Ваквото неразбирање за последната етапа на Ворхоловата уметност беше уште еднаш подржана и со изложбата во МОМА каде на многу површен начин беа третирани и преставени неговите последни дела како примероци од разните “фази” на Ворхол: еден Roschach, еден Reversal, неколку од Oxidations, еден Self Portrait, една Last Supper итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Дали ќе помислите дека зборувам нешто необично ако на бројот на Хичкоковите заслуги ја додадам и онаа дека беше комерцијален уметник?
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Не постои музеј на Џорџа О’Киф, не постои музеј на Џексон Полок, не постои музеј на Џаспер Џонс. (...)Денес типичното мислење на уметничкиот свет за Ворхол е како за сликар со брилијантен почеток кој уметнички (креативно) умрел некаде во годината кога Валери Соланис се обиде да го убие 1968-та и кој заврши како високо комерцијален уметник, продуцирајќи било што за секој кој бил спремен да ја плати цената; а да, и како за некој кој направил неколку важни филма.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Добар збор. Добар наслов за...мојата нова книга. DD ПТ: Што би кажале за вашиот процес на трансформација од комерцијален уметник во вистински. DD ЕВ: Јас сѐ уште сум комерцијален уметник.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Отсекогаш сум бил тоа. DD ПТ: Што е за вас комерцијален уметник? DD ЕВ: Не знам - некој кој продава уметност. DD ПТ: Значи, сите уметници се комерцијални уметници, со одредени разлики во степенот на комерцијалноста. DD ЕВ: Така, мислам. DD ПТ: Дали подобар комерцијален уметник значи некој кој продава подобро од другите? DD ЕВ: Не знам.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Сепак, оваа нова институција е вистински предизвик.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)