мој (прид.) - врсник (имн.)

Кога наполнив пет години, на мојот врсник - прлето, му кладоа самар и заедно трчавме на селските магарешки натпревари... Зошто не се смеете, ре будалаци?...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се најдов во грчкиот кушет. Со мене, со коферите, се најде и еден мој врсник облечен во кусо палто, со пробелена коса, изразити брчки на лицето.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Без да имам потреба да ја покренам ногата на нешто како другите мои врсници. Еве сега кога ќе станам...
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас и моите врсници одраснавме во стварност лишена од историја, учејќи за претходните магливи историски времиња, истовремено сонувајќи за нестварните еклери со чоколаден прелив што се создаваа на преминот од стварноста кон фантазијата...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
На овие Водици најинтересно ни беше да чуеме како ќе пее попот, зашто јас и моите врсници дотогаш не знаевме што е црква со поп.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога како дете одев во хипи продавниците за плочи, со другарите секогаш ги баравме најнеобичните работи до кои можевме да дојдеме, без разлика за што се работеше сакавме да ги истражуваме крајностите. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Среќавам мои врсници, а тие ми велат, „Крамб? Zap?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ако треба да изгориш – огнот ќе го поприми обликот на моето тело Ако треба да умреш – ќе згасне и мојата врсничка меѓу ѕвездите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ако загинам – времето ми минува со моите врсници в земи: шетаме крај море, од испокинатите знамиња правиме шамивчиња и ги бришеме наврнатите птици.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Нивната ќерка, Софија, беше моја врсничка, значи сè уште не одеше на училиште, а тета беше уште помалечка, три или четиригодишна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Беше како младич низ сиот свој живот, како мој врсник. А замина толку брзо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На снимката се забавуваат последните чекори на тркачите пред целта.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Понекогаш пензионираниот пожарникар од Пупипафија Генерал Шмрк за кого мислевме дека се допишува со англиската кралица, ја повторуваше следната поговорка: „Не помагај му на човекот, тој тоа не ќе ти го прости!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во желба да се истргне од стапалата, мојата сенка се џапаше, во намера да се врати од Пупипафија, меѓу сенките на моите врсници, од кои како да ме делеа столетија.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Што можам кога бев научена да ги прикривам чувствата пред моите врсници!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу мои врснички имаат, братучетка ми Калина неодамна ја видов фатена за рака со едно момче, Аделина – ќерка ѝ на тетка Марина, имала, како што самата вели „сто и еден” до сега, Лета на тетка Софија од скоро е „зацапана до уши”, а јас?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
До пред извесно време мене ми беше супер со Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Сите млади обично се такви. Напати и непресметливо злочести. Треба да си похрабар и поснаодлив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иследникот не беше задоволен од кусово објаснување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Не биди сосема сигурен дека се шутраци“, си замислував Даскалов како ме теши со она потчукнување по моето рамо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов пред нив, пред моите врсници, се стави на моја страна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Во војните раѓањата и смртта не ги почитуваат воспоставените норми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знам зошто но неговото заземање го сфатив и како еден вид порака испратена до мене, а не само укор и осуда кон моите врсници заради нивното неразумно однесување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
му велам јас откако моите врсници си заминаа а јас останав сам со тој мој божемен татко во мислите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-На сите други учесници, мислам пред сѐ на моите врсници што ме исмејуваа, она што се случуваше веројатно им наликувало на скеч или на хумореска во која, за жал, јас бев исмејуваниот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Интересен случај - не пропушти да прокоментира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Побара да изнесам повеќе детали.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако им речеше на пример дека јас сум ти татко ќе видеше како лицата ќе им се преобразеа“, ми вели Даскалов и се смее.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сум сигурен со каква цел но иследникот повеќепати побара да ги повторам имињата на децата што ме исмејувале. (Се разбира сега веќе не стоеше кај прозорецот туку повторно се беше вратил кај бирото и сите имиња што ќе ги спомнев грижливо ги запишуваше).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сепак длабоко во душата бев горд што ќе разговара со мене додека сите мои врсници од улицата ѝ праќаа кришум љубопитни погледи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас им раскажував на моите врсници, тие на други и така почнавме ние младите да сфаќаме колку е саатот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И секој маж што врвел тука, врвел улуглав, а јас, моите врсници и помалите деца пеевме песни за велика Елада и за Метаксас и им се смеевме на оние што пееја нашински.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Паметам, јас и моите врсници бевме уште деца кога истиот тој Бунде нѐ искачи во високата кула среде градот со единствена цел да не фрапира вадејќи ја од панталоните назрејаната скапоценост со глава на лисец.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Веднаш сфатив, оценувајќи ги внимателно размислите, дека во овие нови околности на нашиот живот неговата силина и машкост многукатно се имаат зголемени со оглед на местото и положбата што ја заземаше во извршната власт.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам: нели сум пакостен или сум поплашлив од моите врсници та прекарот ште не се лизнал од моите усни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Најобична глупост, зашто живеев пресметано и прецизно, со презир кон стихијата и лирската анархичност на моите врсници.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На овие зборови од мојот врсник, со право оној чиешто име овде не би го споменувал, рече: „Само тоа никогаш не може да се рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Преводот на тие зборови што ги изрече мојот врсник Марко ми се виде смешен.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Рајнер ме чекаше во својот дом за да може да заспие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако тој се врати од болницата во својот виенски дом на улицата Шонлатерн, секое утро излегував од дома велејќи дека одам да читам во библиотеката, оставајќи го зад себе префрлувањето на мајка ми дека моите врснички по цел ден остануваат дома а излегуваат само со своите мајки, или некој друг повозрасен член од семејството, за да не си го нарушат угледот кај договарачите на бракови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да ги слушаше моите врсници како зборуваат за работи што не ми се познати.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)