мирен (прид.) - сон (имн.)

5. На влез на Охрид карши–карши две погребни претпријатија – едното вечен, другото мирен сон.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Ти, најсветла ѕвездо на небото, што не пазеше да имаме мирен сон.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Винстон се разбуди прв. Седна и го посматраше пегавото лице, сѐ уште во мирен сон, потпрено на дланката место перница.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така сета енергија внатре остана чиста и секогаш ми дозволуваше мирен сон.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Со денови не јадев ништо, а со ноќи и месеци немав мирен сон.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И додека слободарскиот Лос Анџелес тоне во својот мирен сон за којшто животот го положија најдобрите синови на неговите народи и народности, месечевите зраци нежно паѓаат на камените плочи на холивудските гробишта, откривајќи ги имињата на некогаш живите луѓе што тој сон го создале: Рудолф Валентино, Џејн Мејнсфилд, Даглас Фербанкс, Мел Бланк, Питер Лоре, Сесил Б. де Мил...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Така си печалев здрав и мирен сон.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Така почна тоа со Ина и со циркусот. А јас вечерта заспав со мирен сон, како што не сум спиел откако ја сретнав Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Очигледно никогаш немаше мирен сон, кога се пробудуваше изгледаше измачен и длабоко несреќен, претепан.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Суштеството беше премногу запоставено, желно за мирен сон, гладно за духовна храна, премрзнато од студените погледи на Еразмо со кои секојдневно беше шибано, како потсвесна самоомраза, небезбедно од острите стрели на стравот на Еразмо, што напаѓаа со налет врз него секојдневно, згора на се, осудувано со самообвинувања поради немоќта да се сака себеси.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Оти од порано уште чуле Дека таква била нивната борба Додека се гине да се пее И како такви уште и фала ѝ викале на песната Песна нас је одржала, њојзи хвала Ами како, ептен и за навек хвала Песната си е песна и како да свртиш Таа ич не е виновна што има секакви И уште повеќе што има никакви пејачи А никакви пејачи имаше и кога ги снема Патеките на соништата поплочени со петокраки Даже ептен никакви пејачи Кои чкрипеа како недоправени верглови И ги раскажуваа своите селански соништа Истопорени на градските плоштади Кои буричкаа во стари и туѓи соништа И кои на ангро крадеа туѓи соништа Крадеа на јаве се што ќе им дојдеше на сон Крадеа и на сон се што ќе им дојдеше на јаве Колку што крадеа и малку се џимкаа во сонот Нивната девиза не беше мирен сон и чиста совест Колку што не разбираа арно што воопшто сонуваа Ако за сон може да се есапи Само уништувањето на старите соништа со петокраки И ако за сон може да се есапи
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Поза Додека месечината од мракот парампарче прави во нас несвесното е распослано како освојувачот пред Рим кајшто сите патишта водат тој што во тебе бара сличности со историски ликови фрески соѕвездија твој домородец е варварин биди испади го биди на оваа гозба нема ни мудрости ни шлаканици ќе се сликаме голи и гладни додека ги јадеме животот и лебот на љубовта и за твојот и за нивниот мирен сон.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Александар спие како кротко јагне, еден мирен сон, тврд сон.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)