лош (прид.) - вест (имн.)

Беше видливо вознемирена. Очекуваше лоши вести.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во разговорите со жените, со кои носи муниција и храна и пренесува ранети, а понекогаш ѝ се случувало и да закопува убиени, најчесто се велеше: - Лошата вест сама брзо ќе стигне и ќе те удри тогаш кога најмалку се надеваш.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пред бојот со Италијанците во оние вечерни училишта, со мака успеале да и ги наyчат на грчки првите редови на „Оче наш“ ама набрзо потоа стигнала лошата вест и ете и таа молитва не и помогнала иако и попот и учителот ја убедувале оти Господ Бог сака само молитви шепотени на грчки...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нема храброст. Се плаши од лоши вести.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Следува лоша вест, помисли Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лошите вести Рада секогаш ја држеа на готовс. Секој телефонски повик значеше ново премрежие.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Кажи ми сине, иако насетувам лоша вест.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Рада, која го слушаше овој испрекинат разговор, веќе разбра дека на повидок беше уште една лоша вест.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Боже, оваа таинственост како да ми навестува нечија смрт, - се пресече Томо - Кажувај што се случило?! Без разлика колку е лоша веста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како од лоша вест, се растревожив морбидно, до мерка на зло претчувство: „Да не сум болна?!“ Ги повлеков подочниците и го исплазив јазикот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„Лоша вест“, рече Кинезот Као пред да го порача своето вообичаено шише „бадвајзер“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој со години, уште кога беше мала, со тропнување на ѕвончето на портата, носеше добри или лоши вести.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако остане дома, знаеше што го чека - бескрајното и неуморно чекање на мајка му во осамената куќа, наизмерната глувост на секаква, добра или лоша вест, за исчезнатиот татко; неговото бесмислено шлаење низ градот без секаква цел, изненада или задоволство.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Освен тоа, Хичкок го користи старото правило, познато уште на Ајсхил во „Орестија“ дека најгрозните дејствија се случуваат покрај одарот: крајот на настаните од таа секвенца е хотелската соба во која љубезно разговараат Елза и госпоѓа Кејпор, од терасата Ашенден со двоглед ги забележува случките на брегот; секојдневниот животен ритам се дроби врз подлогата на нашето знаење дека во тој момент на друго место, насекаде се случуваат напнати и страшни настани што непосредно се однесуваат на соговорниците, непријатноста, нелагодноста се продлабочува со страшната „лоша вест“.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А сега наутро – дрн – телефонот и телефонската слушалка ќе ти ја каже лошата вест. Или ќе отвориш весник и сликата на роднината, на пријателот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како дива и пеколна фурија, како нагла градобијна бура, како надојдена матна река и облак од пламен - од куќа до куќа, од уста во уста се пренесуваше страшната и лошата вест.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)