но не целосно, јас преведував темни фрагменти од мојата душа положувајќи ги врз светлата бела хартија.

Имав чувство дека одразите на мојата душа беа врз страниците на мојата балканска сага и тие, во нивната соголена искреност, како да постоеја за да заведат некого.

Не се капари свое! Ова се мои души.

Не сум свесна за ништо друго освен за ужасната болка; немирното, но ужасно болното тресење на телото, тоа кобно тапкање на лудиот хирург по отворената рана на мојата душа.

Но, тоа е само одек од тажачката за мојата душа.

Додека се враќав дома во немирот на враќањето од враќањето, длабоко во тишината на мојата душа биеја заробените звуци на скадарските катедрали во Атеистичкиот музеј, на придушените молитви на несреќните верници во земјата на тројното верување.

Х.Х. продолжуваше да ме демне керберски, на секој свиок во мојата душа, го очекува секој збор, трепет на очите, движење на телото, преку води жеден ме пренесува.

За многу нешта што сум ги постигнал во животот сум им благодарен на сите мои учители, За многу благости што се сочувале во мојата душа, благодарен сум им на своите учители.

Некој кој пред мене ја носел мојата душа...

Се чинеше како да излезе снегот од мојата душа и го наврна целиот град.

Никој не можеше да допре до мојата душа и срце. Бев стегната како студен камен.

Затоа што само моето срце знае кого го сака и само мојата душа знае што треба да бидам.

Многу нешта навираат во мојата душа, но не ќе ги чуеш.

Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.

Она змијачено, ми се чинеше дека влегло и во мојата душа, па и неа ја каса и гризе, парче на парче ни од неа да не остане.