Кришум од сите и од самата себе, стравот да не ме наслуша а снегот крцкаше под мојве нозе, како млада зелка кога гладниот ја дроби со заби.
               
             
           
            
            
              „Ветришта“
               од Радојка Трајанова 
              (2008)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  И се тркалаа удолу зелки, зелки, едночудо зелки  - зелени зелки, оти тие и во сеќавањата не си ја менуваат бојата,  се тркалаа удолу зелки, зелки, недобројни зелки  - сочни зелки, оти соковите од младините никогаш не пресушуваат,  се тркалаа севезден саде зелки  - јужни зелки, набабрени од детски галежи и мечтаења,  збрлавено итаа прудолу млади зелки, ненагодени и ненаносени.
               
             
           
            
            
              „Ситночекорка“
               од Ристо Лазаров 
              (2012)