јавната уметност може да се претстави себеси 119 како гласот на маргиналните култури, како малцински извештај, како опозициска партија.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)
Наместо таа да ламентира заради ова, јавната уметност може да ја искористи оваа маргинална позиција во своја предност:
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)