И сега, во оваа тивка ноќ крај реката, која повеќе не беше предизвик да се патува, Татко, посиромашен и за последните илузии, како да беше притеснет од Мајкиниот незаборав, на нивната љубов, на нивното единствено годишно време на љубовта која не престануваше да цути во душата на Мајка.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)