ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Ќе речете: Величествена гозба: Вдахновението Совршенството Смртта и Ти: Принесениот На Трпезата. зборовите Пеат и молитват Во мојот храм Зборовите што ги Оживувам. тоа што ќе пропее Тоа што ќе пропее И тоа што ќе полуди Тоа ќе да е мојот глас Тоа е ќе да сум јас? засек Остер нож. Убод. Рана.

Гласот на неписмениот планинар од село Гајре и Шипковица е еднаков со мојот глас.

Што е ова, реков јас, обидувајќи се на мојот глас да му дадам тон на невозбуденост.

Очигледно не постојам, како мојот глас би се чул, кога стори сеж, па дури и повеќе.

И самиот се зачудив од лутината на мојот глас, а ме изненади и сознанието дека всушност и се обраќам на мајка ми.

„Во животот нема полесна работа од тоа, да се згреши!“, го прифати мајка ми мојот приговор изречен со лутина.

Сега знам: мојот глас не стасуваше до малиот Сократ.

И сите мислеа дека логотетот и Лествичникот гласале за Филозофот, дека душата своја само тие двајцата му ја дале, милоста благоутробна своја; сите мислеа така, оти предлогот го даде Лествичникот со уста своја и грев беше, хула бесчесна беше дури и да се помисли дека тој не гласал „за“, или дека логотетот не гласал „за“; но само јас знаев дека Лествичникот е погано и лажливо куче, со око побелено, оти знам дека и јас гласав за Филозофот, а мојот глас, третиот, го немаше; а го немаше затоа што Лествичникот беден беше гласал против Филозофот, еднакво како и другите, и најлицемерен од сите нив излезе, оти устата негова предлог даде што го отфрли душата негова, и оти вистина беше дека само јас и логотетот бевме вистинските пријатели на Филозофот.

Сакав да му кажам за сподобието грозно што дело на рацете мои, на Лествичникот и на трговецот од Дамас беше; сакав да го известам, но од устата моја глас не излезе.

Конечно дојде ти, чедо мое, за да ја чуеш вистината за моето монашко прибежиште, зашто ти ја одгатна рисунката сокриена во школката и го слушна мојот глас, упатен од дамнина до тебе.

Тие ќе исчекуваат. – Кој е? – Ќе прашуваат. – Изгубениот гостин – се слуша мојот глас. – Што бараш тука? – Невидената насмевка – одговара мојот глас.

Далечен заминуваш со зајдисонцето а писокот на мојот глас, како грмотевица завиваше во опљачканата утроба на младо тело...

Да не сум јас одредена, таа крв, со својата крв да ја вратам, И си мислам, дали и мојот глас ќе се јавува, ноќе, во долот и ќе ги потплашува луѓето.

Ќе ве известам кога ќе оди емисијата, а вие ја имате привилегијата да го запознаете и моето лице и мојот глас.

Кога санката застанува, Надењка фрла поглед на ридот по кој штотуку се спуштивме, потоа долго ме гледа в лице, се вслушува во мојот глас, рамнодушен и бестрастен, и целата, буквално целата, таа, па дури и нејзината манжетна и нејзината качулка, целата нејзина фигура изразува крајна недоумица.

Кој ги кажа тие зборови? Тој, или пак само така ми се чу? Таа неизвесност ја прави неспокојна, нестрплива.

Тогаш ѝ реков, се сеќавам на ѕидот на гробиштата и како Мари-Клод се потпре на мене и како ме пушти да зборувам со лицето загубено во топлиот мов од својот капут, кој ќе знае дали мојот глас стигна до неа со сите негови зборови, дали беше можно ра разбере; сѐ ѝ раскажав, секоја поединечност на играта, таа не-веројатност потврдувана низ толку Паули (толку Офелии) загубени на излезот од некој ходник, пајаци после секој крај.

- Можеби ова ви е единствена прилика - велам земајќи си го пасошот и црвенеам заради сопствената ненадејна дрскост, заради неумесноста, заради тонот кој ги повикува на ред сите неупатени во случајот, заради тонот кој ѝ е длабоко туѓ на мојата природа, но ете, се вовлече како вирус во мојот глас.

Никој не се одѕива на мојот глас.

Проклет да бидам, Кејтен! - јас викнав, но никој не го чу мојот глас. Глуви, глуви луѓе.

Затоа овде настапува мојот глас и те насочува кон спас!

„Што сакаш да кажеш?“ изговара мојот глас, тоа е нешто ново.

Ги слушаше ветерот и океанот и мојот глас, секогаш со восхитено внимание, со концентрација што скоро ги исклучуваше самите физички тела и ги задржуваше само звуците. Ги затвораше очите за да слуша.

Знаете како е кога ќе навалат на вас злочестите?

Но кога веќе проговорив, зошто да не го спомнам и тоа, вистински бев изненаден од природното звучење на мојот глас.

Не знаеше дека пред малку всушност се наоѓала далеку, на границата што можеме само да си ја замислиме и дека оттаму во ова време ја беше вратил мојот глас, мојот повик.

- Пред малку, изгледа, не забележа на каде тргна, нели? - прашав.

Главата се откриваше од затегнатата, свежо избричена брада – тука, на просторот меѓу белата крагна и цврстата брада запрев – во адамовото јаболко, што најпрвин се искачи под голтката, а потоа повторно го чув гласот, мојот глас: - Дојдовте?

Сензибилните и префинетите чувствата со кои се храни човечкото срце се божествени и благородни, тогаш кога супрематијата, надмоќта на љубовта е најсилната потреба што не тера на нов чекор.

Во мојот глас има страдање, неможам да заминам, сакам да знам дека ќе бидеш тука за мене кога ќе се вратам.

Во тишината на ноќта се слушаше само мојот глас како ранет ангел и исплакав две кобни солзи.

Ти си блиску до мојата душа, каде и да сум оваа душа е полна со спомени и копнежи.

Едната за времето што никогаш нема да се врати за да и кажам колку ја сакам, а другата за љубовта што веќе никогаш нема да ја почувствувам.

Сакам да викам со целата моќност во мојот глас, а молчам, на дождот чекам и сеуште верувам...

- Престани! - свикав и самиот изненаде од силата на мојот глас.

Јас многу убаво пеев, гласот ми беше како ѕвонец и каде да работев, мојот глас се слушаше насекаде.

Од темнината одвај можев да ги видам, и самата вечерна тишина небаре се раскрши од мојот глас, викнав колку што ме држи гласот, а тие кога ме слушнаа низ ноздрите пуштија некој бес.

Мислиш мојот глас не се придружи на вашите пискотници што се искачија до самото небо?