Во првата сцена од првиот чин - драмата ја обработува приказната за замената на сексуалниот идентитет на еден млад пар (Therese-Tiresias и нејзиниот маж) - Therese ги губи своите женски атрибути и ѝ растат брада и мустаќи - како кај Duchamp-овиот L. H. O. O. Q. (1919).
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Двапати се прошетав по корзото (беше преполно; млади парови се држеа за рака и се бакнуваа); сето тоа ме вжешти, ме доведе до една ситуација на бескрајна тага и копнеж; но јас веќе на Луција не гледав како на онаа Луција што ја знаев и каква што ја замислував, туку гледав како на курвата Луција, што подразбираше и извесна доза на желба за изживување врз неа; сакав да ја повредам, веќе не душевно, туку и телесно; сакав да ја доведам до солзи, да ѝ направам модринки, да ја понижам.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Еден млад пар поаѓа на пат околу светот.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Иако Duchamp драмата не ја видел бидејќи таа за прв пат е прикажана на Монмартр во јуни 1917, за време на неговиот престој во Њујорк, интересно е да се забележи дека некои ситуации од таа драма наоѓаат паралели во Duchamp-овите дела од тие години.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Млади парови – насмеани и гласовити, прегрнати во од си делат бакнежи и никој не им обрнува внимание и воопшто не им е гајле што и како мислат другите.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Да го прикачиме меѓу знаците за наводници како дијалог, и да му додадеме уште нешто, вака: „Било која реченица“, изјави новиот љубовник на Шила на балконот на станот на нејзините родители во Ки Пердид, на Флорида, кадешто младиот пар заедно избега на еден долг пролетен викенд и кадешто во моментов голи се лешкареа на средномартовското претпладневно сонце, „може да ја започне приказната.“
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Како некоја можност за млади парови, кои не сакаат да се врзуваат со деца уште во првите години од бракот.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)