Некако зловолен се обував. И другарите беа такви.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Таму, на пожолтената слика на целото семејство направена пред којзнае колку години, важно пред повеќе од половина век, на некој празничен излет, е тој, дете со црни, тркалезни љубопитни очи, во доколенки и куси панталони со платка и прерамки, припиено до мајка си. „Ова е брат ми, ова другиот брат...
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Се пресегнав кон гранката и ја позедов маицата.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
И така Дуде растеше од Груда до Горда, додека слободата слегуваше од планините до градовите, прво во опинци па во цокули па во чевли, а сирењето што им беше и појадок и ручек и вечера сега го немаше ни за лек, додека се подавија во пипер и патлиџан, барабар во краставици со сите кривини, а девојчињата што ги израснаа крутите селски здолништа немаа со што да си ги покријат пожолтените гаќички па навлекуваа куси панталони од постарите браќа и ги префаќаа нивните кражби по соседските овошки.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Жештината и физичката работа му дадоа уште и изговор во попладнињата да им се врати на кусите панталони и на раскопчаната кошула.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Речиси се влечкавме накај дома, со рацете длабоко потпикнати во џебовите од кусите панталони.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)