Кејџ со ова дело го одреди оној простор на истражување на звукот кој денес го познаваме како електреоакустична музика “во живо” и со тоа постави алтернатива на пионерските дела на Пјер Шафер и Пјер Хенри(конкретна музика) и Карлхајнц Стокхаузен (електронски генерирана музика).
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)